ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 310

“นายเตรียมพาฉันไปที่ไหนกัน?”

จนกระทั่งถูกเย่เทียนยัดเข้าบนที่นั่งข้างคนขับของอาวดี้R8 ซูเย่าหมิงถึงถือว่าได้สติกลับมา

“ยังไปอีก? ไม่กลับบ้านเหรอ?”

เดิมทีซูเย่าหมิงไม่มีกะจิตกะใจไปโกรธเย่เทียนที่แย่งตำแหน่งคนขับเขาไปอีกครั้งแล้ว มองใบหน้าด้านข้างของเย่เทียนอย่างตกตะลึง

“นายคงไม่ได้สภาพจิตใจอ่อนแอขนาดนี้มั้ง? ไม่ใช่แค่เกิดเหตุการณ์เล็กๆ แทรกเข้ามาเองไม่ใช่เหรอ? จะถูกรบกวนอารมณ์ตื่นเต้นได้ยังไงล่ะ? ฉันยังรอคอยเปิดหูเปิดตากับภาพยิ่งใหญ่อยู่นะ!”

เย่เทียนเอียงหน้าเล็กน้อยกวาดตามองทีหนึ่ง เผยรอยยิ้มสกปรกที่ผู้ชายล้วนเข้าใจออกมา

มุมปากซูเย่าหมิงกระตุกนิดหนึ่ง มองตาค้อนเข้าไปอย่างอารมณ์เสีย ในใจยิ่งดูถูกเย่เทียนเพิ่มขึ้น

คนบ้านนอกก็คือคนบ้านนอก โลกภายนอกเป็นอย่างไรก็ไม่เคยเห็นจริงๆ เมื่อสักครู่เพิ่งเกิดอุบัติเหตุ คาดไม่ถึงยังคิดเรื่องไปเที่ยว

ถึงพูดเช่นนี้ ซูเย่าหมิงกลับไม่ได้ห้ามปรามอะไรอีก

เดิมทีเขายังครุ่นคิดว่าไม่อย่างนั้นเรื่องคืนนี้ก็จบลงแบบนี้เถอะ แต่ในเมื่อเย่เทียนวอนหาที่ตาย งั้นคงโทษเขาไม่ได้แล้ว!

หลังจากที่เอาเส้นทางที่จีพีเอสบอกมาจากบนมือถือให้เย่เทียนดู ซูเย่าหมิงก็ทนไม่ไหวสอบถามข้อสงสัยในใจขึ้นมา

“พี่เย่ นายรู้จักพี่น้องสองคนนั้นได้ยังไงกัน?”

นี่ไม่ใช่เรื่องราวน่าปิดบังอะไร เย่เทียนเล่าเรื่องที่โดนไล่ตามระหว่างทางที่ขับรถกลับจากสนามบินเมื่อช่วงเช้า และเมื่อสักครู่เมื่อช่วงเช้าพวกเธอเรียกร้องแข่งรถกับตนเองออกมาอย่างหมดเปลือก

เย่เทียนถามกลับโดยจิตใต้สำนึก “ทำไม? เมื่อกี้เห็นนายเหมือนรู้จักพวกเธอด้วย เบื้องหลังใหญ่มากเหรอ?”

ในเมื่อกว่าจะถึงจุดมุ่งหมายก็อีกสักพักหนึ่ง ว่างก็ว่าง ซูเย่าหมิงจึงค่อยๆ แนะนำกับเย่เทียนขึ้นมา

“พวกเธอเป็นคนของตระกูลฮั่ว คนโตชื่อฮั่วเยี่ยนจือ คนเล็กชื่อฮั่วหลิงเยว่ พวกเธอสองคนเป็นยัยตัวร้ายที่ขึ้นชื่อของพวกเราจ๊กกลางเลยล่ะ!”

“แต่ว่า ถึงแม้ฮั่วเยี่ยนจือจะเล่นแบบบ้าคลั่งมาก กลับเป็นผู้หญิงยอดเยี่ยมตัวจริง ทำอะไร สิ่งนั้นก็ทำกำไรงาม เล่นอะไร ก็เชี่ยวชาญสิ่งนั้น”

“พูดขึ้นมา ฝีมือการขับรถของเธออยู่ที่จ๊กกลางนั้นชื่อเสียงโด่งดัง แต่ปกติเธอไม่ชอบแข่งรถเร็วกับใครเท่าไร ทำไมอยู่ดีๆ ครั้งนี้ถึงมาหานายกะทันหันแล้วล่ะ?”

“นายถามฉัน? งั้นฉันจะไปถามใคร?”

เย่เทียนยักไหล่ แต่ไม่อาจบอกซูเย่าหมิงได้ว่าทั้งหมดล้วนเป็นเพราะตนเองปลุกเร้าชั่วขณะหนึ่ง แซงหน้าพวกเธอจนแม้แต่ไฟท้ายของตนเองยังมองไม่เห็น ถึงกระตุ้นความสนใจของพวกเธอ?

