ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1375

เย่เทียนรู้สึกถึงน้ำที่ล้อมรอบตัวเองไว้เริ่มมีแรงบีบรัดอย่างเห็นได้ชัด

แต่พลังเช่นนี้ไม่ได้แรงมาก แต่มันทำให้นักเวทที่หลงตัวเองคนนั้นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยกมุมปากขึ้น แสดงท่าทางมีความมั่นใจในชัยชนะ

“แค่นั้นแหละ?”

เย่เทียนทำเสียงอย่างดูถูก ทันใดนั้นร่างกายก็สั่นไหว น้ำที่บีบล้อมตัวเองไว้ทันใดนั้นก็ถูกผลักออกไปทันที และน้ำวนที่พันรอบตัวเขาแกว่งไปมาในทันที ราวกับว่ามันจะแตกได้ทุกเมื่อ

“พุด!”

ทันใดนั้นนักเวทที่อยู่ตรงข้ามก็พ่นเลือดออกมาเต็มปาก และมองเย่เทียนด้วยสีหน้าตกใจ “เป็นไปได้ยังไง! อยู่ในบอลน้ำทำไมนายถึงใช้ชี่ทิพย์ได้อย่างอิสระเช่นนี้!”

“สิ่งนี้ยังคู่ควรถูกเรียกว่าบอลน้ำ?”

เย่เทียนเหลือบมองเขาแล้วพูดไม่ออก

พวกนายในเมื่อได้ลอกเลียนไปแล้ว แต่จุดสำคัญไม่ได้กล่าวถึงเลย แต่ตั้งชื่อได้ครอบงำมาก! แต่บอลน้ำแท้จริงเป็นแบบนี้เหรอ? ถ้าถูกบอลน้ำควบคุมจริงๆ ไม่แน่เย่เทียนอาจต้องใช้พลังบางส่วนถึงจะหลุดพ้นได้!

แต่ตอนนี้? ในระดับนี้ของบอลน้ำก็เหมือนกับนำคนมาแช่ในน้ำเพื่อกักขังเท่านั้น แต่พลังเยือกเย็นที่แท้จริงสัมผัสไม่ได้เลย

“ฉันจำได้ว่าเมื่อกี้นายบอกว่าจะให้ฉันได้สัมผัสบทลงโทษทั้งหมด ฉันอยากรู้จริงๆว่านายรู้กี่อย่าง”

ในขณะที่พูดเย่เทียนก็เดินออกจากน้ำวน เพราะเมื่อกี้นี้เวทมนตร์ตีกลับสู่ตนเองทำให้นักเวทที่ออร่าอ่อนแรงและชั่วขณะดวงตาก็เบิกกว้างทันที และมองที่เย่เทียนด้วยรูปลักษณ์ที่เหลือเชื่อ นิ้วของเขาสั่น และแสดงท่าทางสยองขวัญ

เย่เทียนเดินตรงไปข้างหน้าเขา ยกนิ้วขึ้นเบาๆ และนักเวทก็ถูกแขวนไว้กลางอากาศทันที

เมื่อคนอื่นเห็นสถานการณ์นี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรเลย รีบวิ่งหนีทันที

แต่เนื่องจากเย่เทียนเข้ามาแล้ว มีหรือจะให้โอกาสพวกเขาหนี!

“ให้ฉันพักผ่อนหน่อยเถอะ!”

ทันทีที่เย่เทียนโบกมือ ทุกคนก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ทันทีราวกับถูกเวทมนตร์สะกดไว้

แต่ถ้าคุณยืนต่อหน้าพวกเขาจะค้นพบว่าร่างกายของคนเหล่านี้สั่นเล็กน้อย และมีเหงื่อออกที่หน้าผากเล็กน้อย ราวกับกำลังแบกภูเขาลูกใหญ่

ความจริงเป็นเช่นนี้

แรงกดของเย่เทียนเป็นเหมือนภูเขาขนาดใหญ่ที่ทับไหล่พวกเขาไว้ ภายใต้แรงกดเช่นนี้ พวกเขายังสามารถประคองตัวยืนนิ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“อั้ยย่ะ เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้ลองใช้วิธีเครื่องมือทรมาน รู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่”

เย่เทียนพูดด้วยอารมณ์โกรธ

ขุมนรกชั้นสิบแปดของเขาได้สอบปากคำไอ้ผู้ชายปากแข็งหลายคน แต่ว่าตั้งแต่การบำเพ็ญของเย่เทียนมีพัฒนาการดีขึ้น เขาแทบไม่มีโอกาสได้สอบปากคำฝ่ายตรงข้ามอีกเลย เหมือนอย่างที่เขาพูดจริงๆรู้สึกไม่คุ้นเคยเลย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเย่เทียนกังวลว่าถ้าดีดนิ้วผิดก็จะฆ่าคนได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นมันจะไม่สมบูรณ์แบบ

“จำได้แล้ว คือจุดฝังเข็มนี่เอง!”

เย่เทียนชี้ไปที่นักเวท และทันใดนั้นนักเวทก็ส่งเสียงครวญอย่างน่าสมเพช

ก่อนที่เสียงจะกระจายออกไป เสียงของเขาก็ถูกเย่เทียนใช้มือปิดไว้ เหลือเพียงแหงนหน้าขึ้นฟ้าอ้าปากใหญ่คร่ำครวญ

“หึหึ ร่างกายนายก็ไม่ไหวแล้ว!”

สำหรับคนประเทศปิดทิศเย่เทียนไม่มีความรู้สึกดีๆให้เลย ความเย่อหยิ่งเกือบจะฝั่งอยู่ในตัวพวกเขา และไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์เช่นไรก็มีความรู้สึกที่เย่อหยิ่งจองหอง

ตอนนี้มาถึงที่นี่ยังคงเล่นเล่ห์เหลี่ย ถึงกับทำให้เมืองไห่ได้รับความสูญเสียอย่างหนัก คนเช่นนี้เขาจะปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไร?

เป็นการหาที่ตายชัดๆ!

“ตอนนี้ฉันให้โอกาสพวกนายหนึ่งครั้ง ตอบคำถามของฉัน มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ถ้าปกปิด ฉันคิดว่าพวกแกคงจะรู้ผลที่จะตามมา”

เย่เทียนเพิกเฉยต่อนักเวทคนนี้ และหันไปมองนักบู๊หลายคน

“เริ่มจากตรงที่นาย! ใครเป็นหัวหน้าของพวกนาย? นายน่าจะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”

“คือ……”