ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 190

เกรงว่าเย่เทียนแม้แต่ฝันยังไม่เข้าใจ เหตุผลที่จูโย่งถิงพุ่งเป้ามายังตนเองมีสาเหตุจากหนิงหยวน

ในสายตาของเย่เทียน หนิงหยวนก็แค่บุคคลเล็กๆ โดยแท้จริง เดิมทีไม่คุ้มค่าให้พูดถึง

แต่ในความคิดของจูโย่งถิง หนิงหยวนเป็นบุคคลระดับยอดฝีมือเป็นแน่ จ่ายเงินไปนิดหน่อยก็ได้ยอดฝีมือคนหนึ่งทุ่มเทสุดชีวิตกลับมา เงินก้อนนี้ถือว่าคุ้มค่า

การมองโลกของทั้งสองต่างกัน ลิขิตให้ยากจะพิจารณาปัญหาเหมือนกันได้

สำหรับว่าทำไมถึงไม่บอกความจริงของเรื่องราวกับฉินโล่หยิน?

คำตอบง่ายมาก นี่เดิมทีไม่ใช่เรื่องของเธอ!

อีกฝ่ายคือพุ่งเป้ามาที่เขา แย่งกระเป๋าถือของฉินโล่หยินไปเพียงแค่วิธีการหลอกล่อเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเกิดฉินโล่หยินโมโหจนอยากออกหน้าแทนเขาจริง นั่นไม่ใช่แค่เรื่องระหว่างสองคน แต่เป็นความขัดแย้งของอิทธิพลสองฝ่าย เป็นความขัดแย้งของเมืองเอกและเจียงหนัน ถึงตอนนั้นเรื่องราวคงวุ่นวายใหญ่โตถึงที่สุด

ฉินโล่หยินยิ่งเป็นลูกหลานมาจากตระกูลเศรษฐี ถึงแม้ในใจมีความหวาดระแวง แต่เลือกจะไม่ถามมากอย่างรู้ดี

คุณหนูใหญ่ฉินถามอย่างห่วงใย “นายไม่ได้บาดเจ็บจริงเหรอ? ถ้าไม่อย่างนั้นไปโรงพยาบาลดูหน่อยไหม?”

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ”

เย่เทียนส่ายหน้า พูดแบบจำใจ “นอกจากนั้นแล้ว เธอก็อย่าลืมไปนะว่าฉันเป็นปรมาจารย์ปรุงยา ถ้าบาดเจ็บจริงแล้วฉันจัดการเองได้ ยังต้องไปโรงพยาบาลอะไร?

“ไม่เป็นอะไรจริงเหรอ?”

ฉินโล่หยินกึ่งเชื่อกึ่งลังเล “นายอย่าหลอกฉันเด็ดขาดนะ ถ้าโดนตีจะบาดเจ็บภายในได้ง่ายมากด้วย ตอนนี้ไม่รู้สึกว่าเจ็บ แต่ผ่านไปสองสามวันจะเจ็บเอาได้”

“ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันถอดเสื้อออกมาให้เธอดูเลย?”

เย่เทียนจำใจถึงที่สุดแล้ว หญิงสาวคนนี้ทำไมถึงยังดื้อรั้นขนาดนี้ล่ะ?

“ก็ดี!”

เกินความคาดหมายของเย่เทียน คุณหนูใหญ่ฉินที่พอดื้อรั้นขึ้นตอบรับไปโดยตรงแล้ว เดินเข้าไปอยากจะไปดึงเสื้อของเย่เทียน

“เฮ้ย! เธอทำอะไร!”

เย่เทียนรีบเอามือกอดหน้าอกถอยหลังสองสามก้าว เหมือนสาวโสดที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม “ถึงแม้สมัยนี้ไม่ใช่ยุคศักดินาชายหญิงแตะเนื้อต้องตัวกันไม่ได้ แต่จะว่ายังไงนี่ก็เป็นที่สาธารณะ เธอทำอะไรมั่วซั่วคงไม่ค่อยดีมั้ง?”

“นายพูดก็ถูก”

ฉินโล่หยินกวาดตามองรอบหนึ่ง พูดแนะนำ “เอาแบบนี้แล้วกัน พวกเราเข้าไปในรถ”

พูดจบ หญิงสาวฝืนลากเย่เทียนหมุนตัวมุดเข้าไปด้านในรถยนต์แล้ว

“ถอดสิ!”

“ต้องถอดจริงเหรอ?” เย่เทียนสีหน้าแปลกประหลาดถึงขั้นสุด

“จำเป็นต้องถอด!”

ระหว่างที่พูด คาดไม่ถึงฉินโล่หยินจะคลำหายาแก้ฟกช้ำขวดหนึ่งออกมา “ถ้ามีพวกรอยช้ำอะไร ฉันจะได้ช่วยทาให้นายได้”

ฉากนี้ทำเอาเย่เทียนตกตะลึงพรึงเพริด แอบทอดถอนใจ ฉินโล่หยินไม่เสียแรงมาจากตระกูลศิลปะการต่อสู้ ออกจากบ้านยังเตรียมยาแก้ฟกช้ำไว้อีก

“งั้นก็ถอดแล้วนะ?” เย่เทียนยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร

ฉินโล่หยินพูดเร่งรัด “รีบเข้าสิ! ปกติเห็นนายดูออกจะเป็นผู้ชายแมนๆ ทำไมอืดอาดอย่างกับพวกผู้หญิง!”

ซู่!

เย่เทียนกัดฟันกระทืบเท้า ไม่พูดพร่ำทำเพลงถอดเสื้อที่ขาดลุ่ยส่วนหนึ่งตัวนั้นออกแล้ว

ไม่ว่าจะพูดอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย ให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาเร่งรัดครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้ ถ้ายังอดต่อไปอีกยังเป็นลูกผู้ชายอยู่เหรอ?

ในความเป็นจริง ร่างท่อนบนที่ดูเหมือนผอมแห้งของเย่เทียนนั้นหลังหลุดออกจากเสื้อผ้าบังตา คาดไม่ถึงเต็มไปด้วยความรู้สึกลายเส้นเรือนร่าง ไม่เหมือนตอนใส่เสื้อผ้าที่ผอมบางปานนั้นสักนิด