ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 343

“นั่นมันเป็นยาพิษที่ฉันปรุงเองกับมือ ถ้าไม่กินยาถอนพิษทุกเดือน แม้จะฝึกจนอยู่ถึงระดับดินแล้ว ก็ต้องท้องไส้ปั่นป่วนจนตาย！”

เรื่องที่ทำให้คนอื่นตกใจแบบนี้นั้นเย่เทียนไม่ได้เพิ่งทำเป็นครั้งแรก เขาเลยไม่มีพิรุธอะไร

“คุณเป็นอาจารย์นักปรุงยางั้นเหรอ？”

ลูกเด็กบรรจุศพจับใจความของเย่เทียนได้ในทันที

ถ้าเย่เทียนเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งระดับดินอย่างเดียว เพียงเท่านั้นก็ยากที่จะทำให้เขายอมรับอย่างจริงใจ

ถึงอย่างไร ในวันนี้เขาเองก็เป็นระดับดำสูงสุด แถมยังสามารถโชว์พลังที่เป็นสัญลักษณ์ของผู้แข็งแกร่งระดับดินได้อีกด้วย เท่านี้ก็ห่างจากระดับดินไม่เท่าไหร่แล้ว

แต่ทว่า ถ้าเกิดเย่เทียนนั้นเป็นปรมาจารย์นักปรุงยา ทุกอย่างมันจะไม่ใช่แบบนี้แล้ว

ในสังคมทุกวันนี้ ปรมาจารย์นักปรุงยานั้นอยู่อย่างล้ำค่า ต้องเป็นเหตุการณ์ใหญ่ๆเท่านั้นถึงจะปรากฏตัวขึ้น

“ไม่ผิดเลย！ฉันคือปรมาจารย์นักปรุงยานั่นเอง！”

เย่เทียนมองไปทางลูกเด็กบรรจุศพอย่างมีนัย เขาไม่ได้คิดจะซ่อนมันเอาไว้

ความนอบน้อมนั้นเป็นคุณธรรมอันดีงาน แต่บางที การถ่อมตนเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเหมือนกัน

“นั่นมันคือยาเพิ่มพลัง สามารถเพิ่มชี่ทิพย์ของคุณได้อย่างรวดเร็ว”

เมื่อเห็นลูกเด็กบรรจุศพเงียบไป เย่เทียนก็โยนยาจากตัวเองให้อีกสองเม็ด

เมื่อมีครั้งแรกแล้ว ครั้งที่สองก็ไม่ยากแล้วล่ะ

ลูกเด็กบรรจุศพรับยาไป ก่อนจะยัดเข้าปากอย่างเงียบๆ พลางรู้สึกได้ว่าชี่ทิพย์ค่อยๆกลับขึ้นมาอย่างช้าๆ

“ในเมื่อคุณมาเพื่อหาเรื่องกับงูพิษม่วง ฉันเชื่อว่าคุณน่าจะรู้ว่าบนตัวมันนั้นมีดีอะไร ศพนี้ฉันให้คุณเป็นคนจัดการก็แล้วกัน”

“จริงสิ ยังมีต้นวิสทีเรีย ก็เก็บกวาดไปพร้อมๆกันเลย ทำเสร็จแล้วค่อยมาหาฉันนะ”

ยังไม่ทันรอให้ลูกเด็กบรรจุศพตอบอะไร เย่เทียนก็กำชับอีก “อย่าลืมเอาของที่ไม่มีประโยชน์เก็บกวาดให้เรียบร้อย ฉันไม่ได้อยากให้ทั้งโลกต้องตื่นตูมขึ้นมาหรอก”

เมื่อพูดจบ เย่เทียนก็ดึงจี้เยียนหรันที่งงงวยอยู่ ก่อนจะหันตัวเดินออกจากซานกู่ไป

ลูกเด็กบรรจุศพตะลึงไป ก่อนจะมองเงาด้านหลังของเย่เทียนด้วยความดึงสติกลับมาไม่ค่อยได้

เขาจะไปแบบนี้เลยเหรอ？แล้ววางใจให้ตัวเองเก็บกวาดสถานการณ์นี้งั้นเหรอ？กลัวตัวเองจะพาลูกหนีไปงั้นเหรอ？

แต่ลูกเด็กบรรจุศพจะไปรู้ได้อย่างไร ว่าเย่เทียนนั้นตัดสินไปตั้งแต่การตอบรับบนใบหน้าของเขานานแล้ว ว่าที่หลอกเรื่องยาพิษไปนั้นมันจับเขาไว้ได้สำเร็จ

เมื่อชีวิตน้อยๆถูกข่มขู่แบบนี้ เย่เทียนก็ไม่กังวลเลยว่าลูกเด็กบรรจุศพจะไม่มาหาเขา

แน่นอน ถ้าเขากล้าพาลูกหนีไปด้วยจริงๆล่ะก็ เย่เทียนเองก็ยินดีที่จะตามฆ่า

ยังดีที่ชาติก่อนเขาเองก็เป็นนักฆ่ามือฉมัง การหาใครสักคนนั้นมันไม่ใช่เรื่องยากเลย

ตึงตัง！

เพียงแต่ว่า เย่เทียนดึงจี้เยียนหรันไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเงาเดากลุ่มหนึ่งรีบเข้ามาหาอีก

“ให้ตายเถอะ！จะมาก็ไม่มาตั้งแต่แรก กลับมาในตอนที่ฉันจะไปแล้ว”

เย่เทียนพูดออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์ และเห็นคนพวกนี้เป็นเพียงเหล่าทหารเดิมของซานกู่เท่านั้น

เมื่อครู่ที่เกิดเรื่องคึกโครมขึ้น ถ้าพวกเขาไม่ใช่พวกหูหนวก ก็ไม่มีใครไม่ได้ยินอย่างแน่นอน

ตอนแรกเย่เทียนยังคิดว่าคนเหล่านั้นตกใจจนวิ่งหนีไปเพราะงูพิษม่วง แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าคนเหล่านี้จะเล่นเกมตั๊กแตนล่าเหยื่อ นกอยู่เบื้องหลัง

“เอ๋？！”

แต่ทว่า เมื่อพวกเขาเข้าใกล้จนห่างกันเพียงสิบเมตรแล้ว เย่เทียนก็เห็นสิ่งที่ไม่ปกติเท่าไหร่