ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 148

“นี่......นี่มันเป็นไปได้ยังไง! ผู้อาวุโสทั้งสามแม้แต่กระบวนท่าเดียวยังรับมือไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้!”

ผู้ชมที่เห็นการพ่ายแพ้อย่างอนาถของผู้อาวุโสทั้งสามก็มีแต่หวางซานคนเดียวเท่านั้น ในขณะนี้เขาได้แต่เบิกตากว้างและอ้าปากค้างด้วยความตกใจ และถึงกับกลืนน้ำลายอย่างไม่หยุด

ในวินาทีต่อมา หวางซานก็รู้สึกตัวขึ้นมา และใบหน้าซีดเซียวของเขาได้แต่กวาดมองไปที่เย่เทียนผู้น่าเกรงขามและจากนั้นสายตาก็เต็มไปด้วยความแน่วแน่

เขาไม่ได้สนใจการต่อสู้ที่นอกโกดังอีก ได้แต่คว้าตัวเหลียงเยว่หรูที่กำลังสลบอยู่แล้ว เดินลึกเข้าไปในโกดังร้าง

“เย่เทียน! แกมันสมควรตาย!”

ผู้อาวุโสสามผู้ที่ดูมีราศีดุจเทพก่อนจะขึ้นเวที แต่ตอนนี้กลับเสียแขนซ้ายไปแล้ว สภาพของเขาสะบักสะบอม ทั้งตัวก็เปื้อนด้วยเลือดของเขา ซึ่งดูแล้วน่าอนาถอย่างสุดใจ

เขากัดฟันไว้แน่นๆ และสายตาก็จ้องเขม็งไปที่เย่เทียน

สามคนร่วมมือกัน แต่สุดท้ายยังตายหนึ่งเจ็บสอง นี่ซึ่งเป็นครั้งแรกที่พวกเขาต้องสูญเสียขนาดนี้ ดังนั้นจึงถือเป็นความอัปยศครั้งใหญ่ที่สุดของพวกเขาแล้ว!

“เย่เทียน แกกล้าฆ่าน้องรองของข้างั้นเหรอ ข้าจะให้แกตายอย่างศพไม่เหลือเศษซาก!”

ผู้อาวุโสใหญ่ที่ดูอ่อนแอและสีหน้าซีดเซียว แต่สายตาที่อาฆาตแค้นของเขานั้นไม่น้อยไปกว่าผู้อาวุโสสามเลย

“ดังคำที่กล่าวไว้ว่า สุนัขที่กัดคนมักจะไม่เห่า แต่สุนัขที่ไม่กล้ากัดคนมันจะเห่าอย่างไม่หยุด!”

เย่เทียนปิดหูอย่างไม่แยแสและพูดด้วยรอยยิ้ม “อย่างที่พูด ผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ อยากแก้แค้นก็เข้ามาเลยสิ!”

“เจ้าสาม!”

ผู้อาวุโสใหญ่สีหน้าบูดบึ้งอย่างที่สุด จากนั้นตะโกนออกไปอย่างเสียงดัง

ผู้อาวุโสสามก็รีบเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังผู้อาวุโสใหญ่ และใช้มือขวาที่เหลืออยู่แตะไหล่ของผู้อาวุโสใหญ่ จากนั้นส่งกำลังภายในเข้าไปยังร่างกายของผู้อาวุโสใหญ่ผ่านมือขวาของเขา

“ไปตายซ้ะ!”

ผู้อาวุโสใหญ่ตวาดเสียงดังอีกครั้ง กำลังภายในของเขาไหลเวียนอย่างรวดเร็วและเขาก็ซัดฝ่ามือไปที่เย่เทียน

บนฝ่ามือของผู้อาวุโสใหญ่นั้นได้เกิดลายฝ่ามือขนาดใหญ่ออกมา และมันก็พุ่งเข้าใส่เย่เทียนราวกับลมพายุสายฟ้า

“ปล่อยพลังภายในงั้นหรือ? การโจมตีแบบรวมพลัง!”

สีหน้าของเย่เทียนเปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด “นี่เป็นไพ่ใบสุดท้ายของพวกคุณแล้วใช่ไหม?”

หลังจากนั้น เย่เทียนก็ตั้งสติได้ทันที ถึงแม้พลังฝ่ามือที่ถูกซัดออกมานั้นจะเหนือความคาดหมายของผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามไปมาก แต่มันก็ยังไม่ถึงระดับดินอยู่ดี มากสุดก็แค่ขั้นสุดยอดของระดับดำเท่านั้น

ตราบใดที่ยังเป็นระดับดำ เย่เทียนก็ไม่มีทางเกรงกลัวอยู่แล้ว!

“ถูกต้อง! ถึงแม้เจ้าสองจะตายอย่างอนาถ แต่การใช้พลังนี้สำหรับไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างแก ข้ากับเจ้าสามก็พอใจแล้ว!”

“เราสามคนศิษย์พี่ศิษย์น้องฝึกฝนวิชามาแบบเดียวกัน ปราณเดียวแหล่งเดียว คอยดูว่าตอนนี้แกจะรับมือยังไง!”

ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามสีหน้าโกรธแค้นกันทั้งคู่ พวกเขาแทบอยากฉีกเนื้อของเย่เทียนออกจากกระดูกเพื่อเป็นการแก้แค้นให้ผู้อาวุโสรอง

“พวกคุณสองคนแก่จวนจะตายอยู่แล้วยังคิดจะฆ่าผมเหรอ ฝันอยู่ใช่ไหม!”

เย่เทียนหัวเราะเยาะ จากนั้นมุทรามือทั้งสองของเขา และหมอกควันค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากด้านหลังเขา ซึ่งมันเป็นเงาของเทพจักรพรรดิที่ถือดาบอันแหลมคม

“นี่......นี่มันพลังเวทย์อะไรกัน?”

“เป็นไปได้ยังไง? เงาของกำลังภายในขนาดนี้ แล้วจะอยู่แค่ระดับดำได้ยังไง?!”

ฉากนี้ทำให้ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามหวาดกลัวจนสุดขีด มันไม่ง่ายเลยที่จะรวบรวมความกล้ากลับมาแต่มันกลับถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง

ทั้งสองคนยังไงก็คิดไม่ถึง เพราะเย่เทียนไม่ใช่คนที่ฝึกวรยุทธ แต่เป็นคนที่ฝึกบู๊มากกว่า! “วิชารวมพลังอะไรของพวกคุณ ผมจะให้พวกคุณเห็นเอง ว่าช่องว่างที่ไม่อาจก้าวข้ามของระหว่างเรานั้นมันใหญ่แค่ไหน!” “ไปตายซะ!” เย่เทียนไม่สนใจว่าสองคนนั้นจะคิดยังไง ด้วยคำสั่งของเขา เงาเทพที่อยู่ด้านหลังของเย่เทียนก็ชูดาบขึ้น และด้วยรูปลักษณ์ที่ปราดเปรียวนั้น มันก็ฟันดาบยักษ์ที่รุนแรงออกไป

กระทั่งเวลานี้ ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามไม่มีทางที่จะหนีเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้จะกลัว แต่พวกเขาทำได้เพียงกัดฟันสู้เท่านั้น เพราะนี่เป็นทางรอดเดียวที่เหลืออยู่

รอยยิ้มอันเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เทียน นี่คือหนึ่งในพลังเวทย์ที่ถูกบันทึกไว้ในคัมภีร์หวง ซึ่งมีชื่อเรียกว่าท่ามังกรเก้า

เขาในชาติก่อน ฝึกฝนถึงท่าที่สี่แล้ว