ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 206

เย่เทียนเดินตามเฉินหวั่นชิงเข้าไปในลิฟต์ ไปยังงานแถลงข่าวที่กำลังจะจัดขึ้นตรงชั้นล่าง

กับตัวเย่เทียน เฉินหวั่นชิงนั้นมีคำถามที่มากมายเหลือเกิน

แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาถาม เฉินหวั่นชิงจำเป็นต้องเก็บความสงสัยในใจไว้ก่อน ตั้งใจว่าคืนนี้ต้องถามให้รู้เรื่อง

แต่ทว่า หลังจากที่ลิฟต์ลงมาได้แค่ไม่กี่ชั้น มันก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง จากนั้นก็หยุดชะงักไปทันที

วินาทีต่อมา ไฟภายในลิฟต์ก็เริ่มกะพริบ จากนั้นก็ดับวูบไปทันที

“กรี๊ด!”

ยังไงเฉินหวั่นชิงก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง กลางวันที่เปลี่ยนเป็นกลางคืนอย่างฉับพลันมันก็ทำให้เธอหวาดกลัวขึ้นมาเหมือนกัน ปากเล็กๆ กางออกแล้วกรีดร้องออกมาอย่างเสียงดังจนทำให้เย่เทียนถึงเกือบจะหูหนวกไปเลย

ไม่เพียงเท่านั้น เด็กสาวยังใช้ภาษากายแสดงความหวาดกลัวที่มีอยู่ในใจออกมา ในตอนที่ความมืดมาเยือน เธอก็กระโดดเข้าไปกอดเย่เทียน ใช้แรงทั้งหมดที่มีกอดเอวของเย่เทียนเอาไว้

เฉินหวั่นชิงที่กำลังหวาดกลัวถึงขั้นเอาหน้าซุกเข้าไปที่อกของเย่เทียน กลัวจนตัวสั่นไม่หยุด

ถ้าไฟเกิดสว่างขึ้นตอนนี้ การกระทำของทั้งคู่คงดูคลุมเครือ คลุมเครือมากจริงๆ

ตั้งแต่ที่เย่เทียนเกิดใหม่นี่ถือเป็นการกระทำที่ใกล้ชิดที่สุดของเขากับเฉินหวั่นชิงแล้ว เย่เทียนสามารถรับรู้ถึงร่างกายที่สั่นเทาของเด็กสาวได้อย่างชัดเจน และยังสามารถสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มที่เบียดเข้ามา

ถึงการที่เด็กสาวเสนอตัวเข้ามาในอ้อมกอดด้วยตนเองมันจะทำให้ในใจของเขาสะใจมาก แต่เย่เทียนก็ไม่ได้รู้สึกดีใจขนาดนั้น

ไม่ใช่อื่นใด เป็นเพราะเสียงกรี๊ดของเด็กสาวมันรุนแรงเกินไป พอมาอยู่ในลิฟต์ที่ปิดตายแบบนี้มันยิ่งทรงพลังเข้าไปอีก ทำเอาหูของเย่เทียนแทบหนวกไปเลย

“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร”

เย่เทียนรีบยื่นมือไปตบๆ ที่หลังของเด็กสาว แล้วพูดปลอบอย่างอ่อนโยนว่า “ลิฟต์มันแค่ไฟดับ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยเราแล้วครับ”

บางทีอาจเป็นเพราะการปลอบของชายหนุ่มได้ผล เฉินหวั่นชิงที่ตกอยู่ในความหวาดกลัวค่อยๆ หยุดกรี๊ด ถึงในใจของเธอจะยังรู้สึกกลัวอยู่ แต่มันกลับเกิดรู้สึกถึงความปลอดภัยที่มีอยู่จริงอย่างน่าประหลาด

และทุกอย่างมันก็มาจากสามีในนามที่อยู่อยู่ข้างๆ นี่แหละ

“พวกเราจะตายกันมั้ย?”

เด็กสาวยังคงกอดเย่เทียนไว้แน่น น้ำเสียงก็ยังแฝงด้วยความตระหนก

“พูดบ้าอะไรขอคุณ เราจะไปตายได้ยังไงครับ?”

เย่เทียนยังคงให้กำลังใจเด็กสาวต่อไป เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนว่า “คุณไม่ต้องห่วง เราจะไม่เป็นไรครับ”

ทันใดนั้น เย่เทียนก็สัมผัสถึงเสียงที่ผิดปกติที่ดังขึ้นจากทางด้านบน เขารีบหันไปส่งสัญญาณให้เฉินหวั่นชิงเงียบ เงี่ยหูแล้วตั้งใจฟังเสียงที่เกิดขึ้นด้านบน

แกร๊ก!

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้นจากในปล่องลิฟต์ ภายใต้เสียงกรี๊ดของเฉินหวั่นชิง ตัวลิฟต์ก็ได้ดิ่งลงข้างล่างอีกครั้ง

แต่โชคยังดีที่ลิฟต์ร่วงลงแค่ประมาณสองเมตรมันก็ได้หยุดลงอีกครั้ง

สิ่งเดียวที่แตกต่างออกไปก็คือ ครั้งนี้ลิฟต์มันได้ร่วงเอียงไปด้านซ้ายจากทางข้างหลัง!

มีคนกำลังตัดสายสลิง!

ในชั่วพริบตานั้น เย่เทียนก็คาดเดาได้แล้วว่าสาเหตุมันเกิดจากอะไร

แต่การคาดเดาที่บ้าบิ่นนี้ต่อให้เป็นเย่เทียนที่ทักษะและความกล้าสูงส่งสีหน้าก็ยังเปลี่ยนเลย ตรงนี้มันอยู่ประมาณชั้นยี่สิบ ห่างจากพื้นดินประมาณสามสิบหกเมตร นี่ถ้าตกลงไปก็คงต้องกลายเป็นเศษเนื้อแน่นอน!

แม้แต่เย่เทียนยังเป็นแบบนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฉินหวั่นชิงเลย

เด็กสาวตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้จนหน้าซีดไปนานแล้ว มือที่กอดเย่เทียนยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีกราวกับว่ามันจะสามารถทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้าง

เย่เทียนที่กำลังจนปัญญาใช้แรงแกะมือของเด็กสาวออก จับไหล่สองข้างของเฉินหวั่นชิงแล้วออกแรงเขย่า รอเด็กสาวเริ่มตั้งสติได้ เขาค่อยพูดออกไปว่า