ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 19

“เอ่อ......”

พูดแบบนี้ออกมา พี่เบียวทำหน้าตกตะลึง

ต้องรู้ว่า หลิวจื่อหยังอยู่ที่เจียงหนันมีเงินมีอำนาจ ครั้งนี้โดนต่อยเจ็บจนแย่ขนาดนั้น คงแก้แค้นเขาอย่างแน่นอน

ถ้าเย่เทียนไม่คุ้มครองตนเอง ถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไรดี?

มองท่าทางของเย่เทียนที่หน้าดูไม่เกี่ยวข้องกับฉันเลย ในใจพี่เบียวกร่นด่าอย่างหนัก เหมือนโดนผู้หญิงทอดทิ้ง พูดแบบระทมทุกข์ “พี่เทียน พี่คงจะไม่ไร้เยื่อใยขนาดนี้ใช่ไหม?”

“แค่ล้อนายเล่นเท่านั้นเอง ทำเอานายตกใจซะแล้ว”

เย่เทียนยื่นมือตบไหล่ของพี่เบียวแบบขำๆ “เห็นแก่ที่นายออกมาจากโลกมืดเดินสู่ทางสว่างได้ในวินาทีสุดท้าย ครั้งนี้ฉันจะไม่ถือสาหาความกับนายแล้ว”

พี่เบียวโล่งอกยกใหญ่ ในใจอดผุดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมาไม่ได้

มีที่พึ่งก็จัดการเรื่องราวง่ายขึ้น กำลังการต่อสู้ของเย่เทียนเกินกว่าคนทั่วไป แม้แต่หลิวจื่อหยังยังกล้าจัดการ ถ้าบอกว่าไม่มีเบื้องหลังเขาย่อมไม่เชื่อแน่!

ถ้าเขาสามารถตามอยู่ใต้การกำกับของเย่เทียนได้ จะกังวลว่าไม่ได้ดีทำไมกัน?

ในขณะเดียวกัน หลิวจื่อหยังที่โดนต่อยจนหน้าบวมจมูกช้ำค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา ชี้หน้าแล้วหลุดด่าไปยังพี่เบียว

“หวางเบียวแกไอ้ชาติหมา! ฉันแม่งออกเงินจ้างแกเข้ามา แกกลับดันมาต่อยฉันแทน! ต่อไปแกยังอยากอยู่ที่เจียงหนันอยู่รึเปล่า?”

“หลิวจื่อหยัง ฉันว่าแกคงไม่โดนตีจนโง่แล้วมั้ง?”

หวางเบียวหัวเราะเยาะติดๆ กัน “ถึงแม้ฉันจะเป็นคนเขลาที่มั่วในสังคม แต่ตอนทำงานก็มีกฎเกณฑ์ แกแม่งจ่ายเงินให้ฉันตีลูกพี่ของฉัน นี่ถ้าแพร่ออกไป ฉันหวางเบียวถึงอยู่ต่อไปไม่ได้จริงๆ น่ะสิ!”

หลิวจื่อหยังตะลึงค้างแล้ว นึกไม่ถึงเย่เทียนกับหวางเบียวจะรู้จักกัน

ครั้งนี้ยังเป็นการหาเหาใส่หัวตัวเองแท้ๆ!

รู้ว่าสถานการณ์ยากจะเปลี่ยนแปลง หลิวจื่อหยังยอมแพ้แล้ว หุบปากไม่พูดโดยสิ้นเชิง เหลือเพียงในดวงตาเป็นร่องหนึ่งกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จ้องเย่เทียนไว้ไม่กะพริบ

ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ล่ะก็ เกรงว่าเย่เทียนคงตายไปร้อยครั้งไม่หยุดไปตั้งแต่นานแล้ว

ในใจวางแผนว่าจะหลบหนีอันตรายให้เร็วหน่อย รอครั้งหน้าค่อยกลับมาคิดบัญชีกับเขาอีก

เย่เทียนชายตามองเขาแวบหนึ่ง ความคิดเจ้าเล่ห์นั้นของหลิวจื่อหยัง จะปิดซ่อนเขาได้อย่างไรล่ะ?

ไม่รอให้เย่เทียนเอ่ยปาก หวางเบียวถามด้วยท่าทีเคารพ “พี่เทียน ท่านว่าต้องจัดการเขาอย่างไรถึงจะดีกว่าครับ?”

เย่เทียนใช้ความคิดอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นยิ้มตอบ “เมื่อกี้นายไม่ใช่บอกว่าแบบเป็นชุดอะไรนั่นเหรอ? ทำตามแบบเป็นชุดนั้นของนายเถอะ”

“นี่......” หวางเบียวกลับลังเลขึ้นมาอยู่บ้างแล้ว

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร หลิวจื่อหยังอยู่ที่เจียงหนันก็ถือว่าเป็นบุคคลมีหน้ามีตา หากทำให้เรื่องราวเด็ดขาดขนาดนั้นจริง ผลกระทบที่ตามมาย่อมไม่น้อยเลย

“ว่ายังไง? ไม่กล้าแล้วเหรอ?” ดวงตาที่ลึกล้ำดุจดวงดาวของเย่เทียนมองหวางเบียวเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

ถูกเย่เทียนกระตุ้นเข้าให้ หวางเบียวที่ตัดสินใจจะพยายามเกาะขาคนอื่นไว้ได้กัดฟันแล้วกระทืบเท้า “กล้า! ผมมีอะไรไม่กล้ากัน!”

พูดจบ หวางเบียวก้าวเท้าออกไปทันที เดินไปด้านข้างหลิวจื่อหยังด้วยหน้าตาดุร้าย เพิกเฉยต่อสายตาที่ตกใจกลัวของหลิวจื่อหยัง ก่อนจะนั่งยองลงกดไหล่ของเขาไว้แล้วใช้แรงหัก

“อ๊ะ!” เสียงร้องโหยหวนที่เจ็บปวดสุดขีดลอยออกมาจากในปากหลิวจื่อหยัง ดังก้องอยู่ในห้องไม่หยุด

โชคดีที่ห้องประสิทธิภาพการเก็บเสียงไม่เลว ถ้าไม่อยากนั้นต้องสร้างความวุ่นวายใหญ่โตแน่

หลังจากที่หักแขนทั้งสองของหลิวจื่อหยังไปดื้อๆ เสร็จ หวางเบียวคลำหาของบนตัวหลิวจื่อหยังรอบหนึ่ง ไม่นานก็ล้วงขวดยาเล็กอันหนึ่งออกจากหน้าอกเขา เทยาเม็ดเล็กสีฟ้าออกมาสิบกว่าเม็ดได้!

“ไม่ อย่า”

หลิวจื่อหยังที่แขนทั้งคู่โดนหักตกใจกลัวอย่างยิ่ง ดิ้นรนถอยไปด้านหลังไม่เลิก

ยาพวกนี้เป็นยาที่เขาพกติดตัวเอาไว้ รู้แน่นอนว่าของพวกนี้มีสรรพคุณอะไร

น่าเสียดาย การขัดขืนไร้ผล ลูกน้องสองคนเข้ามา กดเขาไว้โดยตรง ภายใต้สายตาตกใจกลัวของหลิวจื่อหยัง กลืนยาสิบกว่าเม็ดลงไปอย่างหมดหวัง