ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 130

หลังจากเฉินหวั่นชิงเดินออกจากบ้านตระกูลเฉิน เย่เทียนก็รออยู่บนรถมาสักพักแล้ว และเขาก็ยิ้มพูดกับเธอราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “กลับไปด้วยกันใช่ไหม?”

“อื้ม” เฉินหวั่นชิงพยักหน้าเบาๆ จากนั้นมองไปที่เย่เทียนอย่างละเอียด

เขาไม่ได้ดูหล่อมาก แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ เป็นประเภทที่พอดูได้

และทันใดนั้น เธอก็พบว่าเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสามีที่มีใบทะเบียนสมรสของเธอคนนี้เลย และเธอก็ไม่เคยสนใจในตัวเขาด้วย

สิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับเขาก็คือความเกียจคร้าน ความไร้ประโยชน์ ขยะสังคม หรือคนไร้ค่าที่ใช้ชีวิตไปวันๆ เท่านั้น

แต่แล้ว ด้วยพฤติกรรมในช่วงนี้ของเย่เทียน แล้วเขาจะเป็นคนไร้ค่าอย่างที่คิดได้อย่างไร? คนที่อยู่เบื้องหลังของเขาคือใครกันแน่? แล้วเขายังมีความลับอะไรอีกไหม?

“คุณอย่ามองผมแบบนี้สิ! ถึงแม้เราเป็นสามีภรรยากัน อีกอย่างต่อให้คุณจะรีบแค่ไหน แต่เราจะมีอะไรกันตอนกลางวันแสกๆ บนรถนี้ไม่ได้นะ?”

เย่เทียนหันมองไปที่เฉินหวั่นชิงที่ยังคงจับจ้องอยู่ที่เขาตลอดเวลาและอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยรอยยิ้มอันเย้ยหยัน “ที่สำคัญนี่เป็นครั้งแรกที่เราจะได้ใกล้ชิดกัน ผมคิดว่าเรากลับบ้านไปก่อนจะดีกว่า”

“พูดอะไรของคุณ!” เฉินหวั่นชิงกลอกตาใส่และหันมองออกไปนอกหน้าต่างรถ แต่ยังคงแอบมองจากเงาสะท้อนของกระจกรถไปที่เย่เทียน

ทั้งสองเงียบกันตลอดทาง

เมื่อกลับไปถึงวิลล่าเจียงเฉิง พวกเขาก็พบสิ่งที่ไม่คาดคิด ซึ่งหลินอ้าวเสว่ได้ยืนรออยู่ที่หน้าประตูวิลล่าแล้ว!

เย่เทียนขมวดคิ้วอย่างกะทันหันและพูดพึมพำอย่างสับสน “นางมาได้ไง?”

เฉินหวั่นชิงที่เห็นเช่นนี้ก็ต้องแอบน้อยใจ แม้ว่าเฉินชังไห่เคยเตือนเธอแล้วก็ถาม

เพราะถึงอย่างไรแล้วเธอก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี!

คนแรกก็คือตำรวจสุดสวยอย่างจี้เยียนหรัน จากนั้นก็คือเหลียงเยว่หรูเทพธิดาจากตระกูลเหลียง แล้วตอนนี้ยังมีสาวสวยโผล่ขึ้นมาอีกคน สรุปแล้วใครคือภรรยาที่ถูกต้องกันแน่?!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เฉินหวั่นชิงก็พูดขึ้นอย่างไม่พึงพอใจ “เพื่อนคุณ?”

“ก็ถือว่าใช่นะ”

เย่เทียนสัมผัสถึงความไม่พอใจของเฉินหวั่นชิงและส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “คุณเข้าบ้านก่อนสิ ผมคุยกับเธอสักแป๊บ เดี๋ยวตามเข้าไปนะ”

แม้ว่าเฉินหวั่นชิงจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอก็รู้ว่าเรื่องนี้จะใจร้อนไม่ได้อยู่แล้ว เธอได้แต่ทำเสียงฮึดฮัดเพื่อแสดงถึงความไม่พอใจแล้วเดินหน้าตั้งเข้าไปในวิลล่าก่อน

หลังจากเฉินหวั่นชิงเข้าไปแล้ว เย่เทียนถึงจะเดินเข้าไปหาหลินอ้าวเสว่ “ทำไมจู่ ๆ มาที่นี่ล่ะ?”

“เธอก็คือภรรยาของคุณเหรอ?” หลินอ้าวเสว่ถามอย่างขมขื่น

ในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ เธอต้องประสบความทุกข์ภายในใจอย่างไม่ต้องสงสัย มีทั้งความสับสน ความขุ่นเคือง และแม้แต่ความไม่เต็มใจ สิ่งเหล่านี้จึงเป็นเหตุที่ทำให้เธอต้องมาในวันนี้

เดิมทีการที่เธอรู้ว่าเย่เทียนผู้ซึ่งเป็นลูกชายที่ถูกตระกูลเย่ทอดทิ้งคนนี้เป็นถึงปรมาจารย์ปรุงยาและผู้แข็งแกร่งระดับดินก็ทำให้เธอไม่คาดคิดแล้ว แต่ที่ไม่คาดคิดมากกว่านั้นคือเย่เทียนกลับแต่งงานไปแล้ว ที่สำคัญคือ ภรรยาของเขายังไม่ต่างอะไรกับเธออีกด้วย!

