ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 207

“ขามัน ไม่มีแรง……”

สีพยางค์ที่เฉินหวั่นชิงพูดออกมามันทำให้เย่เทียนต้องทำหน้าจนใจออกมา

แต่ว่าตอนนี้สถานการณ์กำลังคับขัน ลิฟต์มันสามารถร่วงหล่นได้ทุกเมื่อ จึงไม่มีเวลาให้ลังเลแม้แต่นิดเดียว

เย่เทียนเงยหน้าขึ้นมามองสายสลิงที่เหลืออยู่แค่ครึ่งเดียว หัวใจที่กำลังร้อนรนก็ได้รู้สึกสบายใจไปบ้าง

แต็กแต็ก!

ทันทีที่เย่เทียนรู้สึกดีใจนั้น สายสลิงเส้นเล็กหลายเส้นก็ไปขาดออกเหมือนประชด ทำให้ลิฟต์เลื่อนลงอย่างกะทันหันอีกครั้ง ทำให้เฉินหวั่นชิงที่ตกใจจนน้ำตานองหน้ากรีดร้องออกมาอย่างต่อเนื่อง

ใครๆ ต่างก็รู้ดีว่า สายสลิงส่วนใหญ่เกิดจากการเอาสายสลิงเล็กๆ มากมายมาพันเข้าด้วยกัน ดังนั้นเมื่อสายสลิงเส้นเล็กหลายเส้นขาดออก มันก็ทำให้สายสลิงนั้นอ่อนแอยิ่งกว่าเดิม

เย่เทียนในตอนนี้จะกล้าเสียเวลาได้ยังไง เขาได้มุดเข้าไปในลิฟต์อีกครั้งโดยไม่ลังเลเลย

เขาไม่กล้ากระโดดลงไปตรงๆ กลัวแรงกระแทกจากการลงพื้นจะทำให้สายสลิงรับน้ำหนักไม่ไหว เขาทำได้แค่ใช้สองมือจับช่องลมที่อยู่ด้านบนไว้แน่นๆ แล้วทิ้งตัวลงไป

แต่ทว่า ทันทีที่ขาของเย่เทียนลงพื้น เสียงสลิงขาด “แต็กแต็ก” สองครั้งขึ้นสองครั้งจากทางด้านบนก็ทำให้เขาเหงื่อท่วมไปทั้งตัว

พอคิดได้แบบนั้น เย่เทียนก็ไม่กล้าเสียเวลาแม้แต่นิดเดียว ค่อยๆ เดินไปดึงตัวเฉินหวั่นชิงที่ขาอ่อนขึ้นมาแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “หวั่นชิง ไม่ต้องกลัว ผมจะส่งคุณออกไปเดี๋ยวนี้เลย”

พูดจบ ไม่รอให้เฉินหวั่นชิงตอบ เย่เทียนก็ยกเด็กสาวขึ้นมาไว้เหนือบ่า แล้วพูดเตือนสติว่า “คุณยื่นมือไปจับขอบของทางออกเอาไว้ แล้วเหยียบผมขึ้นไป”

นี่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ช่องลมมันไม่ได้กว้างนัก มันกว้างพอแค่ผ่านได้คนเดียวเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเย่เทียนก็คงไม่ต้องปีนลงมาอีกรอบทำไม แค่โอบเอวของเด็กสาวแล้วปีนออกไปก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?

ถึงแม้ในใจจะหวาดกลัว แต่ยังไงเฉินหวั่นชิงก็เป็นประธานคนหนึ่งในวงการ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ เธอได้สติกลับคืนมาบ้างบางส่วน คว้าขอบทางออกเอาไว้ตามคำแนะนำของเย่เทียน

แต็ก!

เสียงสลิงขาดดังขึ้นอีกครั้ง เย่เทียนร้อนรนยิ่งกว่าเดิม

จากการเช็กสายสลิงเมื่อก่อนหน้านี้ ถ้าขืนเส้นลวดยังขาดอีกแค่สองเส้น เกรงว่าสายสลิงก็คงจะรับน้ำหนักไม่ไหว ลิฟต์ก็น่าจะตกลงไปแน่นอน

“ปีนออกไป!”

เย่เทียนคำรามออกมาเบาๆ ออกแรงยกเฉินหวั่นชิงขึ้น แล้วโยนเธอออกไปเบาๆ

วินาทีต่อมา เย่เทียนก็ถีบตัวขึ้นและพุ่งออกไปนอกลิฟต์อย่างรวดเร็ว

แต็ก!

แต่ทว่า ทันทีที่เย่เทียนขึ้นไปถึงบนลิฟต์ เสียงสลิงขาดก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เย่เทียนเงยหน้าขึ้นไปมอง แล้วเห็นสายสลิงที่ใหญ่เท่านิ้วเด็กในตอนแรก ตอนนี้มันเหลือลวดแค่สามเส้นเท่านั้นที่ยึดตัวลิฟต์เอาไว้ การที่ลิฟต์จะหล่นลงไปเมื่อไหร่มันก็อยู่ที่เวลาเท่านั้น!

ไม่เพียงเท่านั้น ไม่รู้ว่าช่างซ่อมบำรุงวัยกลางคนที่ถูกเย่เทียนทุบสลบไปในตอนแรกได้ฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขากำลังปีนขึ้นไปบนคานที่อยู่ในปล่องลิฟต์ เหมือนกำลังจะหนีออกจากสถานที่ที่อันตรายนี้

เย่เทียนอยากจับตัวชายวัยกลางคนไว้ แต่เวลามันบีบบังคับ จึงไม่มีสามารถไปสนใจชายวัยกลางคนเลย

“หวั่นชิง จับคานเอาไว้แน่นๆ!”

สมองแล่นไปอย่างรวดเร็ว เย่เทียนใช้สองมือประคองเฉินหวั่นชิงที่เพิ่งทรงตัวได้เอาไว้ ระหว่างที่ตะโกนเขาก็เหวี่ยงเฉินหวั่นชิงไปยังคานที่อยู่อีกฟากของลิฟต์