ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 131

ที่คฤหาสน์ของจางเวย

“เย่เทียน แกมันกล้านักนะ อย่าให้ฉันหาโอกาสได้เด็ดขาดเชียว ไม่อย่างนั้นฉันเอาแกตายแน่นอน!”

จางเวยกระดกเหล้าอยู่ลำพังคนเดียวแบบกลัดกลุ้มใจ พอนึกถึงความอัปยศอดสูที่เย่เทียนนำมาให้เมื่อตอนกลางวัน โดยเฉพาะเป็นหลักฐานการยืมเงินที่ถูกบีบให้ติดหนี้นั้น ในใจเขาก็เต็มไปด้วยไฟโกรธ!

เอื้อกๆ!

จางเวยกระดกเหล้าขาวร้อนคอไปอีกสองอึกใหญ่ สีหน้าที่โกรธแค้นค่อยๆ เปลี่ยนไปดูระทมทุกข์ขึ้นมา ลุกยืนขึ้นมาแบบซวนเซ

“ใครก็ได้เข้ามาสิ เตรียมรถให้ฉัน ฉันจะออกไปข้างนอก!”

โกรธแค้นก็ส่วนโกรธแค้น แต่เพื่อชีวิตของตนเอง เขายังคิดจะเสียเงินขจัดโชคร้ายทิ้งไป

เพียงแต่ เขาเพิ่งพูดจบลง ไม่เพียงแค่ไม่มีคนตอบรับ แม้กระทั่งอุณหภูมิทั้งห้องรับแขกเหมือนว่าจะลดลงไปหลายองศาด้วย

ตุบๆ!

ทันใดนั้นหน้าประตูมีเสียงทุ้มสองทีลอยมา จางเวยมองไปตามเสียง ชั่วพริบตาเดียวเบิกดวงตากลมโต

เห็นเพียงบอดี้การ์ดสองคนที่เฝ้าหน้าประตู ถูกคนถีบลอยไปแบบดื้อๆ นอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบหมดสติสลบไปแล้ว

แน่นอนว่า สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ ที่หน้าประตูใหญ่มีผู้อาวุโสเสื้อคอจีนคนหนึ่งกำลังมุดเข้ามา

และเขา ก็เป็นผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของเหตุการณ์ฆ่ายกครัวที่ตระกูลหลิว——หวางซาน!

สมองที่สับสนพอสมควรของจางเวยได้สติกลับมาในที่สุด เขาซึ่งหวาดกลัวเย่เทียนจะบุกมาถึงบ้าน พอกลับมาจากโรงพนันหินจึงรีบไปหาบริษัทบอดี้การ์ดจ้างบอดี้การ์ดชุดหนึ่งกลับมาแล้ว ไม่ต้องพูดถึงคนเลย แม้แต่แมลงวันสักตัวต่างบินเข้ามาไม่ได้!

แต่ทว่า นี่ยังไม่ถึงเวลาครึ่งวัน ความปลอดภัยที่เขาคิดว่าเข้มงวดก็ยังโดนคนอายุครึ่งร้อยแบบนี้ตีเข้ามาแล้ว

พิจารณามาถึงตรงนี้ จางเวยตกใจจนขาสั่นเทาขึ้นมา “แก แกเป็นใครกัน? แกอยากทำอะไร?”

“คุณชายจาง คุณอย่าเข้าใจผิด ผมมาช่วยคุณ!”

หวางซานหัวเราะชั่วร้ายอยู่เดินเข้าไป

จางเวยตะลึง กดความตกใจกลัวภายในใจเอาไว้ แกล้งทำเป็นชี้ไปยังบอดี้การ์ดสองคนนั้นหน้าประตูแบบนิ่งสงบแล้วพูดว่า “ช่วยฉัน? นี่แกเรียกว่าช่วยฉัน?”

หวางซานยักไหล่ พูดแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “ไม่ใช่แค่พวกสวะกลุ่มหนึ่งเหรอ คุณชายจางทำไมคุณจำเป็นต้องใส่ใจด้วยล่ะ?”

“ห๊ะ?”

จางเวยสังเกตหวางซานโดยละเอียดรอบหนึ่งด้วยสีหน้าสงสัย พูดแบบงุนงง “สรุปแกเป็นใครกัน? สามารถช่วยฉันทำอะไรได้?”

“คุณชายจาง คู่หมั้นของคุณถูกคนแย่งไปแล้ว ช่วงเช้าวันนี้ก็ให้คนมาบีบบังคับอีก แม้กระทั่งยังติดหนี้จำนวนเงินหลายล้านก้อนหนึ่งที่น่าอับอายอีก หรือว่าคุณจะยอมแบบนี้เหรอ?”

“ฉันยินยอมหรือไม่เกี่ยวอะไรกับแกด้วย? แกรีบบอกมาว่าแกเป็นใครกันแน่? แกรู้เรื่องของฉันได้ยังไง!”

หวาดกลัวก็ส่วนหวาดกลัว แต่จางเวยที่รักหน้าตามาแต่ไหนแต่ไรจะยอมรับได้อย่างไรล่ะ?

หวางซานหรี่ดวงตาขึ้นเล็กน้อย “คุณชายจาง คุณแน่ใจว่าคุณมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมสามารถจัดการเย่เทียนได้เหรอ?”

พอพูดออกมาแบบนี้ จางเวยยังเดาไม่ออกได้ที่ไหนว่าหวางซานก็มีความแค้นกับเย่เทียนเหมือนกัน

คนมักพูดไว้ว่า: ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน!

นึกมาถึงตรงนี้ ความคิดที่รู้สึกกลัวในภายหลังของจางเวยก็ค่อยๆ จางหาย ฝืนฉีกรอยยิ้มออกมา พูดแบบเกรงใจ “ผู้อาวุโสท่านนี้ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรกัน?”

เพียงแต่ หวางซานที่ครอบครองความสามารถระดับเหลืองจะไว้หน้าเขาได้อย่างไร? ถ้าไม่ใช่เพื่อจัดการเย่เทียน เขาไม่ลดตัวมาหาจางเวยหรอก

“ผมเป็นใครไม่สำคัญ คุณเพียงต้องรู้ไว้ว่า ผมกับคุณมีศัตรูคนเดียวกัน ผมเป็นคนมาช่วยคุณก็พอ!”

หวางซานเอ่ยแบบนี้ออกมาสามารถพูดได้ว่าไม่เกรงใจมากแล้ว