“อื้ม”

สำหรับเรื่องนี้เย่เทียนไม่มีอะไรต้องปิดบัง ด้วยศักยภาพของตระกูลหลินนั้น มันจะถือว่าแปลกมากกว่า ถ้าพวกเขาไม่สามารถตรวจสอบเรื่องนี้ได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ นี้

“ฉันจะกลับไปเยี่ยนจิงแล้วนะ” หลินอ้าวเสว่พยายามสงบสติอารมณ์

“อ้อ” เย่เทียนก็ตอบอย่างเรียบง่าย

เมื่อสัมผัสถึงน้ำเสียงอันไร้อารมณ์ความรู้สึกของเย่เทียน คิ้วของหลินอ้าวเสว่ก็ขมวดขึ้นแน่นๆ และน้ำเสียงของเธอก็สูงขึ้นเล็กน้อย “ถ้ากลับไปฉันคงต้องหมั้นกับเยี่ยนจื่อเฉินแล้วนะ”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เทียน “ยินดีด้วยนะ!”

เพียงแต่ว่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เทียนทำให้หลินอ้าวเสว่รู้สึกว่าเขากำลังประชดอยู่ เธอจึงพูดเสียงดังขึ้น “เย่เทียน ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันผิด แต่คุณจะให้อภัยฉันไม่ได้เลยเหรอ?”

“มีอะไรให้ผมอภัยได้ล่ะ?”

เมื่อเห็นสีหน้าความน่าสงสารของหลินอ้าวเสว่ เย่เทียนได้แต่ส่ายหัวตอบอย่างไม่แยแส “ตอนนี้ผมแต่งงานแล้ว และจดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายของประเทศแล้วด้วย!”

“เมื่อกี้คุณก็บอกผมแล้ว หลังจากกลับไป มีความเป็นไปได้สูงว่าคุณจะหมั้นกับเยี่ยนจื่อเฉิน และผมก็ขออวรพรให้คุณอย่างจริงใจ”

“เย่เทียน ฉันเกลียดคุณ!”

หลินอ้าวเสว่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่เธอพยายามควบคุมได้อีกต่อไป หยาดน้ำตาเม็ดใหญ่ที่ใสกระจ่างร่วงหล่นลงสู่พื้น เธอเปล่งเสียงความเจ็บปวดออกมาจากใจแล้วหันหน้าวิ่งออกไปด้วยความขมขื่น

เมื่อเห็นแผ่นหลังของหญิงสาวคนนี้ที่เดินจากไป เย่เทียนได้แต่ส่ายหัวและไม่ได้คิดว่าจะไล่ตามเธอไปเลย

เวลาสามารถขัดเกลาได้ทุกสิ่ง แต่บางสิ่งนั้นถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะไม่สามารถขัดเกลาได้ด้วยเวลาอันสั้น!

เกลียดหลินอ้าวเสว่งั้นหรือ?

เขาเกลียดเธอในชาติที่แล้วก็จริง แต่ตอนนี้เขากลับมามีชีวิตใหม่แล้ว ซึ่งเรื่องไร้สาระทั้งหมดนี้ถูกเขาทิ้งไว้ข้างหลังตั้งนานแล้วด้วย

ชีวิตคนเราสั้นๆ ไม่ถึงร้อยปี แทนที่จะกังวลถึงเรื่องในอดีต เราหันมาใช้ชีวิตของปัจจุบันให้มีความสุขและเตรียมพร้อมก้าวเดินต่อไปจะไม่ดีกว่าหรือ?

เมื่อเห็นหลินอ้าวเสว่เดินลับไปจากสายตา เย่เทียนยังไม่ได้รีบกลับเข้าไปในบ้าน แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาจี้เยียนหรัน

และเมื่อสายโทรติด น้ำเสียงเบื่อหน่ายของจี้เยียนหรันก็ดังขึ้น “ว่ามาสิ ครั้งนี้คุณมีเรื่องอะไรอีกแล้ว?”

“คุณรู้ได้ไงว่าผมมีเรื่องอีกแล้ว?” เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้น

จี้เยียนหรันเบะปากแล้วตอบอย่างไม่เกรงใจ “คุณก็แค่ไม่มีธุระก็ไม่โทรหาฉัน แล้วครั้งไหนที่คุณโทรหาฉันแล้วไม่มีเรื่องให้ช่วยล่ะ?”

เย่เทียนถึงกับผงะไปสักพัก จากนั้นเขาลูบจมูกด้วยความอึดอัดใจและพูดเข้าเรื่องทันที “ผมอยากให้คุณช่วยหาวัสดุยาหน่อย ส่วนรายละเอียดเดี๋ยวผมจะส่งไปในข้อความ คุณช่วยเร่งหาให้ผมหน่อยนะ”

หลังจากกดวางสายและเขียนรายการยาเสร็จ ก่อนที่จะกดส่งออกเย่เทียนก็เหมือนนึกบางอย่างได้และเขียนเพิ่มเติมลงไปอีกว่า ‘หงจูซา’ ‘เหินหาวปี่’ และยังมีวัสดุยาอื่นๆ ......