ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 132

“พวกเราสงสัยว่านายเกี่ยวข้องกับคดีเจตนาทำร้ายร่างกายของเมื่อวานนี้ รบกวนนายไปกับพวกเราด้วยเถอะ!”

“เมื่อวานนี้? เจตนาทำร้ายร่างกาย?”

เย่เทียนได้ยิน นัยน์ตาที่ดำมืดมีแสงเย็นเฉียบแฉลบผ่านไปนิดๆ ยังมีความฉงนสนเท่ห์อยู่บ้างแบบคลุมเครือ

ช่วงเวลาเมื่อวานนี้เขาก็แค่เคยต่อยไปสองคน เฉินหยังไม่ต้องไปพูดถึง ภายใต้การแจ้งเตือนของเฉินชังไห่ เย่เทียนเชื่อว่าเขาไม่มีความกล้าทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้

ในเมื่อไม่ใช่เฉินหยัง คำตอบแทบจะประกาศมาแล้ว——จางเวย!

แต่ประเด็นสำคัญคือ ก่อนหน้านี้จางเวยไม่ใช่เคยลองหาตำรวจมาช่วยเหลือแล้วเหรอ ครั้งนี้ยังงี่เง่าขนาดนี้ได้อย่างไรอีก? หรือว่า......

มองผู้ชายสามสี่คนตรงหน้าที่ใส่ชุดสูทรองเท้าหนังกลับเรียกตนเองว่าตำรวจ แม้แต่หนังสือรับรองยังไม่กล้าให้ตนเองดูชัดเจน เย่เทียนอดวาดรอยยิ้มประหลาดขึ้นมาไม่ได้

“ทุกท่าน ถ้าผมเดาไม่ผิดล่ะก็ เกรงว่าพวกคุณไม่ใช่ตำรวจมั้ง?”

“พวกเราใช่ไม่ใช่ตำรวจ นายไปกับพวกเราก็รู้เองแล้ว!”

ผู้ชายผมสกินเฮดหัวเราะเยาะติดกัน

เห็นว่าลูกน้องสองสามคนเชื่องช้าขนาดนี้ ชายกำยำหัวล้านทนไม่ไหวพูดเร่งว่า “มัวพูดไร้สาระกับเขามากขนาดนี้ทำไม? พากลับไปโดยตรงก็พอ!”

พอพูดจบลง เจ้าผมสกินเฮดรีบกระโจนเข้าไปทางเย่เทียนแบบห้าวหาญไม่มองกลับมาทันที

เย่เทียนจะถูกคนที่คลุมเครือพาตัวไปแบบนี้ได้ที่ไหนกัน ขยับเท้าติดต่อกัน หลบออกมาอีกครั้งอย่างฉับไว

ที่น่าเสียใจคือ เจ้าผมสกินเฮดคิดได้ที่ไหนว่าเย่เทียนจะหลบไปกะทันหัน ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ทันระวังตัว ไม่สามารถควบคุมสมดุลไว้ได้ ล้มหน้าคะมำโดยตรง ฟันหน้ากระแทกจนหักไปซี่หนึ่ง เลือดสดสาดกระเซ็น น่าสยองจนทนดูไม่ไหว

“แกไอ้สารเลว! กล้าปฏิเสธการจับกุม!”

ชายกำยำหัวล้านเข้ามาก็เที่ยวกล่าวหาเย่เทียนแบบไร้เหตุผลยกใหญ่ “ยังกล้าโจมตีตำรวจอย่างเปิดเผย เป็นความผิดร้ายแรงเสียจริง!”

“ลูกตาสองข้างนั้นของนายเอาไว้ใช้ประดับเฉยๆ หรือไง? ทั้งที่เป็นเขาที่ล้มหน้ากระแทกฟันหักเอง เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย!”

ชั่วขณะนั้นเย่เทียนโกรธแล้ว

“นึกไม่ถึงว่ายังกล้าสบประมาทเจ้าพนักงาน? เพิ่มอีกคดีหนึ่งเลยนะ! พวกนายยังอึ้งอยู่ทำอะไรกันเล่า? จับให้ฉัน! พากลับไปจัดการเขาให้หนัก!”

ชายกำยำหัวล้านสั่งอย่างไม่ลังเล ลูกน้องสองสามคนที่เหลือรีบล้อมรอบเข้าไปยังเย่เทียนโหดร้ายราวกับเสือ

เย่เทียนขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา ถ้าพูดถึงก่อนหน้านี้เขายังคงมีท่าทีสงสัยต่อคนเหล่านี้ที่เรียกตนเองว่าตำรวจ และไม่มีหลักฐานยืนยันแท้จริงออกมาแสดง แต่ตอนนี้กลับเชื่อขึ้นมาอยู่บ้างแล้ว

แบบนี้ไม่ว่าตนเองจะพูดอะไร ทำอะไร สุดท้ายล้วนถูกกล่าวหาอย่างไร้เหตุผลอยู่ดี และไม่ใช่ใครต่างครอบครองวิธีพิจารณาแบบนี้ได้

ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเย่เทียนจะยอมงอมืองอเท้าให้ถูกจับตรงนี้

มองผู้ชายหัวล้านที่หลบอยู่ด้านหลังชายชุดสูทสองสามคนนี้ ลูกตาเย่เทียนมีความหนาวเหน็บแฉลบผ่าน!

ถ้าเขาเป็นตำรวจจริง งั้นก็ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นคนชั่วช้าของวงการตำรวจ แต่ถ้าเป็นตัวปลอม งั้นก็ยิ่งเป็นโทษที่ไม่อาจอภัยให้ได้!

ในใจปรากฏความคิดสารพัดขึ้น เย่เทียนไม่ได้หยุดนิ่ง ขยับเท้าติดต่อกัน ชั่วพริบตาเดียววาร์ปไปด้านหน้าชายกำยำหัวล้าน ตบเข้าไปบนหน้าอย่างโหดเหี้ยมตรงๆ

ป้าบ!

น่าสงสารชายกำยำหัวล้านเดิมทีไม่ได้ตอบสนองเข้ามา ถูกเย่เทียนตบทีหนึ่งไปดื้อๆ ชั่วขณะนั้นที่แก้มมีรอยนิ้วมือแดงสดทั้งห้าเพิ่มออกมาแล้ว

“แก แกแม่งกล้าตบฉัน?”

รู้สึกถึงความเจ็บแสบร้อนผ่าวลอยมาจากบนแก้ม ชายกำยำหัวล้านยื่นมือลูบๆ ไปแบบหน้าดูไม่เชื่อเต็มที่

แวบเดียว สีหน้าเขาเปลี่ยนไปดุร้ายขึ้นมา ตะโกนอย่างคนชั่วช้าอำมหิต “แกไอ้สารเลวนึกไม่ถึงจะกล้าตบฉัน!”

ระหว่างที่พูด ชายกำยำที่โกรธถึงขีดสุดคลำหาปืนพกกระบอกหนึ่งออกมาจากด้านหลัง ปากกระบอกปืนที่เย็นเยือกกำมือเล็งที่เย่เทียนไปโดยตรง