ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 133

ในความเป็นจริง การคาดเดาของเย่เทียนไม่ได้ผิดนัก ชายกำยำที่ใส่ชุดสูทสามสี่คนนี้เดิมทีไม่ใช่ตำรวจจริงๆ

พวกเขาหลายคนนี้ล้วนเป็นนักแสดงตัวประกอบที่จางเวยเสียเงินจ้างกลับมาโดยเฉพาะ

ไม่ว่าอย่างไรจางเวยก็ยังมีสมองอยู่บ้าง ผ่านประสบการณ์เรียกตำรวจครั้งที่แล้ว หลังจากนั้นเย่เทียนกลับไม่มีเรื่องอะไรทั้งสิ้น เขารู้ดีว่า สำหรับเย่เทียนแล้วเดิมทีตำรวจไม่ได้ขู่ขวัญสักนิดเดียว

เพราะเหตุนี้ เขาจึงจงใจจ่ายเงินเล็กน้อย หานักแสดงประกอบที่ร่างกายแข็งแรงบึกบึนสามสี่คนกลับมาจากโดยรอบสถานที่ถ่ายหนังในเมืองเจียงหนัน

ในการชี้แนะของนายทุน นี่คือการถ่ายทำหนังเรียลลิตี้โชว์ทุนน้อยที่จับกุมผู้คนที่ไม่มีความผิด และพาไปที่สถานีตำรวจ ตากล้องจะแอบซ่อนถ่ายอยู่ด้านหลังตลอดกระบวนการ พวกเขาตบหน้าอกรับปากทำแบบห้าวหาญโดยไม่สนใจอะไร

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาเฝ้าอยู่โดยรอบสถานที่ถ่ายหนังมาวันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ไม่ใช่เพื่อความฝันจะเป็นดาราที่เต็มเปี่ยมอยู่ในใจนั้นเหรอ?

แน่นอนว่า ภายในการเสนอค่าจ้างจำนวนมากของจางเวยนั้นก็มีบทบาทพอสมควร

ทุกคนต่างรู้ว่า คนที่มีความฝันอยากเป็นดารามีมากแค่ไหน คนที่วิ่งไปเป็นตัวประกอบยิ่งนับไม่ถ้วน และไม่ใช่ว่าใครก็สามารถรับงานได้ทุกวันไม่ใช่เหรอ?

ในโลกที่ความปรารถนาด้านวัตถุไหลบ่าแห่งนี้ ไล่ตามความฝันไม่เพียงแค่ต้องยืนหยัด ยิ่งต้องการเงินทุนด้วย!

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร หลังเย่เทียนปล่อยมือออก มีชายกำยำชุดสูทสองคนพยุงชายกำยำหัวล้านขึ้นมาทันที

ในสายตาที่โกรธเคืองของชายกำยำหัวล้านมีแววตาคับแค้นใจระดับหนึ่ง

โกรธเคืองเป็นความต้องการของบทละคร แต่คับแค้นใจคือตำหนิเย่เทียนที่ใช้กำลังเกินไปเสียจริง

แต่พิจารณาถึงกฎที่นายทุนกำหนดเอาไว้ ก่อนหน้าที่ไม่ได้ตะโกนคัตทำงานจนเสร็จสิ้น เขาจึงทำได้เพียงแสดงต่อไปตามบทละครที่รับมา

โดยเฉพาะ เทียบกันกับเจ้าผมสกินเฮดที่ล้มหน้าคะมำฟันหน้าหักซี่หนึ่งดูแล้ว เขายังโชคดีกว่ามากแบบไม่ต้องสงสัย

แน่นอนว่า ในใจเขากลับมีความคิดเดียวกันกับชายกำยำผมสกินเฮด——จำเป็นต้องเพิ่มเงิน!

ชายกำยำชุดสูทสองสามคนที่เหลือสำแดงบทบาทนักแสดงถึงที่สุดแล้ว จ้องเย่เทียนด้วยสายตาตื่นตัวเต็มที่ กลัวเย่เทียนทำพฤติกรรมรุนแรงอะไรออกมาอีก

“ยังอึ้งทำอะไรกันอยู่? พาตัวไอ้หนุ่มนี่กลับไป ต้องสอบสวนให้ดีๆ!”

ชายกำยำหัวล้านจัดการอารมณ์เรียบร้อย สำแดงฝีมือการแสดงออกมาถึงขั้นสุด ชี้หน้าเย่เทียนต่อว่าเสียงดัง

ภายใต้คำสั่งการของชายกำยำหัวล้าน ชายกำยำชุดสูทสองคนมองหน้ากันและกัน และต่างคนต่างล้วงกุญแจมือออกมา เข้าไปหมายจะล็อกเย่เทียนอย่างระแวง

“แกชื่อพี่ฝางสินะ? แกแน่ใจว่าอยากทำขนาดนี้จริง?”

ครั้งนี้ เย่เทียนกลับไม่ได้ต่อต้านอีก มองชายกำยำหัวล้านด้วยดวงตาเย็นยะเยือกไร้ความรู้สึก

“เพ้อเจ้อ! แกแม่งกล้าตบฉัน ฉันต้องทำให้แกแน่นอนรู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงแดงขนาดนั้น!”

ฝีมือการแสดงของชายกำยำหัวล้านอธิบายความก้าวร้าวใช้อำนาจบาตรใหญ่ของตำรวจเลวได้ถึงอกถึงใจมาก

“ไอ้หนุ่ม ดีที่สุดแกทำตัวให้มันดีๆ หน่อย ถ้ากล้าลงมืออีกล่ะก็ ลูกกระสุนมันยิงแล้วเอากลับคืนไม่ได้นะ!”

ชายกำยำผมสกินเฮดที่พยายามแสดงบทหน้ากล้องเพิ่มตะโกนมาแบบไม่ยอมให้ตนเองน้อยหน้า

“ได้! ฉันจะไปกับพวกแกสักหน่อย ฉันอยากดูว่าพวกแกจะเล่นออกมาอีกท่าไหนกัน!”

เย่เทียนหัวเราะเยาะ ไม่มองชายกำยำชุดสูทสองสามคนที่ใช้ปืนจ่อศีรษะตนเองไว้ มุดเข้าไปด้านในรถยนต์หนึ่งในนั้นด้วยตนเอง

เย่เทียนให้ความร่วมมือแบบไม่มีเค้าลางสักนิดแบบนี้ ทำให้ชายกำยำชุดสูทตกตะลึง แต่ว่าไม่นานก็มีปฏิกิริยาเข้ามา

ภารกิจของพวกเขาคือพาตัวคนกลับไป ต่อจากนี้ยังมีละครฉากใหญ่ต้องแสดง มีเวลามาเรื่อยเปื่อยที่ไหน

ภายใต้เสียงสั่งของชายกำยำหัวล้าน หลายคนมุดเข้าในรถยนต์อย่างรวดเร็ว เปลี่ยนฉากรอคอยการแสดงฉากที่สอง