ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 233

“ไอ้หนุ่ม นายไปหาคนอื่นเถอะ ส่วนเขาเอาให้ฉัน!”

เชิ่งหู่เลียริมฝีปากที่แห้งผากแล้ว สายตาดำมืดเดิมทีไม่ได้มองหยางซิงมากนัก แต่ว่าจ้องข่งเทียนเฉิงไว้เขม็ง

แต่ ที่เกินความคาดหมายของเชิ่งหู่คือ หยางซิงที่ยืนตัวตรงกลับส่ายหน้าแล้ว “พี่ใหญ่หู่ ผมขอขอบคุณในความหวังดีของพี่ครับ แต่ผมยังไม่แพ้ เขาเป็นของผม!”

เชิ่งหู่ตะลึง มองหยางซิงที่มีความหนักแน่นและทรหดเต็มเปี่ยม อดหัวเราะดังกังวานไม่ได้ “ไอ้หนุ่ม ฉันชื่นชมนาย! เขาเป็นของนายแล้ว!”

ระหว่างที่พูด เชิ่งหู่ค่อยๆ ถอยหลังไปสองก้าว กลับไม่ได้ออกไปไหน ขอเพียงถ้าหยางซิงเกิดเรื่องไม่คาดคิดอะไรขึ้น เขาสามารถพุ่งเข้าไปได้ในวินาทีแรก

หยางซิงกู้พลังกลับเข้ามา หลังที่ค่อนข้างค่อมระดับหนึ่งยืดตรงอีกครั้ง พยักหน้าอย่างจริงจังให้เชิ่งหู่ และกระโจนเข้าไปทางข่งเทียนเฉิงอย่างเด็ดเดี่ยว

เดิมทีข่งเทียนเฉิงยังมีความกังวลอยู่บ้าง แต่เห็นเชิ่งหู่ไม่มีวี่แววแทรกแซง จึงหัวเราะเหยียดหยามแล้วพูดทันที “เมื่อกี้ฉันก็บอกแล้วว่า แกคนเดียวเอาชนะฉันไม่ได้หรอก!”

“อย่ามัวเพ้อเจ้อ! วันนี้ฉันฆ่าแกได้แน่!”

หยางซิงตวาดใส่ก่อนจะยกคมมีดในมือขึ้นสูง ก้าวไปข้างหน้าอย่างองอาจแล้วฟันลงไปอย่างรุนแรง

......

ครืน!

เสียงดังระเบิดขึ้น กำแพงที่แข็งแรงถูกทุบจนเกิดรอยแตกร้าวเป็นเสี่ยงๆ สีหน้าเย่เทียนอึมครึมถึงขีดสุด

ไม่เสียแรงที่หมาป่าโลภเป็นหนึ่งในสามของหัวหน้าแก๊งภายใต้สังกัดแก๊งS.P.L ควบคุมความว่องไวในสถานการณ์สู้รบได้ถึงที่สุด

ตั้งแต่ต้นจนจบเจ้าหมอนี่ปิดบังระดับความเร็วแท้จริงเอาไว้ เมื่อสักครู่นี้ระเบิดออกกะทันหัน ต่อยเย่เทียนมาอย่างฉับพลันแบบไม่ทันตั้งตัว

ถึงแม้ช่วงเวลาสำคัญนั้นเย่เทียนจะใช้มือต้านลงมาแล้ว และไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายอะไร แต่ฝุ่นควันตลบอบอวลกลับทำให้เขาค่อนข้างสภาพกระเซอะกระเซิง

“ฉันไม่สนใจเล่นกับแกต่อไปอีกแล้ว!”

นัยน์ตาดำมืดของเย่เทียนจ้องหมาป่าโลภตรงๆ พูดออกมาประโยคหนึ่งแบบไม่มีความรู้สึกสักนิด

วินาทีต่อมา ไม่รอให้หมาป่าโลภตอบรับ เงาภาพของเย่เทียนกลับหายไปอย่างหมดจด!

ถูกต้อง! ไม่ใช่ฉับไวแบบยังมีภาพวืดหลงเหลืออยู่ แต่ว่าหายลับไปโดยสมบูรณ์!

“บ้าเอ๊ย!”

หลังจากงงงวยไป ไม่นานหมาป่าโลภก็ตอบสนองเข้ามา เขาที่มีประสบการณ์สู้รบมากมายใช้กำลังภายในอย่างรวดเร็ว คลุ้งโดยรอบตัวเต็มไปหมด

“อยู่นี่!”

แทบจะในเสี้ยววินาที หมาป่าโลภหมุนตัวเข้ามาทันใด หมัดหนึ่งที่ปกคลุมไปด้วยกำลังภายในเด่นชัดต่อยเข้าไปทางด้านหลังแล้ว

ตอนที่หมัดหมาป่าโลภยื่นออกมา ทั้งที่เป็นสถานที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนกลับมีภาพคนผู้หนึ่งปรากฏขึ้นกะทันหัน ไม่ใช่เย่เทียนแล้วยังจะมีใครได้อีก?