“พี่เย่ นายอย่าโทษว่าฉันไม่เคยเตือนสตินายนะ ต่อไปพยายามติดต่อกับพวกเธอให้น้อยหน่อยเถอะ!”

“อย่าเห็นว่าฉันเป็นคุณชายของตระกูลซู เพราะถ้าเจอพวกเธอสองพี่น้องอีก ฉันก็จะเดินหลบไปเหมือนกัน!”

ซูเย่าหมิงแอบหัวเราะในใจ บนหน้ากลับทำท่าทางที่ห่วงใย

“วางใจได้ ขอเพียงพวกเธอไม่หาเรื่อง ฉันจะไม่หาเรื่องเดือดร้อนพวกเธอ”

เย่เทียนยักไหล่อย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เดิมทีคือลักษณะที่ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

ซูเย่าหมิงแสดงท่าทีไม่ชัดเจน ภายในใจวิจารณ์ไม่หยุด: ไอ้บ้านนอกคนนี้ยังคุยโวโอ้อวดจริงๆ ยังไม่หาเรื่องเดือดร้อนคนอื่นเขา นายมีฝีมือนั้นเหรอ?

แน่นอนว่า ซูเย่าหมิงเพียงแค่พูดเรื่อยเปื่อย เขาไม่คิดว่าเย่เทียนจะยังสามารถมีการพัวพันใดๆ กับพี่น้องตระกูลฮั่วได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากคืนนี้ไป เย่เทียนจะยังอยู่ที่จ๊กกลางหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งล่ะ!

ทันใดนั้น ซูเย่าหมิงขี้เกียจพูดไร้สาระกับเย่เทียนต่อไป หลับตาลงพักผ่อนขึ้นมา

......

สโมสรจุนเตี่ยนในฐานะหนึ่งในสโมสรระดับสูงสุดของจ๊กกลาง นอกจากการตกแต่งภายนอกที่ไม่เลว ภายในพนักงานก็ล้วนเป็นหนุ่มหล่อสาวสวย บริการเอาใจใส่รอบด้าน ทำให้คนมีความรู้สึกดื่มด่ำราวกับเป็นราชา

แต่ หลี่เฟิงเข้ามาวันนี้ไม่ใช่มาเสพสุขที่นี่ ทว่าอยากจะมองเห็นกับตาตนเองว่าเย่เทียนจะโดนเก็บกวาดอย่างไร

ด้านในห้องอาหารชั้นสูงห้องหนึ่งในนั้น หลี่เฟิงนั่งอยู่บนโซฟาที่อ่อนนุ่มสบายอย่างมีสมาธิแน่วแน่ มือซ้ายถือซิการ์คิวบาของแท้แท่งหนึ่ง มือขวาถือแก้วไวน์ทรงสูงแก้วหนึ่ง สง่างามเหลือเกิน

นอกจากนี้แล้ว ในห้องอาหารยังมีผู้ชายคนหนึ่งที่อายุไม่มากพอกันกับหลี่เฟิง และผู้ชายที่สวมสูทสีขาวคนหนึ่ง

ทุกคนต่างรู้หมดว่า สูทสีขาวก็เหมือนกันกับกี่เพ้า เป็นเสื้อผ้าที่เลือกคนใส่อย่างมากชุดหนึ่ง ไม่ใช่ว่าใครใส่ไว้บนตัวล้วนดูดีทั้งหมด

มีบางคนหน้าตาอ่อนหวานเกินไป สวมสูทสีขาวก็ดูเป็นเกย์รับเต็มที่ มีบางคนหน้าตาดูโหดเหี้ยมเกินไป สวมสูทสีขาวยังให้ความรู้สึกที่ไม่เหมาะสมแบบเลี่ยงได้ยาก

ชายหนุ่มผู้นี้สวมสูทสีขาวไว้บนตัว แต่ไม่เพียงไม่ได้รู้สึกผิดแปลกสักนิด ทว่ากลับมีเสน่ห์เต็มเปี่ยม

ถึงแม้หลี่เฟิงที่แต่ไหนแต่ไรคิดว่าตนเองหล่อเหลา ยังต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้เป็นหนุ่มหล่อที่แท้จริง

ไม่เพียงแค่นี้ สีหน้าของชายหนุ่มแอบมีกลิ่นอายเหยียดหยาม แต่หลี่เฟิงกลับไม่เคยมีตำหนิติเตียนสักนิดเดียว

ถึงบอกว่าที่จ๊กกลางพอจะเรียกได้ว่าเขาเป็นคุณชายตระกูลเศรษฐีที่ไม่เป็นสองรองใคร แต่เทียบกับชายหนุ่มขึ้นมาแล้ว กลับด้อยกว่าไม่น้อยแบบไม่ต้องสงสัย

ไม่มีเหตุผลอื่น ผู้ชายคนนี้คือหยางเซ่าเหวินผู้สืบทอดในอนาคตของตระกูลหยาง ลูกชายเพียงคนเดียวของหยางหย่งซิน

“พี่เหวิน เมื่อกี้เสี่ยวซูส่งข้อความเข้ามาหาผม เขาพาเจ้าหมอนั่นเข้ามาแล้ว”

หลี่เฟิงหน้าเผยกลิ่นอายความดุร้ายนิดๆ พูดอย่างร้ายกาจ “พี่หยาง ถึงตอนนั้นพี่อย่าได้เกรงใจเด็ดขาดนะ ทำให้ไอ้สารเลวที่ไม่ดูตาม้าตาเรือพิการไปเลย!”

