ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 247

ในเมืองเอกของคลับพักผ่อนของโลกบาดาล

พุ่งกระฉูด！

เลือดกระฉูดออกมา จนมีเลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจนสาดใส่เครื่องเคลือบที่ขาวสะอาด เลือดสดที่ไหลออกมานั้นทำให้เกิดควันขาวขึ้นมา

พรวด！

บนบันไดชั้นสองนั้น มีมือปืนอีกคนหนึ่ง แต่กลับเป็นลูกน้องที่ล้มลงบนพื้นตั้งแต่ยังไม่ได้ยิงปืนออกมาเลยแม้แต่น้อย แล้วก็ล้มลงมาจากบันได

บันไดในตอนนั้นเอง มีซากศพจำนวนมากที่ตัวยังอุ่นๆนอนระเกะระกะอยู่นานแล้ว ถ้านับเพียงคนบนชั้นหนึ่ง ก็มีอย่างน้อยสามสิบคนที่ต้องหลับตาไปตลอดกาล คาวเลือดคละคลุ้งนั้นไหลไปตามพื้น จนสะสมเลือดเป็นแอ่งเล็กๆ ราวกับว่าศพกองกันมากมาย ส่วนเลือดก็ไหลเป็นสายน้ำ

โลกบาดาลในตอนนี้ มันเป็นเหมือนนรกบนดิน ที่ทำให้หนาวจนขนหัวลุกไปเลยล่ะ!

พุ่งกระฉูด！

เย่เทียนเอาดาบคมกริบในมือแทงเข้าไปที่หน้าอกของลูกน้องด้านหน้าด้วยแววตาเย็นชา เมื่อผลักลูกน้องที่ค่อยๆหมดลมหายใจไปนั้น ก็รีบพุ่งพรวดเข้าไปที่ชั้นสาม！

อันที่จริง ดาบคมกริบในมือของเย่เทียนนั้น มันเป็นเพียงที่ตะไบเล็บเท่านั้น

ตอนที่กำลังทะลุทะลวงไปถึงสนามที่สิบแปดแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะใช้แรงมากเกินไปหรือเปล่า เลยทำให้เล็บของเขาหักเลยทีเดียว

แม้จะเป็นเพียงสิ่งของที่เบาบางและธรรมดาเช่นนี้ แต่เมื่อมาอยู่ในมือของเย่เทียนแล้ว มันก็เป็นอาวุธสังหารทรงพลังเลยล่ะ！

ในโถงที่ชั้นสามของคลับพักผ่อนของโลกบาดาลนั้น มันมีคนถึงห้าคนที่กำลังรออยู่

คนที่นั่งอยู่ตำแหน่งสูงสุดนั้นเป็นชายฉกรรจ์วัยกลางคนที่มีแววตาเย็นชา ที่คอของเขานั้นมีรอยของตะขาบยาวราวๆเจ็ดเซนติเมตร หน้าตาเหมือนกับจูยิ่วฟานไม่น้อย และเป็นหัวหน้าของเซิ่งเหอเซิ่งที่ชื่อจูยิ่วถิง！

แต่ด้านหลังของจูยิ่วถิง กลับมีคนใส่แว่นกรอบทองคนหนึ่งยืนอยู่ และมีชายสง่าไว้เคราแพะ เขาคือเสนาธิการของเซิ่งเหอเซิ่ง

ชายที่เหลือสามคนที่ยืนอยู่ตรงกลางนั้น เดาได้ไม่ยากว่าพวกเขาคือจอมพลผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามของเซิ่งเหอเซิ่ง！

ทั้งสามคนนั้นดูไร้อารมณ์ ราวกับว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ทั้งเนื้อทั้งตัวนั้นมีออร่าของความตายอยู่

ตอนที่เย่เทียนปรากฏตัวขึ้นมานั้น แววตามืดดำของพวกเขานั้นมีแววขึ้นมา รอเพียงเสียงกริ่งของจูยิ่วถิงเท่านั้น พวกเขาก็จะเข้าจู่โจมเลยทันที！

พวกเขาเป็นมือหนึ่งเลยล่ะ！

อย่างน้อยก็ไม่มีใครไม่ยอมรับจุดนี้ในเมืองเอก

แต่ทว่า พวกเขาแข็งแกร่งถึงขนาดไหนนั้น แทบจะไม่มีใครรู้เลย

ถ้าไม่มีเขา พวกเขาจะลงมือได้อย่างไม่พ่ายแพ้ล้มเหลว แทบจะชนะด้วยการบดขยี้ให้แหลก มันยากที่จะเดาได้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นมันแข็งแกร่งถึงขนาดไหน

สิ่งที่น่าเสียดายนั้น คือเย่เทียนไม่สนใจ และไม่ใส่ใจกับเรื่องเหล่านี้เลย

ในเมื่อเขามาในวันนี้แล้ว เลยไม่ได้คิดที่จะปล่อยใครให้ได้กลับไปอย่างมีลมหายใจ！

อย่างน้อย คนระดับสูงของเซิ่งเหอเซิ่งนั้นต่างถูกเย่เทียนจัดชื่อเข้าไปในลิสต์ของความตายมาตั้งแต่แรกแล้ว

ตั้งแต่ชาติก่อนนั้น เขารู้ถึงเหตุผลหนึ่งมานานแล้ว

นั่นคือต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม！

พวกเขาเป็นเหล่าระดับสูงของเซิ่งเหอเซิ่ง เป็นคนที่จูยิ่วถิงจะปกป้องด้วยชีพ ถ้าปล่อยพวกเขาไปมันก็เหมือนเป็นการฆ่าตัวเอง

แน่นอน ว่าเย่เทียนมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่มีทางหาเรื่องให้ตัวเองบาดเจ็บ แต่คนข้างกายเขาล่ะ？เหมือนกับตอนที่สำนักหวู่หันลักพาตัวเหลียงเยว่หรูแบบนั้นเหรอ？แล้วถ้าเขาตามมาไม่ทันล่ะ？

วิธีที่จะหักล้างการข่มขู่นี้ได้ คือการทำให้ความอันตรายนั้นต้องกำจัดให้สิ้นซากโดยเร็ว

บางทีการทำแบบนี้อาจจะโหดร้ายเล็กน้อย แต่เย่เทียนนั้นไม่สนใจอยู่แล้ว

ความโศกในชาติก่อนนั้นเขาไม่อยากจะได้พบเจออีก เพียงแค่สามารถปกป้องคนข้างกายได้ ต่อให้เขาต้องกลายเป็นปีศาจร้ายไปทั้งตัวเขาก็ยินดี！

เพี๊ยะๆ！

จูยิ่วถิงที่นั่งอยู่บนสุดนั้นตบมือเบาๆ ใบหน้าที่โหดร้ายนั้นก็มีรอยยิ้มอย่างมีนัยแอบแฝงเผยขึ้น