ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 189

เย่เทียนที่ล้มทั้งสี่คนจนคว่ำง่ายดายไม่ได้รีบร้อนเค้นถาม แต่ว่าทำสามคนอื่นสลบก่อนอย่างระวังตัว เหลือเพียงชายที่เป็นเหยื่อล่อซึ่งได้รับบาดเจ็บค่อนข้างหนัก และยังร้องโหยหวนเสียงต่ำอยู่ไม่หยุด

“พอแล้วๆ ไม่ต้องร้องอีกแล้ว ทำฉันรำคาญใจเข้าเชื่อไหมว่าฉันจะหักขาอีกข้างของแกทิ้งด้วย?”

เย่เทียนจ้องชายที่เป็นเหยื่อล่อที่นั่งบนพื้นกอดขาร้องคำรามด้วยสายตาเย็นชา

“บอกมา สรุปเป็นใครส่งพวกแกเข้ามาหาเรื่องฉัน?”

“เหอะ! แกคิดว่าฉันจะบอกแกงั้นเหรอ?”

ชายที่เป็นเหยื่อล่อพูดดื้อดึง “ถุย! แกอย่าคิดเพ้อเจ้อในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย!”

เขาในปัจจุบันนี้โดนเย่เทียนทำขาขาดไปข้างหนึ่งแล้ว ยังเป็นแบบที่เนื้อและกระดูกหายไปหมดเกลี้ยงด้วย เดิมทีคงไม่มีโอกาสฟื้นตัวกลับคืนได้ดังเดิม ต่อไปลิขิตให้ต้องกลายเป็นคนพิการ

พอนึกถึงอนาคตตนเองจากยอดฝีมือระดับดำที่อยู่สูงเหนือมวลชนกลายเป็นคนพิการ อารมณ์แตกต่างระดับนี้เขาจะรับได้อย่างไร? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าให้ความร่วมมืออย่างดีเลย?

ผลัวะ!

เย่เทียนตบหน้าเขาทีหนึ่งแบบตรงไปตรงมา ยกเท้าเหยียบไประหว่างขาทั้งคู่ของชายที่เป็นเหยื่อล่อแล้ว

“แกฟังฉันให้ดีนะ ฉันไม่ได้มีเวลามาพูดเหลวไหลกับแกมาขนาดนั้น”

“จะให้ฉันถามอะไรแกก็ซื่อสัตย์ตอบอันนั้นมา หรือจะให้ฉันรู้สึกเบิกบานหน่อยทำให้แกกลายเป็นขันทีคนสุดท้าย!”

ชายที่เป็นเหยื่อล่อได้ยิน สีหน้าเดิมที่เสียเลือดไปมากยิ่งซีดเซียวเพิ่มระดับหนึ่ง

คาดคะเนจากการปะทะฝีมือเมื่อสักครู่ เขาวิเคราะห์ได้ไม่ยากเลยว่าเย่เทียนคือตัวร้ายคนหนึ่ง พูดออกมาย่อมทำได้จริงแน่

ถึงแม้ตำแหน่งนั้นมีเพียงเนื้อไม่มากนัก กลับเป็นสัญลักษณ์ของผู้ชาย ยิ่งเป็นแหล่งที่มาของความสนุกมากมาย ถ้าพังจริงแล้วงั้นมีชีวิตอยู่ต่อยังมีความหมายอะไร?

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีพวกพ้องที่หมดสติสลบไปสามคนด้วย!

ต่อให้ตนเองไม่พูด เกรงว่าพวกเขาคงเก็บไว้ไม่อยู่ ถึงตอนนั้นการยืนหยัดของตนเองเดิมจะมีความหมายอันใด!

เย่เทียนไม่รู้ความในใจของชายที่เป็นเหยื่อล่อ เห็นเขาไม่เอ่ยปากทันที ชั่วขณะหนึ่งสีหน้าเย็นชาลง ขาข้างขวาใช้แรงเหยียบลงไปอีกนิดหนึ่ง

“อ๊ะ!”

ตรงส่วนนั้นบอบบางกว่าตรงอื่น ถึงแม้จะเป็นเพียงกำลังที่เล็กน้อยล้วนทำให้ชายที่เป็นเหยื่อล่อเจ็บปวดจนเหงื่อแตกไปทั้งตัว

“ฉันพูด! ฉันพูด! แกอย่าเหยียบเลย!”

“บอกฉันมาดีๆ ไม่ได้ ต้องบีบให้คนอื่นเขาใช้ความรุนแรง แม่งเป็นคนสันดานต่ำเสียจริง!”

เย่เทียนพูดแบบอารมณ์เสีย “รีบบอกมา! เพื่อนฉันยังรอฉันอยู่ล่ะ!”

ชายที่เป็นเหยื่อล่อตัดสินใจแน่วแน่ฝืนกลั้นความเจ็บที่ขาขาดไว้ ควบคุมความตกใจกลัวภายในใจไว้ พูดเสียงสั่นเครือ “เป็น เป็นลูกพี่ของกองกำลังเซิ่งเหอเซิ่ง จ้างพวกฉันมา”

“กองกำลังเซิ่งเหอเซิ่ง?”

เย่เทียนยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่มีความทรงจำของทางนี้สักนิด

“กองกำลังเซิ่งเหอเซิ่งเป็นอิทธิพลใต้ดินที่ใหญ่สุดของเมืองเอกทางนี้ ลูกพี่ใหญ่ของพวกเขาเป็นคนที่ชื่อจูโย่งถิง”

พูดประโยคหนึ่งคือพูด พูดสิบประโยคก็พูดเหมือนกัน ในเมื่อเอ่ยปากมาแล้ว ตอนนี้ชายที่เป็นเหยื่อล่อบอกทุกอย่างที่รู้และพูดมันอย่างไม่ปิดบังด้วย!

“จูโย่งถิง?”

เขาไม่อธิบายยังดี พออธิบายกลับทำให้เย่เทียนยิ่งมึนงงขึ้นไปอีก

ในความทรงจำของเขา ไม่ว่าชาติที่แล้วหรือว่าชาตินี้ เดิมทีก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวข้องกับบุคคลชื่อนี้ เขาจะมาหาเรื่องวุ่นวายกับตนเองทำไมกัน?

คิดไปคิดมาก็หาคำตอบที่พึงพอใจไม่เจอ เย่เทียนได้เพียงสะบัดปัญหานี้ออกไปจากหัวชั่วคราว ตีชายที่เป็นเหยื่อล่อให้สลบลง เปลี่ยนมาสอบถามอีกคนหนึ่งแทน

คำถามเดียวกันถามกันสี่ครั้งติด คำตอบที่ได้รับมากลับเหมือนกันเป็นส่วนใหญ่