ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 171

“หมอเทพเย่ ได้โปรดรับผมเป็นลูกศิษย์ด้วยเถอะ!”

เมื่อเห็นว่านชิงเฟิงที่ดูสีหน้าจริงใจ เย่เทียนอดขมวดคิ้วไม่ได้ เขาคิดไม่ถึงว่าว่านชิงเฟิงต้องการเป็นลูกศิษย์ของเขา

อย่างไรก็ตาม เขาสามารถเห็นได้จากดวงตาที่ขุ่นมัวของว่านชิงเฟิงว่า ถึงแม้จะอายุมากแล้ว แต่กับการแพทย์แผนจีนยังคงเต็มไปด้วยความหวัง!

สิ่งนี้ทำให้เย่เทียนรู้สึกชื่นชมและเคารพในตัวเขา

ในสังคมที่โหดร้ายและในโลกความเป็นจริงนี้ แน่นอนว่ามีหมอมากมาย แต่หมอที่มีจิตใจที่จะช่วยรักษาผู้อื่นอย่างสุดใจโดยไม่คิดถึงผลประโยชน์ตัวเองนั้นน้อยมาก

และว่านชิงเฟิงเป็นคนแบบนี้อย่างไม่ต้องสงสัย!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่เทียนจึงตัดสินใจ “ท่านว่าน ผมรับคุณเป็นลูกศิษย์ไม่ได้”

เมื่อเสียงหายไป แพทย์ในโรงพยาบาลก็ตกตะลึงและโกรธในทันใด

ที่รู้สึกตกตะลึงคือ ว่านชิงเฟิงในฐานะผู้ที่เก่งกาจในวงการแพทย์ ไม่รู้ว่ามีนักเรียนตั้งกี่คน และตอนนี้เขายอมถ่อมตนและต้องการเป็นลูกศิษย์ของเขา

ที่รู้สึกโกรธคือ สำหรับการไหว้ครูฝากตัวเป็นศิษย์ของว่านชิงเฟิง เย่เทียนกลับปฏิเสธ!

เรื่องนี้ทำให้บรรดาหมอโกรธมาก จนอยากจะวิ่งเข้าไปทุบตีเย่เทียน

ในทางกลับกัน ว่านชิงเฟิงดูเหมือนจะคาดไว้แล้วต้องเป็นแบบนี้ ใบหน้าของเขาขมขื่นและทำอะไรไม่ถูก

หลังจากเอ่ยคำร้องขอไปแล้ว เขาก็ให้ความสนใจกับการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเย่เทียน กับสิ่งที่เย่เทียนพูดเช่นนี้ออกมานั้นเขาไม่รู้สึกแปลกใจเลย

เพราะเขาเริ่มแก่แล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่เย่เทียนจะดูถูกชายชราห่วยๆอย่างเขา

เย่เทียนไม่รู้ว่าทุกคนกำลังคิดอะไรอยู่ เปลี่ยนบทสนทนาพร้อมรอยยิ้ม

“ผู้อำนวยการว่าน คุณเป็นถึงบุคคลที่ยิ่งใหญ่น่าเคารพในโลกการแพทย์ แม้ว่าผมเย่เทียนจะช่วยหัวหน้ากงให้ฟื้นมาได้ แต่นี่ก็เป็นเพราะโชคเช่นกัน คุณมีความสามารถอะไรที่จะมาเป็นอาจารย์ของคุณ”

เมื่อได้ยินและรู้สึกว่าเรื่องนี้ยังมีความเป็นไปได้ ว่านชิงเฟิงก็รู้สึกดีใจมากและรีบกล่าวว่า "มีคำกล่าวกันว่าผู้เชี่ยวชาญเป็นครู หมอเทยเย่มีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะเป็นอาจารย์ของผม!"

