ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1295

ไม่ว่ายังไงเซนกิ ก็เป็นยอดฝีมือระดับปรมาจารย์กระบี่ และยังมีอิทธิพลมากในตงอิ๋ง

ตอนนี้เขาลดตัวลงขนาดนี้ เย่เทียนก็คงไม่ทำอะไรที่โหดร้ายเกินไป แต่ร่างกายของเซนกิสลายเร็วเกินไป แม้ว่าจะใช้พลังอันแข็งแกร่งของเขาซ่อนเขาไว้ได้ชั่วคราวแต่ก็หนีไม่พ้นสายตาของเย่เทียนอยู่ดี

หลังจากที่เซนกิได้ยินคำพูดของเย่เทียนก็ตกตะลึงมาก

ตัวแทนปรมาจารย์กระบี่ไม่เพียงแต่ต้องมีความสามารถเท่านั้น ยังเป็นตัวแทนผลประโยชน์ของคนกลุ่มหนึ่ง ความสามารถยิ่งเยอะเท่าไร ความรับผิดชอบก็ยิ่งเยอะเท่านั้น นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดเล่นๆได้

ถึงแม้เซนกิจะเป็นปรมาจารย์กระบี่ แต่ก็มีศัตรูไม่น้อยเช่นกัน ถ้าเขาจากไปครอบครัวรอบข้างของเขาจะต้องได้รับผลกระทบไปด้วยแน่

ตอนนี้เย่เทียนได้เปิดเผยความกังวลที่ซ่อนอยู่ของเขาด้วยประโยคเดียว อารมณ์ของเขาไม่พูดก็รู้ว่าเป็นยังไง

“หรือมีแค่วิธีนี้วิธีเดียว？”

“คนจะโลภมากไม่ได้！” เย่เทียนมองดูเขา พอเห็นเขามีท่าทีที่หดหู่ก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่มีแม้แต่หนทางข้างหน้า นายถือว่าโชคดีมากแล้วนะ”

เซนกิตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นนัยน์ตาที่ไม่สดใสก็กลับมาเปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง: “ขอบใจมาก!”

โค้งคำนับเสร็จ เซนกิก็ก้มลงเก็บงอบของตัวเอง และโน้มตัวลงไปอุ้มเด็กน้อยแบกไว้บนหลังแล้วเดินจากไปทันที

ถึงแม้เขาจะเดินช้ามาก แต่ทุกก้าวกลับดูแน่วแน่มาก

เย่เทียนลูบคางตัวเอง: “เจ้าหมอนี่เข้าใจได้เร็วจริงๆ นี่ฉันกำลังหาปัญหาให้ตัวเองอยู่หรือเปล่านะ?”

ด้วยปฏิกิริยาในตอนนี้ของเซนกิ การทะลุขีดจำกัดเหมือนเป็นเรื่องที่จะต้องเกิดขึ้นแน่นอน

“ช่างเถอะ เรื่องอนาคตค่อยว่าทีหลังเถอะ！”

เย่เทียนแค่คิดในใจก็เท่านั้นเอง ไม่มีทางถูกปัญหาพวกนี้รุมเร้าจิตใจหรอก

กลับไปถึงห้องโถงใหญ่ นานาโกะมองดูเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

เย่เทียนจับจมูกตัวเอง “ทำไมเหรอ？มีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”

“ไม่มี！” นานาโกะส่ายหน้า

เย่เทียนกวาดตามองทุกคนที่กำลังสลบอยู่แล้วถอนหายใจ “พวกเรารีบไปกันเถอะ！”

“ได้!”

นานาโกะตอบอย่างไม่ลังเล คนพวกนี้โดนยาสลบของนากาตะ จุนเหอ องเมียวจิจะต้องสั่งคนให้มาจัดการเรื่องนี้อยู่แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลอะไรเลย

กลับกันคนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดคือเย่เทียนมากกว่า

“ดูแล้วเธอคงมองออกแล้วสินะ!” เย่เทียนพูดขึ้นกะทันหัน

นานาโกะเหยียบเบรกกะทันหัน “ท่านองเมียวจิมาหานายแล้วใช่ไหม! คือใคร？”

“คาวาอิยูกับโอฮาระ ฟุคุริ！”

