ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 29

ส่วนเย่เทียน เขากำลังเดินทางกลับไปที่บาร์ในเวลานี้

ความแข็งแกร่งของเขาไม่ได้อยู่ที่ระดับดำ เนื่องจากความแตกต่างในระบบพลังงาน เมื่อเขาฝึกฝนคัมภีร์หวง เขาได้รวบรวมร่องรอยของพลังชี่แท้ และเย่เทียนได้ใช้กลวิธีบางอย่าง

สำหรับการปล่อยพลังชี่นั้น เป็นสิ่งที่ง่ายมาก

แน่นอนว่า เย่เทียนไม่ได้ตั้งใจจะอธิบายให้พวกเขาฟัง

หลังจากกลับไปที่บาร์ เย่เทียนกำลังจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อเดินผ่านห้องทำงานของซูเหมย ก็มีเสียงดุด่าดังขึ้นจากภายในทันที

“ซูเหมย มึงแมร่งหน้าด้านจริงๆ กูชอบบาร์ของมึง ถือว่าเป็นความโชคดีของมึง เชื่อหรือไม่ กูจะทำให้มึงเสียใจที่ยั่วยุกู”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดิน “มีคนต้องการบาร์ของซูเหมย?”

โดยไม่รอให้เขาคิดมาก เสียงของซูเหมยก็ดังขึ้น

“หูไห่ อย่ามารังแกคนอื่นมากเกินไปนะ บาร์ของฉันทำเงินได้มากแค่ไหนในแต่ละวัน คุณคงรู้ใช่ไหม ใช้แค่สิบล้าน ก็อยากซื้อบาร์ของฉัน ฝันไปเถอะ!”

คนที่ชื่อหูไห่หัวเราะอย่างมืดมน "สิบล้าน เป็นราคาที่สูงมากแล้ว แต่ว่า ถ้าเธอไม่ยอม ผมสามารถเปลี่ยนวิธีได้..."

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องของซูเหมยก็ปรากฏขึ้นข้างใน ก่อนที่เย่เทียนจะดึงสติกลับมาได้ มันก็มีเสียง "ซ่า" ดังขึ้น

เห็นได้ชัดว่า หูไห่ที่ต้องการซื้อบาร์ เห็นว่าเขาไม่สามารถเจรจาได้ ก็เริ่มใช้กำลังแล้ว!

อย่างไรก็ตาม ซูเหมยเคยช่วยเขามาหนึ่งครั้ง ถ้าไม่ได้เห็นก็แล้วไป แต่เมื่อเห็นแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่สามารถนิ่งเฉยได้

ดังนั้น เย่เทียนจึงยื่นมือออกมาโดยตรง และคลายเกลียวประตูห้องออก ซึ่งสิ่งที่เข้ามาในดวงตาของเขาคือชายอ้วนคนหนึ่งเหมือนหมูกำลังกดทับบนตัวซูเหมย

ชุดสูทของซูเหมยได้ถูกฉีกจนมีช่องว่างขนาดใหญ่แล้ว เผยให้เห็นผิวของเธอที่ขาวราวกับเต้าหู้

“นี่มึงเป็นใคร ไม่เห็นกูกำลงัทำธุระเหรอ ออกไปให้พ้น!”

เมื่อหูไห่ได้ยินการเคลื่อนไหว เขาก็หันศีรษะและด่าเย่เทียน

ซูเหมยก็เห็นเย่เทียนเช่นกัน และเมื่อเธอต้องการจะพูดอะไร เย่เทียนก็หัวเราะ "เอ่อ...ขอโทษที่รบกวนพวกคุณ ผมมาเอาไวน์ แล้วจะออกไปทันที!"

หลังจากนั้น เย่เทียนก็เพิกเฉยต่อหูไห่ และเดินเข้าไปในสำนักงานอย่างเปิดเผย

ในสำนักงานมีคนเหมือนบอดี้การ์ดอยู่ 2 คน เมื่อเห็นเย่เทียนเดินเข้ามาอย่างไม่รู้กาลเทศะ ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไร และอยากจะไล่เย่เทียนออกไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อทั้งสองเพิ่งเดินไปข้างหน้าเย่เทียน เย่เทียนก็เคลื่อนไหวอย่างเด็ดขาด

หมัดตรงชกหน้าหนึ่งในนั้นอย่างรุนแรง

ชายคนนั้นร้อง แล้วล้มลงกับพื้น กำจมูกและร้องอย่างทรมาน

ก่อนที่อีกคนจะตอบสนอง เย่เทียนก็ยกเท้าขึ้นและเตะออกไปอย่างแรง

เสียงปั้งดังขึ้น อีกคนหนึ่งกระแทกเข้ากับกำแพงด้านหลัง และเมื่อเขาล้มลงอย่างเฉียงๆ เขาก็หมดสติไป และไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

การลงมือของเย่เทียนนั้น สะอาดและเด็ดขาด ปราศจากความคลุมเครือ

“เหี้ย!”

เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของหูไห่ก็เปลี่ยนไปในทันใด

แต่ไม่นานเขาก็ดึงสติกลับมาได้ แววตาคมกริบวาบผ่าน และดึงปืนพกออกมาจากเอว ปากที่ดำของปืนจ่อไปที่เย่เทียน และสาปแช่งอย่างดุเดือด “เจ้าหนู เก่งนิ มึงลองกล้าขยับตัว อีก กูจะยิงมึงให้ตาย!"

แม้แต่ซูเหมยก็ตกใจ ไม่กล้าทำอะไรเลย

เย่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่คือประเทศจีน การควบคุมอาวุธได้ดีเยี่ยม หูไห่ที่อยู่ตรงหน้าเขา สามารถพกปืนติดตัวได้ เขาไม่ได้เป็นคนธรรมดาแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เย่เทียนเพียงแค่เบะปากของเขาและยิ้มอย่างชั่วร้าย "มีแต่คุณมีปืนเหรอ? ผมก็มี!"

“คุณมีด้วยเหรอ?”

หัวใจของหูไห่กระตุกไปหนึ่งที