ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1338

เย่เทียนยังหนุ่มมาก จนกระทั่งอาจอายุน้อยกว่าหลานของใครหลายคนในที่นี้ด้วยซ้ำ

แต่เย่เทียนแข็งแกร่งพอ!

ไม่ว่าจะเป็นหมัดที่ส่งออกมาเพื่อป้องกันสมาพันธ์นักบู๊โบราณหรือตอนที่ปะทะกันกับผู้อาวุโสเหลิ่งก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของเขาได้ ในที่แห่งนี้มีคนไม่มากนักที่สามารถจะฆ่าเขาได้

ตอนนี้ คำพูดเพียงประโยคเดียวของเย่เทียนก็เพียงพอที่จะถูกเรียกว่าหัวหน้าสำนักแล้วไม่ว่าจะในแง่ของทัศนคติหรือท่าทาง

แม้ว่าตอนนี้สำนักนี้จะยังไม่มีศิษย์ใหม่ๆ เข้ามา แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเย่เทียนและเส้นลมปราณทิพย์ที่เข้มข้นขนาดนี้สำนักจะขาดแคลนศิษย์ไปได้ยังไงกัน?

ท้ายที่สุดแล้วสมบัติอาจหายากในโลก แต่คนนั้นมีอยู่ตั้งมากมาย!

"ใครไม่ยอมรับ? ลุกขึ้นมา! ฉันจะให้โอกาสพวกนาย!"

สองมือของเย่เทียนทิ้งตัวอยู่ข้างกาย และประโยคนี้ทำให้คนไม่น้อยถึงกับโมโห

“ช่างเป็นไอ้หนุ่มที่ยโสโอหัง! ฉันอยากจะดูนักว่านายจะแน่แค่ไหน!”

ชายชราผมขาวหน้าเด็ก ตัวเขาสวมชุดเต้าผาวที่ดูทรุดโทรม มองดูแล้วราวกับอยู่เหนือโลกีย์ไปแล้วอย่างสมบูรณ์

เพียงแต่สีหน้าของเขากลับมืดมน ดวงตาปูดโปน จมูกตั้งตรง ทำให้คนมักเกิดความรู้สึกโหดร้าย และกลับทำให้ท่าทางที่ดูสูงส่งเจือจางลง

"ไป่่เฮ่อหยิงเทียน!"

เสียงนกกระเรียนดังขึ้นมาจากท้องฟ้า จากนั้นชายชราก็เหาะขึ้นไปในอากาศและตรงไปที่เย่เทียนราวกับนกกระเรียนสีขาวจริงๆ

“ที่แท้ก็คือนักพรตไป่เฮ่อ เห็นทีเย่เทียนจะต้องอนาถแล้ว!”

“นักพรตไป่เฮ่อมีชื่อเสียงเมื่อ 30 ปีที่แล้ว ฉันจำได้ว่าในการต่อสู้เพื่อกำจัดปีศาจซูฟางไห่ เขาได้เสกนกกระเรียนขาวนับหมื่นตัวมาทำลายเส้นลมปราณของซูฟางไห่โดยตรงจนเป็นที่ตื่นตะลึงไปทั่วโลกบู๊โบราณ!”

มีเสียงพูดคุยมากมายด้านล่าง

อย่างไรก็ตาม สายตาของเย่เทียนกลับไม่แม้แต่จะเกิดคลื่น เขาเพียงแค่เหลือบมองดูนักพรตไป่เฮ่อเท่านั้น

“ยังไม่คิดจะป้องกันตัวอีก? ฉันจะทำให้นายขวัญกระเจิงซะ!”

ปฏิกิริยาของเย่เทียนทำให้นักพรตไป่เฮ่อ โมโห มันยากสำหรับเขาที่จะยอมรับความคิดที่ว่าเย่เทียนไม่แม้แต่คิดที่จะป้องกันการโจมตีของตัวเองด้วยซ้ำ

กล้าดียังไงถึงมาดูถูกฉัน? บังอาจนัก!

เย่เทียนดูถูกเขาจริงๆ ถึงแม้ว่านกกระเรียนขาวจะแฝงด้วยความเยียบเย็นและยังเฉียบคมเสียยิ่งกว่าจิตปืนที่ตั้งใจของหงหลัวซ่า แต่ว่านั่นจะมีประโยชน์อะไร? ชี่จีกระจัดกระจายอีกทั้งพลังปราณก็ไม่รุนแรงพอ

คนแบบนี้ยังสมควรครอบครองชื่อเสียงใหญ่โตด้วยหรือไง?

โลกบู๊โบราณเป็นยังไงกันแน่! มันเป็นโลกบู๊โบราณที่คนแข็งแกร่งเสียดฟ้าอย่างในความทรงจำของเขาอยู่อีกหรือไม่?

แต่คิดคิดแล้วก็ใช่ ท้ายที่สุดแล้วมันไม่คุ้มค่าเลยที่คนเก่งกาจพวกนั้นจะออกมาจากเขาแค่เพื่อเย่เทียนเพียงลำพัง

บางทีคนเหล่านี้อาจกำลังนอนอยู่ในเส้นลมปราณทิพย์แล้วฝึกฝนอย่างเงียบ ๆ ก็เป็นได้ พวกเขาจะออกมาสร้างปัญหาให้เย่เทียนแค่เพื่อเส้นลมปราณทิพย์สายหนึ่งไปทำไม?

“อยู่แค่ระดับนี้ก็อย่าออกมาทำตัวน่าอับอายอยู่เลย! ไสหัวกลับไปซะ!”

ในที่สุด เย่เทียนก็ขยับตัว

แต่เมื่อเผชิญกับการโจมตีที่เฉียบคมของนักพรตไป่เฮ่อเขาไม่เพียงแต่จะไม่ป้องกันแต่กลับเป็นฝ่ายเริ่มการโจมตีด้วยหมัดเดียว

หากไม่เผชิญหน้ากับหมัดของเย่เทียนก็คงจะไม่รู้สึกถึงความสยดสยองของหมัดนี้

ในเวลานี้ ใบหน้าของนักพรตไป่เฮ่อเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เย่เทียนที่อยู่ตรงหน้าเขาคล้ายเปลี่ยนไปราวกับเป็นดั่งภูเขาสูงที่ไม่อาจข้ามผ่านไปได้ ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นอายของเขา หมัดที่เขาปล่อยออกมากดลงบนศีรษะของเขาโดยตรงราวกับสวรรค์กำลังถล่มลงมาก็ไม่ปาน

“ทำลายมันซะ!”

นักพรตไป่เฮ่อ ไม่กล้าแสร้งทำเป็นเก่งอีกต่อไปและเริ่มระดมพลังชี่ในตัวของเขาทันที

นกกระเรียนขาวจำนวนนับไม่ถ้วนส่งเสียงร้องออกมาเต็มท้องฟ้าและพยายามทำลายจิตหมัดของเย่เทียนโดยอาศัยจำนวนที่มากกว่า

แต่น่าเสียดายที่ต่อหน้าหมัดของเย่เทียน การโจมตีของนกกระเรียนขาวเหล่านี้กลับไม่มีผลเลยสักนิด อีกทั้งกลับทำให้พวกมันต้องพินาศไปโดยทันที

นักพรตไป่เฮ่อตื่นตะลึงหน้าซีด การโจมตีของเขาไม่ได้ทำให้หมัดนั้นหยุดนิ่งหรืออ่อนกำลังลงเลย!