ลูกตาเย่เทียนหดตัวเล็กน้อย ปล่อยโอกาสโจมตีไปแล้ว ก็ค่อยๆ ขยับร่างกายไปด้านข้างนิดหนึ่ง หลบหลีกออกมาแบบฉิวเฉียด

ตูม!

หมัดที่เต็มไปด้วยพลังของหมาป่าโลภนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ต่อยบนกำแพงด้านข้าง แต่กำแพงกลับระเบิดเป็นหลุมออกมา เศษหินกระจาย!

ปล่อยพลังภายใน! สยดสยองเช่นนี้!

ถูกต้อง! อย่างไรหมาป่าโลภก็เป็นยอดฝีมือระดับดำชั้นต่ำ สามารถปล่อยพลังภายในได้ย่อมไม่น่าแปลก!

ถึงแม้หมัดของหมาป่าโลภเมื่อสักครู่นั้นจะไม่ได้กระทบบนกำแพงไปจริงๆ แต่กำลังภายในมหาศาลที่แฝงอยู่บนหมัดนั้นกลับปล่อยออกไปแล้ว

ไม่รอให้เย่เทียนเคลื่อนไหวอีก หมาป่าโลภกลับขยับก่อน

กำลังภายในอันทรงพลังหมุนวนอย่างบ้าคลั่ง รวบรวมไว้บนหมัดใหม่อีกครั้ง ภาพหมัดลวงตาไร้รูปร่างต่อยเข้าไปทางเย่เทียนอีกครั้ง

เย่เทียนเห็นชัดแจ้ง จึงยกเท้าสูงขึ้นทันใด ร่างกายเลื่อนลอยอย่างคงที่ก่อนจะตกลงบนหลังคารถยนต์ที่ด้านข้าง

โครม!

เสียงดังก้องจนหูแทบหนวกดังขึ้นอีกครั้ง อาคารใหญ่ที่ไร้ความผิดโดนต่อยหลายหมัดจนสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว

“ฉันอยากจะดูหน่อยว่ากำลังภายในของแกมันทรงพลังแค่ไหน เคลื่อนไหวแบบนี้แล้วแกจะฝืนทนไปได้นานแค่ไหน!”

เย่เทียนหัวเราะเยาะไม่หยุด ถ้าไม่ใช่เขาอยากจับหมาป่าโลภแบบเป็นๆ บีบบังคับถามเกี่ยวกับข้อมูลของแก๊งกะโหลก ทำไมเขาต้องมาทรมานขนาดนี้ด้วย คงอัดเขาจนน่วมไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว

ไม่รอให้เย่เทียนพูดจบ หมาป่าโลภกัดฟันปล่อยหมัดแข็งกร้าวเข้าไปอีกที ความเร็วไวถึงที่สุด แทบจะในชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงตรงหน้าของเย่เทียน

เย่เทียนหดลูกตานิดหน่อย รีบโค้งตัวลง หลบออกมาอย่างฉิวเฉียด

หมาป่าโลภเห็นแบบนี้ สีหน้าอึมครึมถึงขีดสุด

ที่จริงความเร็วของเย่เทียนนั้นเกินกว่าความฉับไวมาก คล่องแคล่วราวกับปลาโลช เขาโจมตีไปหลายรอบนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าต่อยโดนเย่เทียน แม้แต่ชายเสื้อของเย่เทียนยังแตะไม่ถึงเลย ใช้กำลังภายในเสียเปล่าจริงๆ

พิจารณามาถึงตรงนี้ หมาป่าโลภหยุดจู่โจมลงแบบอดไม่ได้ จ้องมองเย่เทียนอย่างดุร้าย ไม่พูดออกมาสักคำเดียว

อย่างที่เย่เทียนบอกไป ถึงแม้เขาจะมีความสามารถของระดับดำชั้นต่ำ กำลังภายในในร่างกายกลับไม่ใช่แบบไม่มีที่สิ้นสุด

นับจากที่ปล่อยมาหลายรอบเมื่อครู่นี้ บวกกับที่ใช้ในการสู้รบก่อนหน้านั้นด้วย เวลานี้เขาใช้กำลังภายในเกินครึ่งตั้งนานแล้ว เดิมทีไม่อาจให้เขาสิ้นเปลืองเช่นนี้ได้อีก!

“ทำไม? แกไม่ต่อแล้วเหรอ?”

เย่เทียนมึนงง ไม่นานจึงตอบสนองเข้ามา พูดจาเยาะเย้ย “ในเมื่อแกไม่เล่นต่อแล้ว งั้นให้ฉันลงมือเถอะ! หวังว่าแกจะรับท่าของฉันได้!”