“เสี่ยวเฟิง นายวางใจเถอะ ในเมื่อเขามาถึงถิ่นของพวกเราแล้ว อยากเก็บกวาดเขาไม่ใช่เรื่องปอกกล้วยเข้าปากรึไง?”

หยางเซ่าเหวินหัวเราะเล็กน้อย มองหลี่เฟิงแวบหนึ่งแบบแฝงความหมายลึกซึ้ง

เดิมทีวันนี้ตอนที่รับโทรศัพท์ของหยางหย่งซิน เขายังอยากหาข้ออ้างอะไรนัดออกมาแบบรวดเร็วดี นึกไม่ถึงว่าหลี่เฟิงกลับโทรศัพท์เข้ามาหาก่อน

บอกว่าคืนนี้อยากยืมชื่อเสียงของเขาสักหน่อย ซูเย่าหมิงจะพาพวกบ้านนอกที่ไม่ดูตาม้าตาเรือเข้ามา หวังว่าเขาจะสามารถช่วยเหลือได้

ยังคิดอะไรก็ได้อย่างนั้นเสียจริง หยางเซ่าเหวินรีบรับปากตกลงมาทันที

ในเมื่อเดิมเขาอยากมาหาซูเย่าหมิง สั่งสอนพวกต่ำต้อยที่ไม่ดูตาม้าตาเรือคนหนึ่งเฉยๆ จากสถานะของซูเย่าหมิงและหลี่เฟิงทั้งสองคนเขาย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว

อย่างไรเสีย เรื่องชกต่อยแบบนี้ไม่ใช่ทำครั้งแรก มีอะไรให้กังวลกัน?

สามารถเข้าออกสโมสรมีระดับแบบนี้ได้ส่วนใหญ่มักจะเป็นบุคคลในวงการไฮโซ ด้านการรักษาความปลอดภัยหยางเซ่าเหวินลงแรงหนักมารอบหนึ่ง สั่งสอนคนที่ไม่มีสิทธิ์ไม่มีอำนาจไม่กี่คน นั่นไม่ใช่เหมือนกับเล่นเหรอ?

ขอเพียงทำได้สวยล่ะก็ งั้นถึงเวลาลากซูเย่าหมิงมาดื่มเหล้าหน่อยอะไรๆ ยังไม่เป็นเรื่องเงื่อนไขพร้อมสำเร็จได้หรือไง รอดื่มจนสะลึมสะลือค่อยถามสองสามประโยค นั่นจะไม่ถามอะไรก็ตอบอันนั้นอีกเหรอ?

พิจารณาถึงตรงนี้ บนหน้าหยางเซ่าเหวินเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมาเช่นกัน แอบพูดว่าไม่ต้องตีจนแค่พิการหรอก ต่อให้อยากทำให้อีกฝ่ายตาย เขาล้วนจะมาลังเลอะไรมาก

เมื่อได้รับคำตอบยืนยัน หลี่เฟิงกลับไม่ค่อยวางใจอยู่บ้างสักเท่าไร อดเตือนสติขึ้นมาไม่ได้

“พี่เหวิน เจ้าหมอนั่นไม่ธรรมดาขนาดนั้นนะ ไม่อย่างนั้นพี่เตรียมคนเพิ่มหน่อยไหม?”

“เสี่ยวเฟิง ฉันทำงานเคยทำให้ใครผิดหวังตั้งแต่เมื่อไร?”

“การรักษาความปลอดภัยทางนี้ของฉันแต่ละคนล้วนปลดประจำการมาจากด้านในกองกำลังทหาร แย่ที่สุดยังเป็นคนโหดที่สามารถหนึ่งรุมสองได้!”

“อยากจัดการไอ้หนุ่มบ้านนอกกระจอกๆ คนหนึ่ง นั่นยังไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากเหรอ?”

หยางเซ่าเหวินหัวเราะนิดหน่อย ไม่ได้เก็บคำเตือนของหลี่เฟิงมาใส่ใจโดยสิ้นเชิง

หลี่เฟิงได้ยิน กลับพยักหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ในสายตามีแสงหนาวเหน็บเบ่งบานออกมา หัวเราะชั่วร้ายบอกว่า “เย่เทียน แกรอฉันไว้แล้วกัน วันนี้ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าล่วงเกินฉันมันต้องชดใช้ด้วยจุดจบสาหัสแบบไหน!”