ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 341

ดวงตาสีเหลืองหม่นของงูพิษม่วงกวาดตามองลูกเด็กบรรจุศพที่อยู่ใกล้ที่สุด ก่อนจะอ้าปากขู่ฟ่อๆ พลางพ่นลมที่คาวไปทั้งปากใส่ลูกเด็กบรรจุศพ

ลูกเด็กบรรจุศพมีสีหน้าเปลี่ยนไป แต่คนอย่าเขาที่ผ่านอะไรมามากมายนั้น ไม่เพียงแค่ตกใจอึ้งไป แต่ยังโจมตีกลับด้วย

ชี่ทิพย์ในตัวเขาวิ่งวุ่น ก่อนจะปล่อยพลังของระดับดำสูงสุดออกมาสุดพลัง หลังจากที่หลบการโจมตีจากปากงูได้แล้ว ก็ก้าวเท้าเหยียบขึ้นไปบนสันเขา แล้วก็ใช้พลังของแรงสั่นสะเทือนในการเข้าใกล้งูพิษม่วง แล้วใช้มีดปักเข้าไปเต็มแรง

ปึก！

กริชที่เต็มไปด้วยชี่ทิพย์อย่างไม่มีวันสูญสิ้นปักเข้าไปในเรือนร่างของงูพิษม่วง จนทำให้งูพิษม่วงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดแสน

แต่ ลูกเด็กบรรจุศพกลับมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่ากริชนี้มันแทงเข้าไปได้ถึงสามนิ้วโดยประมาณ！

สำหรับร่างกายที่ยาวราวยี่สิบกว่าเมตรนั้น งูพิษม่วงที่ตัวใหญ่ยักษ์เหมือนถังน้ำ มันไม่มีทางทำให้มันบาดเจ็บอะไรได้เลย แถมยังไม่รู้สึกเจ็บคันเลยด้วยซ้ำ

“นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน？การป้องกันของงูพิษม่วงมันแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ？”

“การออกแรงทั้งหมดของฉันมันสามารถทะลุเหล็กได้เลยด้วยซ้ำ ทำไมวันนี้มันทะลุได้เพียงเกล็ดของงูพิษม่วงเท่านั้นล่ะ？”

ลูกเด็กบรรจุศพตะลึงอยู่ตรงนั้น ก่อนจะมองสัตว์ตัวยักษ์ด้านหน้า พลางอดไม่ได้ที่จะกลัวในใจ

แต่ทว่า เมื่อรู้ได้ถึงงูพิษม่วงที่เจ็บปวดแต่ไม่ว่าเขากำลังคิดอย่างไร เมื่อสะบัดหาง ก่อนจะกวาดมาทางลูกเด็กบรรจุศพ

ลูกเด็กบรรจุศพรีบหลบ แต่กลับไม่ได้โจมตีกลับ เพราะไม่อยากจะเสียแรงเสียเวลาเพื่อทำอะไรที่มันไม่เกิดประโยชน์

เขามีชีวิตมาถึงตอนนี้ ไม่ใช่เพราะโชคเล็กน้อย นอกจากความสามารถแล้ว สมองเองก็สำคัญไม่แพ้กัน

โจมตีการป้องกันของอีกฝ่ายไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วจะมาพูดถึงอะไรได้อีก？

ยิ่งไปกว่ายั้ย ถ้าไม่ใช่ว่างูพิษม่วงกัดเขาไม่ปล่อย มันทำให้เขาไม่สามารถหาโอกาสในการหนีได้เลย ไม่อย่างนั้นคงจะหนีไปนานแล้ว

“โอ้ย！”

ท่ามกลางความน่าตกใจที่งูพิษม่วงออกมากันไม่หยุด จี้เยียนหรันที่สลบไปนั้นถูกปลุกขึ้นมา ก่อนจะเห็นสัตว์ตัวใหญ่ด้วยความเบลอ ก่อนจะร้องเสียงหลงออกมา

เมื่อเทียบกับงูพิษม่วงที่ตัวยาวราวยี่สิบเมตร จี้เยียนหรันนั้นตัวเล็กเป็นอย่างมาก ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความกลัวขึ้นมาเป็นอย่างมาก

“เบาเสียงหน่อย！หูฉันจะแตกอยู่แล้ว……”

ท่ามกลางการป้องกันที่ไม่ทันท่วงทีนั้น เย่เทียนเองก็ตกใจเป็นอย่างมาก จนส่ายหัวอย่างหัวเสีย

“เย่ เย่เทียน นี่……ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม？”

จี้เยียนหรันมองเย่เทียนอย่างงงๆ ก่อนจะยื่นหยกเขียวชี้ไปทางงูพิษม่วงที่โจมตีลูกเด็กบรรจุศพไม่หยุด ก่อนจะมีสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อ

“คุณว่าอย่างไรล่ะ？”

เย่เทียนยักไหล่เบาๆ

ปัง！

แทบจะเกิดขึ้นตอนที่เย่เทียนพูดจบ งูพิษม่วงก็จะเข้ามากัดลูกเด็กบรรจุศพอีก แต่ลูกเด็กบรรจุศพกลับหลบได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ชนเข้ากับสันเขาหนา ชนจนทำให้ซานกู่นั้นสั่นไปตามๆกัน

ไม่เพียงเท่านั้น หินก้อนใหญ่บนหินผาก้อนหนึ่ง ก็ร่วงลงมากระแทกกับหัวของงูพิษม่วง

แต่ที่น่าเสียดายก็คือ งูพิษม่วงนั้นเพียงแค่ส่ายหัวด้วยความมึน ก่อนจะเข้ามาฆ่าลูกเด็กบรรจุศพในทันที โดยที่ไม่มีท่าทีกระทบกระเทือนอะไรเลย

ความน่าสะพรึงติดๆกันแบบนี้ มันเป็นเครื่องยืนยันความแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย จี้เยียนหรันอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอึก สีหน้าก็ซีดลง ขาทั้งสองข้างก็ชาขึ้นมา ถ้าไม่ใช่ว่าเย่เทียนใช้มือประคองเธอ เกรงว่าคงจะล้มลงบนพื้นไปนานแล้ว

“ถือว่ายังพอมีสมองอยู่บ้าง”

เย่เทียนในตอนนั้นไม่มีอารมณ์จะดูแลจี้เยียนหรันแล้ว พลางมองลูกเด็กบรรจุศพที่สู้กับงูพิษม่วงแล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ ท่าทีนี้เหมือนเห็นหมาป่าของหนูน้อยหมวกแดงก็มิปาน

ก่อนจะมาที่จ๊กกลาง เย่เทียนเคยคิดถึงปัญหานี้แล้ว

แก๊งกะโหลกสักลายที่ลึกลับนั้นยังหาเบาะแสอะไรไม่ได้เลย แต่เขานั้นอยู่เคียงข้างเฉินหวั่นชิงมาตลอดเวลาอย่างยากลำบาก มันเลยต้องการคนที่สามารถปกป้องเฉินหวั่นชิงแทนเขาได้