“ว่าไงนะ？” สายตาของนานาโกะประกายไปด้วยความแปลกใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบาๆ “คิดไม่ถึงเลยว่าองเมียวจิจะไปหานายได้ ดูแล้วพวกเขาคงให้ความสำคัญกับนายจริงๆ！”

สายตาของนานาโกะสับสน แต่เย่เทียนกลับยิ้มอย่างสบายๆ “งั้นแบบนี้พวกเขาก็คือองเมียวจิรุ่นหนุ่มสาวที่แกร่งที่สุดน่ะสิ？ฉันว่าก็ไม่เท่าไรนะ！มีแค่โอฮาระ ฟุคุริที่ดูมีอะไรก็เท่านั้นเอง”

“คาวาอิยูคนคนนี้เย่อหยิ่งอวดดี ทัศนคติแข็งกร้าว โหดเหี้ยม ครั้งนี้นายอาจจะได้เปรียบ แต่เขาอาจจะหาโอกาสแก้แค้นก็ได้นะ！”

“นายไม่ใช่คู่มือของเขา！” โอฮาระ ฟุคุริสีหน้าไม่เปลี่ยน ถึงแม้คาวาอิยูในตอนนี้จะโกรธจนเขมือบคนได้แค่ไหน

“ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขางั้นเหรอ? ฉันแค่ประมาทไปก็เท่านั้นเอง!” คาวาอิยูอธิบายอย่างไม่พอใจ

“ไม่！นายจะรู้ได้ยังไงว่าเขาโดนแล้วจริงๆ？ตอนที่แทงมาฉันยังไม่มีทางหลบได้เลย！ถ้าไม่ใช่เพราะชิกิคามิที่พิเศษของนาย ตอนนี้นายคงบาดเจ็บสาหัสแล้วล่ะ！”

โอฮาระ ฟุคุริหันไปมองเขา จากนั้นก็ถอนหายใจ “คาวาคุงนายควรเปลี่ยนนิสัยแบบนี้ได้แล้วนะ！หรือนายลืมคำสอนของท่านอาจารย์ไปแล้วหรือไง？”

“เย่เทียนไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป！ครั้งนี้พวกเราแพ้ให้เขาอย่างราบคาบ！จะให้โอกาสเขาหนีรอดอีกไม่ได้!”

โอฮาระ ฟุคุริพูดจบ นัยน์ตาของเขาก็ประกายไปด้วยความเยือกเย็น “ถึงแม้จะชนะด้วยกำลังคนที่น้อยกว่า！”

“ทำไมกัน! ทำไมท่านอาจารย์ถึงตัดสินใจแบบนั้น! คนแบบเขาเหมาะสมงั้นเหรอ？”

“เจ้าโง่! คาวาอิยู! นายกำลังสงสัยในการตัดสินใจของท่านอาจารย์งั้นเหรอ！” สายตาของโอฮาระ ฟุคุริดุดันขึ้นมาทันที แค่มองคาวาอิยูแวบเดียว คาวาอิยูที่กำลังโกรธอยู่ก็ต้องตกตะลึง

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น！” คาวาอิยูรีบอธิบาย แต่ในสมองของเขายังมีสายตาที่น่ากลัวของโอฮาระ ฟุคุริวนเวียนอยู่

“ทำตามแผนการ อย่าทำลายแผนของท่านอาจารย์ ความผิดนี้นายรับไม่ไหวหรอก！” โอฮาระ ฟุคุริพูดอย่างเย็นชา จากนั้นก็เดินผ่านเขาไป สีหน้าไม่มีรอยยิ้มเหมือนเมื่อก่อน เหลือแต่เพียงความเข้มงวด

โอฮาระ ฟุคุริเดินไปถึงห้องด้านในสุด

ห้องนี้มองจากภายนอกมืดมิด ราวกับว่าด้านในห้องมีสัตว์ประหลาดที่เขมือบคนทั้งเป็นได้อยู่ในนั้น

“โอฮาระ ฟุคุริเหรอ？เข้ามาสิ！”

ประตูห้องเปิดออก ด้านในมีผู้อาวุโสผมขาวนั่งขัดสามธิอยู่ สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือตำแหน่งไหล่ของผู้อาวุโสถูกล็อกด้วยตัวล็อกพิณขนาดใหญ่สองตัว ทุกครั้งที่ผู้อาวุโสขยับ โซ่เหล็กด้านหลังตัวล็อกพิณก็จะมีเสียงใสแจ๋วดังออกมา