ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 257

เหลียงเยว่หรูนั่งกระสับกระส่ายอยู่บนเก้าอี้ มองผู้ชายสองคนที่กระดกเหล้าไม่หยุดด้วยสีหน้าเลื่อนลอย

บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดเหล้า รวมถึงเหล้าขาว เบียร์ และไวน์

พบคนรู้ใจ ดื่มกันพันจอกยังว่าน้อย คุยไม่ถูกคอ ครึ่งคำก็มากเกิน!

เย่เทียนและเหลียงเหวินเห้าไม่ใช่คนพูดมาก และยิ่งไม่นับว่าเป็นเพื่อนรู้ใจ แต่ทั้งสองก็ยังกินเหล้ากันไม่น้อย และกินกันอย่างสนุกสนานด้วย

สำหรับเหลียงเหวินเห้า ทีแรกเย่เทียนไม่พอใจเขามาก แต่หลังจากกินเหล้ากันแล้วความไม่พอใจของเขาได้อันตรธานหายไปจนสิ้น เหลือเพียงความเคารพนับถือที่เข้ามาแทนที่

ผู้ชายมักจะเป็นอย่างนี้ ไม่ว่าจะสูงส่งหรือต่ำต้อยเพียงใด หากได้นั่งลงกินเหล้ากันสักครั้งก็จะสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าเดิม

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย และไม่จำเป็นต้องทำทีเป็นเกรงใจ ทุกอย่างอยู่ในเหล้าหมดแล้ว

เหลียงเหวินเห้าได้บอดี้การ์ดพยุงออกไป ก่อนเขาไปเพียงแต่มองเย่เทียนอย่างมีความหมายทว่าไม่ได้พูดอะไรอีก

เหลียงเยว่หรูก็ไม่อยู่ต่อ ถึงแม้เธอมีอะไรอยากจะคุยกับเย่เทียนมากมาย แต่ภายใต้ความเข้มงวดของเหลียงเหวินเห้าที่มีมายาวนาน เธอก็ยอมกลับแต่โดยดีทั้งที่หันกลับมามองบ่อยๆ

คนอื่นไม่รู้ แต่เธอในฐานะลูกสาวรู้ดีว่าพ่อเลิกเหล้ามาหลายปีแล้ว ต่อให้เป็นตอนคุยธุรกิจกับคนอื่นก็ไม่ดื่มเหล้าเลย

ถึงยังไงด้วยฐานะและตำแหน่งของเขา ถ้าเขาไม่อยากดื่มเหล้าก็ไม่มีใครบังคับ

ทว่าวันนี้นอกจากเขาจะยกเว้นให้แล้ว ยังดื่มไปไม่น้อยด้วย

อย่างน้อยข้าวมื้อนี้นับแค่ค่าเหล้า ทั้งคู่ก็กินกันไปประมาณแสนกว่า

“เป็นยังไง? แปลกใจมากใช่มั้ย?”

จนกระทั่งมุดเข้ามาในรถแล้ว เหลียงเหวินเห้าถึงมองเหลียงเยว่หรูที่หน้าตาเต็มไปด้วยคำถามและถามยิ้มๆ

“แปลกใจมากค่ะ”

เหลียงเยว่หรูพยักหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “พ่อคะ ก่อนหน้านี้พ่อไม่ชอบหน้าเย่เทียนไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงยังดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้”

“พ่อดีใจน่ะสิ”

เหลียงเหวินเห้าหัวเราะ ก่อนจะพูดเสียงใส “หลังจากนี้มีไอ้หนุ่มนั่นคอยดูลูก พ่อสบายใจ”

ใบหน้างดงามของเหลียงเยว่หรูกลายเป็นสีแดงทันที เธอพูดเขินๆ “พ่อพูดอะไรกันคะ หนูกับเย่เทียนเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ”

เหลียงเหวินเห้าจะดูไม่ออกได้ยังไงว่าลูกสาวเขิน เขารับคำพร้อมกลั้วหัวเราะ “จ้าๆๆ เพื่อนกัน!”

“เชอะ หนูไม่คุยกับพ่อแล้ว!”

เหลียงเยว่หรูพูดเสียงเง้างอน เลื่อนตาคู่สวยออกไปมองภาพถนนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แต่ความยินดีปรีดาบนใบหน้าของเด็กสาวนั้นปกปิดยังไงก็ไม่มิด

ถึงยังไงพ่อก็ยอมรับเย่เทียนแล้ว จะไม่ให้เธอดีใจได้ยังไง

เธอเป็นคุณหนูสูงศักดิ์ของตระกูลเหลียง แก้วตาดวงใจของเหลียงเหวินเห้า อยากได้อะไรก็ได้มาตั้งแต่เด็ก

ต่างกับจี้เยียนหรัน คุณหนูจี้กังวลเรื่องที่เย่เทียนแต่งงานกับเฉินหวั่นชิง แต่เหลียงเยว่หรูไม่สนใจเลยสักนิด

สังคมสมัยนี้เรื่องระหว่างชายหญิงเปิดกว้างกว่าสมัยโบราณเยอะ แต่งงานแล้วใช่ว่าจะหย่าไม่ได้

สำหรับเธอ ตอนนี้เหลือเพียงปัญหาเดียว---จะทำให้ความสัมพันธ์กับเย่เทียนนั้นแน่นอนได้ยังไง

แต่ ชายจีบหญิงต้องข้ามภูเขา หญิงจีบชายง่ายเหมือนเปิดม่าน เรื่องแบบนี้ต้องกังวลด้วยเหรอ?

คิดมาถึงตรงนี้ เหลียงเยว่หรูยื่นกำปั้นออกมาพลางสะบัด และพึมพำอย่างเจ้าเล่ห์ “เย่เทียน นายหนีไม่พ้นเงื้อมมือของฉันหรอก”

น่าสงสารเย่เทียนที่เพิ่งออกจากสโมสรจุนเหาจามอย่างไร้สาเหตุ เขาอดบ่นงึมงำไม่ได้ “ไอ้งั่งที่ไหนวางแผนล่อลวงฉันอีก?”

เขาสบถอย่างเหนื่อนใจ และขับรถมุ่งตรงไปที่เรดซันบาร์