ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 192

สิบห้านาทีต่อมา รถโยวเชี่ยนก็ได้จอดลงบนถนนที่บริษัทแซ่เฉินตั้งอยู่

และเย่เทียนที่ลงจากรถก็ได้เดินเข้าไปในซอยแล้วหายตัวไป ส่วนคนขับรถโยวเชี่ยนก็แทบรอไม่ไหวที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อหาข้อมูลข่าวก่อนหน้านี้

“แปลกแหะ เหิงจงยังไม่ได้เปลี่ยนชื่อเลยนะ?!”

เมื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุดของบริษัทแซ่เฉินด้วยความคุ้นชิน และหลังจากยกเท้าเตะไปที่หัวขโมยที่ยังคงหมดสติแต่ไม่มีการตอบสนองใดๆ เย่เทียนจึงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของกู้กวนชีด้วยรอยยิ้ม และจากนั้นก็ดึงกระเป๋าถือออกมาใบหนึ่ง

ซึ่งในกระเป๋าใบนั้นเต็มไปด้วยเหล็กเส้นที่มีความหนาที่ต่างกัน

จากนั้นเย่เทียนมัดเหล็กเส้นเหล่านั้นให้ก่อตัวเป็นทรง ‘ไม้กางเขน’ และติดกับราวหน้าต่างไว้แน่นๆ และค่อยลากตัวหัวขโมยคนนั้นเข้ามา

หัวขโมยถูกมัดติดกับเหล็กไม้กางเขนไว้แน่นๆ ด้วยเชือกที่ทนทานที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ และจากนั้นเย่เทียนตบหน้าหัวขโมยเพื่อทำให้เขาตื่น

ขโมยยังไม่ทันได้สนใจความปวดเมื่อยตามร่างกายของเขา แต่ทันทีที่ลืมตาขึ้น สิ่งแรกของเขาก็คือความตกใจกลัว

“คุณ คุณเป็นใคร?”

“ผมต่างหากที่ควรถามคุณไม่ใช่เหรอ?”

เย่เทียนยิ้มอย่างชั่วร้าย “แต่ว่า ผมยังไม่อยากถามคุณตอนนี้หรอกนะ เพราะผมเพิ่งได้อุปกรณ์ชุดนี้มา ต้องทดสอบก่อนว่ามันยังใช้งานได้หรือไม่!”

“แต่แน่นอน ผมเชื่อว่าเมื่อกระบวนการทั้งหมดเสร็จสิ้น คุณจะพูดทุกอย่างที่คุณรู้เลยล่ะ!”

เมื่อหวนคิดถึงความเจ็บปวดที่เพิ่งประสบมา หัวขโมยอดรู้สึกสยดสยองไม่ได้ และพูดด้วยเสียงสั่นเทา “คุณ คุณจะทำอะไร?”

ในระหว่างที่พูด เขาก็เริ่มพยายามดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว

แต่ว่า เย่เทียนอุตส่าห์ไปยืมของมาจากเฉิงหลงแล้ว แล้วเขาจะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร?!

“คุณอย่าดิ้นให้เปลืองแรงเลย ของนี้ผมยืมมาจากกองกำลังพิเศษเชียวนะ อุปกรณ์ทุกอย่างทำมาจากวัสดุพิเศษด้วย”

เย่เทียนพูดอย่างเย้ยหยันต่อ “ถ้าตามคนที่ยืมเครื่องมือบอกผม คุณต้องมีพลังระเบิดมากกว่าสิบตัน ไม่อย่างนั้นคุณจะดิ้นหลุดจากมันไม่ได้หรอก”

ในขณะที่พูดอยู่นั้น เย่เทียนก็ดึงกระเป๋าถือที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมาอีกใบ

ภายใต้สายตาที่น่าสยดสยองของโจร เย่เทียนดึงสายเคเบิลหนาและยาวประมาณห้าเมตรออกจากกระเป๋าถือใบนั้น ซึ่งปลายสายนั้นเข็มเงินเรียวยาวสองเข็มที่ยาวประมาณยี่สิบเซนติเมตร

โจรไม่สามารถระงับความกลัวได้ และถามขึ้นว่า “นี่ นี่มันอะไรกัน?”

“นี่คือไฟฟ้าบำบัด พูดตรงๆ คือ การกระตุ้นจุดกวนหยวนด้วยกระแสไฟแรงสูง แล้วมันจะเกิดผลลัพธ์ในการรักษาได้”

เย่เทียนอธิบายไปด้วยและดึงสายไฟพร้อมปลั๊กออกจากกระเป๋าถือไปด้วย จากนั้นเสียบเข้ากับเต้ารับใต้โต๊ะข้างๆ แต่ซึ่งเดิมใช้สำหรับจ่ายไฟให้กับคอมพิวเตอร์

“จริงด้วยสิ คุณน่าจะรู้ว่าการบำบัดด้วยไฟฟ้าคืออะไรใช่ไหม?”

โจรได้แต่ส่ายหัว

“หึหึ ไร้มนุษยธรรม น่ากลัวจริงๆ”

เย่เทียนส่ายหัวอย่างจนใจ จากนั้นค่อยๆ สวมถุงมือยางหุ้มฉนวนแล้วเปิดสวิตช์ “หลักการของมันก็คล้ายกับการบำบัดด้วยกระแสไฟฟ้าของศาสตราจารย์หยาง เพียงแต่ว่า ของเขามีสวิตช์ควบคุมความแรงของกระแสไฟฟ้า แต่ของผมไม่มี”

“อีกอย่าง อุปกรณ์ชุดนนี้ผมเพิ่งประกอบขึ้นมาเอง รายละเอียดวิธีใช้ผมก็ยังไม่รู้ด้วย แต่เดี๋ยวผมจะทดลองไปแล้วอธิบายให้คุณไปด้วยก็แล้วกันนะ”

หวืด หวืด!

เย่เทียนทาบเข็มเงินสองเข็มนั้น ทันใดนั้นก็มีประกายไฟสีน้ำเงินแพรวพราวขึ้น และภาพนี้ก็ทำให้โจรถึงกับหน้าซีดและเหงื่อเท่าเมล็ดถั่วก็หยดลงจากหน้าผากของเขา

กรึบ!

โจรอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายด้วยความสยดสยองและพูดด้วยเสียงสั่นเทา “คุณ คุณอย่ามามั่วนะ!”

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย คุณจะตื่นเต้นอะไรล่ะ?”