ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1296

“ท่านอาจารย์！”

โอฮาระ ฟุคุริคุกเข่าคำนับต่อหน้าผู้อาวุโสอย่างเคารพ

“โอฮาระ ฟุคุริ นายมีมารยาทตลอดเลยนะ！” ผู้อาวุโสยิ้มอย่างอ่อนโยน “ทำไมเหรอ？เจอเขาแล้วเหรอ？”

เห็นได้ชัดว่า คนที่ผู้อาวุโสพูดถึงคือเย่เทียน

“ครับ！เจอแล้ว！” โอฮาระ ฟุคุริตอบอย่างมีมารยาท “แกร่งมาก！ผมไม่รู้ว่าจะชนะเขาได้หรือเปล่า！”

“นายใจเย็นแบบนี้ตลอด และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ฉันไว้ใจนาย！” ผู้อาวุโสพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “คนผู้นี้ถูกลิขิตมาให้เป็นเคราะห์ในชีวิตองเมียวจิของฉัน ถ้าผ่านครั้งนี้ไปได้ องเมียวจิของฉันจะต้องพัฒนาไปอีกไกลแน่！”

“แต่ถ้าผ่านไปไม่ได้ งั้นเกรงว่า……”

“ไม่！พวกเราจะผ่านมันไปให้ได้！” โอฮาระ ฟุคุริพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ผู้อาวุโสมองดูเขาแล้วถอนหายใจยาว “เห้อ！นี่เป็นชะตาชีวิตของนาย！”

หลังจากที่เขาพูดจบ ก็มีลมหมุนเล็กๆปรากฏขึ้นรอบตัวเขา ตัวล็อกพิณที่ล็อกตัวเขาไว้ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และโซ่เหล็กยังคงส่งเสียงกระทบดังออกไม่หยุด

กระบวนการนี้ไม่ได้นานมาก

เพียงชั่วขณะหนึ่ง ตัวล็อกพิณก็แตกสลายออก ราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่จริง

ผู้อาวุโสลุกขึ้น บาดแผลที่มีเลือดอาบบนไหล่ของเขาก็สมานกันอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของผู้อาวุโสก็กลับมาหนุ่มขึ้นเรื่อยๆ

กระบวนการทั้งหมดนี้โอฮาระ ฟุคุริไม่ขยับตัวเลย แต่สายตากลับมีความเศร้าโศก

“ความโศกเศร้าไม่ควรปรากฏอยู่ในอารมณ์ของนาย！” ผู้อาวุโสถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปตบหัวโอฮาระ ฟุคุริเบาๆ “นี่เป็นชะตาชีวิตของอาจารย์！อาจารย์ขังตัวเองอยู่ในนี้สามสิบปี เพื่อที่จะสลายเคราะห์ที่กำลังจะมาถึง！”

“ถึงแม้คาวาอิยูจะทำอะไรโดยไม่คิด แต่กลับมีร่างกายพิเศษ ก็ถึงรับแรงของคนผู้นั้นได้ แต่นายเป็นคนใจเย็น ฉันก็วางใจที่จะให้นายจัดการเรื่องนี้！”

ผู้อาวุโสพูดจบแล้ว ในมือก็มีหยกชิ้นหนึ่งปรากฏขึ้นในมือ

หยกนั้นมีสัญลักษณ์พิเศษ ดูเหมือนมีสิ่งลึกลับซ่อนอยู่มากมาย

“นี่คือหยกชิงสวรรค์ และยังเป็นกุญแจสำคัญที่จะช่วยให้เรารอดพ้นจากเคราะห์ในครั้งนี้”

สายตาของผู้อาวุโสมีความเมตตาปรากฏขึ้น เขาพูดยิ้มด้วยรอยยิ้ม: “ส่วนจะสำเร็จหรือไม่นั้น ต้องดูโชคชะตาแล้วล่ะ!”

“ขอบคุณครับ ท่านอาจารย์！”

โอฮาระ ฟุคุริคำนับหัวโขกลงพื้นแรงๆ

ผู้อาวุโสปัดมือ “กี่ปีแล้วนะ！ตอนนี้อาจารย์ก็เป็นอิสระแล้ว หยกชิงสวรรค์เป็นอาวุธเหี้ยมแต่ถูกฉันปลอบประโลมจนดีขึ้นแล้ว พอที่จะเพิ่มระดับความสำเร็จ และนี่ก็เป็นสิ่งที่อาจารย์ช่วยนายได้！”

ผู้อาวุโสพูดจบก็เริ่มสลายตัวเป็นแสงจากฝีเท้าของเขา และความเร็วของการสลายนี้ก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ

บรรยากาศความเศร้าโศกก็แผ่ซ่านออกมา ทั้งเขาฝูถูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

องเมียวจิแทบทุกคนหยุดงานในมือลง คุกเข่าคำนับลงพื้นไปยังทิศทางห้องเล็กอย่างเคารพ

คาวาอิยูตะลึง จากนั้นก็กำขลุ่ยหยกในมือตัวเองไว้แน่น น้ำตาไหลลงมา เขารู้ว่าอาจารย์ของเขาจากไปแล้ว

นี่อาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับอาจารย์ เพราะยังไงเขาก็ถูกขังมาสามสิบปีแล้ว!

เรื่องขององเมียวจิ เย่เทียนไม่ค่อยรู้เรื่องและไม่สนใจด้วย

ครั้งนี้ที่เจอกับองเมียวจิกลับให้แรงบันดาลใจครั้งใหญ่กับเขา เขาปิดห้องจำศีลอยู่หลายวัน

ตอนกลางคืนมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เย่ซัง！”