ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 209

ค่ำคืนที่น่าหลงใหล

บาร์ที่เพิ่งเปิดมาทำความสะอาด ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีก็มีลูกค้าที่ฐานะไม่ธรรมดาเข้ามา หัวหน้าแก๊งแห่งแก๊งเสือดำเชิ่งหู่!

“คุณครับ ต้องขออภัยด้วย ร้านของเราเพิ่งเปิด ยังไม่เปิดรับลูกค้า หรือคุณจะ…..”

พนักงานที่ตาไม่มีแววคนหนึ่งรีบเดินเข้ามา

“ไม่ได้มีกินเหล้า”

เชิ่งหู่ที่ร่างกายบึกบึนได้เค้นร้อยยิ้มที่ดูแย่ยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา “ที่ผมมาก็เพื่อพบกับเจ้านายของพวกคุณ”

“มาพบบอสเหรอครับ?” พนักงานตกใจ

ยังไม่ทันที่พนักงานจะตั้งสติได้ ก็มีคนพุ่งเข้ามาจากทางประตูอีกสองคน

“เหล่าเชิ่ง แกนี่มันมาได้เร็วจริงๆ เลยนะ!”

คนที่กล้าเรียกเชิ่งหู่แบบนี้ นอกจากหลงหัวหน้าแก๊งไผ่เขียวหลิวชิงแล้ว ยังจะมีใครอีก?

ส่วนคนที่อยู่ข้างๆ หลิวชิง ก็ต้องเป็นหนึ่งในหัวหน้าสาขาผู้ยิ่งใหญ่แห่งแก๊งไผ่เขียวเหลยเหลาหู่อยู่แล้ว!

พอเห็นหน้าของทั้งคู่ชัดแล้ว สีหน้าของพนักงานก็เปลี่ยนไปทันที ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบวิ่งเข้าไปในร้านทันที

เนื่องจากแก๊งเสือดำไม่ค่อยได้มายุ่งเกี่ยวกับชุมชนแออัด การที่พนักงานจะไม่รู้จักก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่แก๊งไผ่เขียวนั้นเคยมาหาเรื่องที่บาร์แห่งนี้มาก่อน แล้วพนักงานจะไม่รู้จักได้ยังไงล่ะ?

เขาเป็นแค่พนักงาน ต้องไม่อยากหาเรื่องอะไรใส่ตัวแน่นอน จึงต้องเชิญเจ้านายอย่างซูเหมยมาจัดการอยู่แล้ว

ไม่นาน ซูเหมยก็เดินขมวดคิ้วออกมาจากในร้าน พอเห็นหน้าของเชิ่งหู่ สีหน้าของเธอดูเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม

“ไม่ทราบว่าเศรษฐีทั้งสองมาทำอะไรในบาร์เล็กๆ แบบนี้เหรอคะ?”

“เถ้าแก่ซูอย่าเพิ่งเข้าใจผิด เราไม่ได้มาหาเรื่อง แต่เราหวังว่าเถ้าแก่ซูจะช่วยเหลืออะไรพวกเราอย่างหนึ่ง”

เมื่อรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบใจในน้ำเสียงของซูเหมย หลิวชิงจึงรีบพูดด้วยยิ้มว่า “เราอยากขอพบคุณชายเย่สักหน่อย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อกับคุณชายเย่ยังไง จึงอยากขอเถ้าแก่ซูช่วยเราติดต่อให้หน่อย”

“อยากเจอเย่เทียน?” ซูเหมยทำหน้าประหลาดขึ้นมา

เชิ่งหู่พูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “ใช่ ต้องขอเถ้าแก่ซูช่วยติดต่อให้หน่อยครับ”

……

บนชั้นสิบสองของบริษัทแซ่เฉิน

เมื่อเห็นเย่เทียนที่ง้างประตูลิฟต์ออกด้วยตนเอง เหอเชิ่งและคนอื่นๆ ก็งงกันเป็นไก่ตาแตก

เมื่อกี้พวกรปภได้ใช้กำลังทั้งหมดที่มี ต้องเสียเวลาไปเป็นสิบนาทีจึงจะสามารถแง้มประตูออกมาได้นิดหน่อย

ตอนนี้เย่เทียนแค่คนเดียวก็สามารถเปิดประตูลิฟต์ออกได้แล้ว ถึงว่าทำไมพวกตำรวจถึงต้องเชิญเขยของบริษัทแซ่เฉินคนนี้ไปช่วยไขคดีด้วย

อย่างอื่นยังไม่ต้องพูดถึง ลำพังแค่พละกำลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้ ถ้าให้ไปแข่งโอลิมปิกละก็ คาดว่ากีฬาทุกอย่างที่ต้องใช้แรง เย่เทียนก็คงจะคว้าเหรียญทองได้ครบทุกเหรียญแน่นอน!

เย่เทียนไม่สนใจหรอกว่าพวกเขาจะคิดยังไง พอเปิดประตูออกจนมันกว้างพอให้คนมุดเข้าไปได้คนหนึ่ง เขาก็หยุดลงแล้วรีบยื่นหัวเข้าไปด้านใน

เมื่ออาศัยแสงอันน้อยนิดจนสามารถมองเห็นคนที่เกาะอยู่บนคานแล้ว หัวใจที่หนักอึ้งของเขาก็ได้ทุเลาลงสักที

“หวั่นชิง คุณเกาะเอาไว้ ผมจะไปช่วยคุณเดี๋ยวนี้เลย!”

เฉินหวั่นชิงเกาะคานแน่นสุดชีวิต ตื่นกลัวจนไม่กล้าลืมตามองลงไปด้านล่างด้วยซ้ำ