พูดจบ เขาก็กระโดดเท้าขึ้น ทั้งตัวกลายเป็นวิญญาณในยามค่ำคืน แต่ว่าช่วงเวลาอึดใจเดียวก็ขยับมาด้านหน้าของหมาป่าโลภ

ปึงๆ!

ในช่วงเวลาครึ่งวินาทีสั้นๆ เย่เทียนต่อยไหล่ทั้งสองของหมาป่าโลภอย่างรุนแรงติดกันสองที

หมาป่าโลภเห็นชัดเจน ในความเร่งด่วนจึงรีบยกมือขวาง

ตึงๆ!

แต่ ทุกอย่างยังสายเกินไป ชั่วขณะที่หมาป่าโลภยกมือนั้น หมัดทั้งสองของเย่เทียนกลับเพิ่มความเร็วสองระดับราวกับธนูไฟยิงกลางอากาศ ต่อยไหล่ทั้งสองของหมาป่าโลภเข้าเต็มๆ

โอ๊ย!

ชั่วขณะนั้นหมาป่าโลภทนไม่ไหวระเบิดเสียงร้องคำรามที่เศร้าสลดออกมา จากนั้นยังมีเสียงกระดูกร้าวที่สังเกตไม่ได้อีก ไหล่ทั้งสองห้อยลงไปแล้ว โดนต่อยจนกระดูกหักไปเลย

นี่ยังอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่เย่เทียนออมมือ ไม่อย่างนั้นในเวลานี้ จะเพียงแค่กระดูกหักธรรมดาขนาดนี้ได้เหรอ!

วี้หว่อๆ!

เวลานี้ เสียงไซเรนรถตำรวจกลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เย่เทียนกวาดตามองไปที่ไกลๆ โดยจิตใต้สำนึก

แค่ชั่วขณะหนึ่งสั้นๆ นี้เอง หมาป่าโลภกลับคว้าช่องว่างนี้ไว้ฉับไว อดกลั้นความเจ็บปวดที่ไหล่ทั้งสอง หมุนตัวหนีไปแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง

“หนี? แกหนีรอดเหรอ?”

เย่เทียนที่สัมผัสถึงการเคลื่อนไหวของหมาป่าโลภหันหน้ามามอง มุมปากวาดรอยยิ้มดูถูกขึ้น วาร์ปตัวตามเข้าไปแล้ว

ที่เกินความคาดหมายของเย่เทียนคือ หมาป่าโลภไม่ได้หลบหนีจากพื้นที่ทะเลาะวิวาทนี้โดยตรง แต่ว่าแวบผ่านตรงที่ลูกน้องแก๊งมังกรรวมตัวกัน

เย่เทียนรีบตามเข้าไป น่าเสียดายคือ เขาไม่ได้วาร์ปตัวแฉลบผ่านโดยตรงอย่างหมาป่าโลภ

ไม่ใช่ว่าเย่เทียนไม่อยาก แต่เขาถูกลูกน้องของแก๊งมังกรดักเอาไว้

“พวกเรา ลุยพร้อมกัน! ฆ่ามันให้ตาย!”

“กำจัดมันได้! การรบครั้งนี้พวกเราก็ชนะแล้ว!”

ลูกน้องแก๊งมังกรเห็นเย่เทียนเข้ามา ต่างตะโกนลงมือกันหมด กระโจนเข้าไปหาเย่เทียนอย่างโหดร้ายไม่รู้จักที่ตาย

จะจับขโมยต้องจับหัวหน้าก่อนเหตุผลง่ายๆ นี้คนส่วนใหญ่ต่างเข้าใจ แต่คนที่สามารถทำได้จริงยังน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

เย่เทียนเห็นกำลังคนเหล่านี้อยู่ในสายตาที่ไหน ทั้งเตะทั้งต่อยพร้อมกัน แต่ว่าช่วงไม่กี่วินาทีก็จัดการลูกน้องแก๊งมังกรหลายคนนี้จนร้องโอดโอย กระเด็นออกไปแล้ว

เพียงแต่ รอเย่เทียนล้มกำลังคนเหล่านี้จนคว่ำ ตอนหันหน้ามองอีกที ตรงหน้ากลับมีแค่ทั้งสองฝ่ายที่ตะลุมบอนกันแบบสุดจะทน และกำลังคนที่ล้มลงร้องโหยหวน ยังมีเงาของหมาป่าโลภที่ไหนกัน?

“เชี่ย!”

ผลสุดท้ายแบบนี้ ถึงแม้จะเป็นเย่เทียนที่จิตใจเข้มแข็ง ยังอดสบถคำหยาบออกมาไม่ได้......