“ผู้อำนวยการว่าน คุณถ่อมตัวเกินไปแล้ว”

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้ม"ผมไม่สามารถสอนอะไรให้คุณได้ แต่ถ้ามาพูดคุยและศึกษาซึ่งกันและกันก็พอได้อยู่"

“อีกอย่าง ผู้อำนวยการว่านอย่าเพิ่งเรียกผมว่าหมอเทพอีกเลย ผมรู้สึกอึดอัดมาก คุณอายุมากกว่าผม แค่เรียกชื่อผมก็พอ”

เย่เทียนพูดความจริง แม้ว่าเขาจะมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่ตามจริงแล้ว ประสบการณ์ของว่านชิงเฟิงนั้นดีกว่าเขามากอย่างแน่นอน

โดนผู้เชี่ยวชาญอย่างเขาเรียกว่าหมอเทพ นี่มันเป็นเรื่องดีสำหรับตนเองไหม?มันไม่เลย

เดิมทีว่านชิงเฟิงหมดหวังแล้ว แต่เมื่อเย่เทียนพูดแบบนี้ เขาก็ดีใจและหัวเราะออกมา "ความสัมพันธ์นี้ดี ขอเพียงในอนาคตน้องเย่ไม่ถือสาหรือรำคาญ ชายชราอย่างผมจะขอไปรบกวนคุณบ่อยๆแล้ว”

คำเรียกจากหมอเทพเย่ได้เปลี่ยนเป็นน้องเย่ ไม่ยากที่จะเห็นว่าทัศนคติของว่านชิงเฟิงที่มีต่อเย่เทียนได้เปลี่ยนไป

เย่เทียนยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณในเรื่องแพทย์แผนยาจีนอีกมาก”

ต่อมา เมื่อพิจารณาว่ากงหย่วนต้องการพักผ่อนอย่างเงียบๆ ทุกคนก็อำลากันและจากไป

ว่านชิงเฟิงแทบรอไม่ไหวที่จะปรึกษาเรื่องทางการแพทย์กับเย่เทียน แต่เห็นว่ามันดึกแล้ว เขาจึงต้องนัดพบอีกครั้งในวันหลัง

โจ๋หย่วนหันก็เป็นคนที่ฉลาดเหมือนกัน เมื่อเห็นว่าเย่เทียนมีความสัมพันธ์ที่พูดไม่ค่อยถูกกับจี้เยียนหรัน เขาจึงลากเฉาจื้อเหาและคนอื่นๆออกไป และโยนจี้เยียนหรันให้กับเย่เทียน

เย่เทียนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินออกจากห้องคนป่วยกับหญิงสาวหลังฝูงชน

เมื่อพวกเขากลับไปถึงที่ห้องผู้ป่วยของจี้เยียนหรัน บรรยากาศระหว่างทั้งสองก็อึดอัดอีกครั้งในทันที

จี้เยียนหรันจำความน่ารังเกียจเมื่อสักครู่ของเย่เทียนอยู่เสมอ เมื่อกี้มีคนมากมายที่นั่น และตอนนี้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น และพวกเขากลับมายังห้องผู้ป่วยที่น่าอึดอัดนี้ เธอตอบสนองทันทีและผลักเย่เทียนที่พยุงเธอไว้ออกไป

โดยไม่ทันระวัง เย่เทียนสะดุดไปสองสามก้าวอย่างช่วยไม่ได้ เกือบจะล้มลงกับพื้น

"คุณทำอะไรของคุณ?"

เย่เทียนเงยหน้าขึ้นและชำเลืองมอง มองดูรอยยิ้มที่สดใสและหายวับไปตรงมุมปากของหญิงสาว ทำให้เข้าใจในทันที

ผู้หญิงคนนี้ จงใจใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่เทียนก็ปรับอารมณ์ของเขาอย่างรวดเร็ว ก้าวไปตรงหน้าจี้เยียนหรันเพียงไม่กี่ก้าว แสร้งทำเป็นว่าดุ “คุณเกือบจะผลักผมล้มลงไป คุณยังกล้าหัวเราะอีกเหรอ?”