ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 253

ในตอนที่กำลังจุดไฟเผาสวนน้ำอยู่นั้น ก็มีรถแท็กซี่คันหนึ่งถูกขับมาที่หน้าวิลล่าของเจิ้นเซ่าเฉินแห่งเจียงหนัน

เมื่อรถแท็กซี่จอดสนิท ก็มีชายที่ใส่สูทราคาแพง สวมหมวกแจ็ส พร้อมกับเครื่องหนังสไตล์อังกฤษคนหนึ่งก้าวลงจากทางหลังรถ

แต่ที่น่าเสียดายคือ ชายคนนี้มีตาที่เป็นทรงสามเหลี่ยม จมูกแบนป้าน คางแหลม ถ้าแยกดูเป็นส่วนๆ ก็ไม่มีอะไร แต่พอมารวมกันแล้ว เป็นตัวแทนของความคูลได้ดีจริงๆ แค่มองก็รู้แล้วว่าต้องไม่ใช่คนดีแน่นอน

และเขาคนนี้ ก็คือธรรมบาลฝั่งซ้ายแห่งพรรคชิงเฉิง เชิ่งหัวนั่นเอง!

“ธรรมบาลฝั่งซ้าย คุณมาถึงแล้วทำไมไม่แจ้งก่อนล่ะครับ? ผมจะได้ส่งคนไปรับคุณ!”

เจิ้นเซ่าเฉินที่ได้รับเรื่องได้รีบออกมาจากวิลล่าอย่างแตกตื่น พร้อมกับทำตัวต้อยต่ำที่สุด

“ถ้าผมแจ้งให้คุณรู้ก่อน ผมก็คงไม่ได้เห็นอะไรมากมายแล้วมั้ง?”

เชิ่งหัวเหลือบมองเจิ้นเซ่เฉินอย่างสบายๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในวิลล่าอย่างไม่สนใจใคร

หางตาของเจิ้นเซ่าเฉินถึงกับกระตุก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร แล้วเดินตามไปอย่างว่าง่ายราวกับเป็นหลานคนหนึ่ง

ตอนที่เดินเข้ามาถึงที่ห้องโถงของวิลล่า เชิ่งหัวก็หยุดเดินอย่างกะทันหัน พอเห็นชายที่นั่งอยู่ตรงโซฟา สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

พอเจิ้นเซ่าเฉินที่เดินตามหลังมาเห็นอย่างนั้น ก็รีบแนะนำไปว่า “ธรรมบาลฝั่งซ้ายครับ นี่คือหัวหน้าแก๊งหมาป่าโลภแห่งแก๊งS.P.Lครับ”

ถูกต้อง! คนที่อยู่ในห้องโถงไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นหมาป่าโลภนั่นเอง!

เดิมทีตอนที่ขาดทุนจากเรื่องหุ้นมันก็ทำให้เจิ้นเซ่าเฉินสิ้นหวังมาก แต่ว่าคืนนั้นก็เห็นหมาป่าโลภที่ต้านเย่เทียนไม่ไหวจนต้องหนีไป เขาก็รู้สึกดีใจมาก จึงรีบรับหมาป่าโลภออกไป

ไม่ว่ายังไง หมาป่าโลภก็เป็นถึงนักบู๊ระดับดำชั้นล่าง เมื่อมีเขาอยู่ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไรหรอกมั้ง?

“ผมรู้ว่าเขาเป็นใคร”

เชิ่งหัวไม่แม้แต่จะมองเจิ้นเซ่าเฉิน เอาแต่จ้องมองหมาป่าโลภด้วยสายตาที่ขบขัน และพูดแซวไปว่า “ภาพนี้ช่างหาดูได้ยากจริงๆ หมาป่าโลภผู้โด่งดังถึงกับเจ็บหนัก ไม่ได้พบเห็นกันบ่อยๆ นะครับเนี่ย!”

แค่มองทีเดียวเขาก็รู้แล้วว่าหมาป่าโลภกำลังบาดเจ็บสาหัส เห็นได้ชัดว่าเขานั้นแข็งแกร่งแค่ไหน

“ธรรมบาลฝั่งซ้าย หัวหน้าแก๊งหมาป่าโลภเขา…..”

เมื่อรับรู้ได้ถึงคำพูดที่ไม่เป็นมิตรของเชิ่งหัว เจ้าเซ่าเฉินจึงรีบพูดไป

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดจบ เชิ่งหัวก็พูดขัดขึ้นมาโดยที่ไม่แม้แต่จะหันมา

“หุบปาก! ที่นี่คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพูด”

เจิ้นเซ่าเฉินที่ได้ยินอย่างนั้น ก็เหมือนอาการชักกระตุกตรงหางตานั้นจะ ติดต่อกันได้และลามจนหน้าทั้งหน้าเริ่มสั่นขึ้นมาแล้ว

ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่เขาก็เลือกที่จะหุบปากไปอย่างว่าง่าย และไม่กล้าพูดอะไรอีก

มันไม่มีเหตุผลอื่น นอกเสียจากเจิ้นเซ่าเฉินจะรู้ฐานะของตัวเองดี

ต่อหน้าคนนอก เจิ้นเซ่าเฉินนั้นเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเจิ้นผู้น่าเกรงขาม เป็นบุคคลระดับสูงอย่างไร้ข้อกังขา

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเชิ่งหัว อย่าว่าแต่เขา แม้แต่เจิ้งกั๋วโสงพ่อของเขา ก็เป็นแค่หมาตัวหนึ่งที่พรรคชิงเฉิงเลี้ยงไว้เท่านั้น! เป็นหมาตัวหนึ่งที่เรียกแล้วต้องมาไล่แล้วต้องไปเท่านั้น!”

“เชิ่งหัว คุณไม่ต้องมาล้อเลียนผมเลย”

เมื่อเทียบกับความอับอายของเจิ้นเซ่าเฉินแล้ว หมาป่าโลภก็ดูสงบกว่าเยอะ “ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเก่งสุดในใต้หล้าอยู่แล้ว การที่จะได้รับบาดเจ็บจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”

“จิ๊จิ๊ ยากยากนะที่คุณจะเจียมตัวแบบนี้”

เชิ่งหัวเบ้ปาก แล้วพูดด้วยสีหน้าที่จะยิ้มไม่ยิ้ม “บอกมา ว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”

หมาป่าโลภตอบมาอย่างสง่างามว่า “เป็นเพราะยาชีวภาพ! เชิ่งหัว ถ้าคุณอยากได้ยาชีวภาพ ก็จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากผม!”

“นี่คุณบอกเขาทุกอย่างแล้วใช่มั้ย?”