ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 391

วันรุ่งขึ้น

เนื่องจากได้รับข้อความจากเฉินหวั่นชิงเมื่อคืน แม้ว่ามีเรื่องที่จะทำ แต่เย่เทียนยังคงไปรับเฉินหวั่นชิงที่ตระกูลเฉินอย่างเชื่อฟัง

และใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการเดินทาง ทั้งสองคนมาถึงจัตุรัสหวาฝูช็อปปิ้งมอลล์อย่างราบรื่น ภายใต้การนำของเฉินหวั่นชิง ทั้งสองเดินเท้ามาถึงสถานที่ที่พวกเขาจัดงานแถลงข่าวเปิดตัว

ภายใต้ช่วงเวลาที่สร้างกระแสโดยไม่สนเรื่องเงินนี้ สื่อข่าวแทบจะทั้งเจียงหนัน แม้กระทั่งเมืองเจียงหวยต่างจับตาดูบริษัทแซ่เฉิน

แต่มาถึงปุ๊บ เย่เทียนและเฉินหวั่นชิงสองคนก็สัมผัสความผิดปกติได้ในบัดดล

ตรงจุดแถลงข่าวถูกผู้คนจำนวนมากล้อมเอาไว้ มีพนักงานของบริษัทแซ่เฉิน กลุ่มนักข่าวและสื่อต่างๆ กลุ่มนักธุรกิจ และมวลชนที่มาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานแถลงข่าว ทั้งหมดมารวมตัวกัน

เสียงเอะอะโวยวายดังเข้ามา เฉินหวั่นชิงอุดหูด้วยสัญชาตญาณ คิ้วเรียวขมวดเป็นปมมองดูภาพอันดุดันโหมกระหน่ำตรงหน้านี้

เย่เทียนตาแหลม เขามองปราดเดียวก็เห็นผู้ช่วยของเฉินหวั่นชิง กู้กวนชี จึงถามด้วยสัญชาตญาณ

"กวนชี เกิดอะไรขึ้น?"

กู้กวนชีที่ยุ่งจนหัวหมุนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีได้ยินเสียงของเย่เทียนแล้วรีบวิ่งเข้ามา

"คุณชายเย่ ฉันเองก็ไม่แน่ใจค่ะ ตอนมาถึงนี่ก็พบว่ามีคนนอนอยู่บนพื้น เหมือนว่าจะเป็นผู้ทดลองที่บริษัทของเราเชิญมา ถูกพิษตอนทดลองเซรั่มปลูกผมของเรา!"

"โดนพิษ?!"

เฉินหวั่นชิงตกใจ เซรั่มตัวนี้ที่ได้รับการวิจัยเธอเคยใช้งานด้วยตัวเอง นอกจากจะไม่มีพิษแล้ว ยังได้ผลดีมากด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ทุ่มเงินสร้างกระแสอย่างบ้าคลั่งหรอก

แต่ทำไมตอนนี้ถึงมีคนโดนพิษล่ะ?

หรือว่าบริษัทแซ่เจิ้งแห่งเมืองเอกไม่เพียงแต่จ้างหลินไห่เฟิงสร้างข่าวปลอม แต่ยังเล่นตุกติกทำให้ขั้นตอนการผลิตเกิดข้อผิดพลาด?

นี่เป็นปัญหาใหญ่ เฉินหวั่นชิงไม่กล้าที่จะละเลย เธอรีบเดินเข้าไปทางฝูงชน

ในฐานะประธานบริหารของบริษัทเฉิน ภายใต้การสร้างกระแสอย่างบ้าคลั่งในช่วงนี้ มีคนรู้จักเฉินหวั่นชิงอยู่บ้าง

พอเห็นเธอปรากฏตัว กลุ่มนักข่าวก็ล้อมขึ้นไปทันที

"ประธานเฉิน เซรั่มปลูกผมของคุณมีปัญหา กัดกินหนังศีรษะจนสึกกร่อน คุณมีคำอธิบายอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ยคะ"

"ประธานเฉิน หรือว่าบริษัทของคุณผสมสารพิษลงในเซรั่มปลูกผมเพื่อเพิ่มผลกำไรเหรอครับ?”

ชั่วขณะนั้น นักข่าวทุกคนจ่อไมค์ไปที่เฉินหวั่นชิง

คิ้วเรียวของเฉินหวั่นชิงขมวดเป็นปม เธอตอบอย่างสุขุมใจเย็น "เรียนเพื่อนๆนักข่าวทุกท่าน ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกท่านโปรดอย่าเพิ่งถามอะไรเลย ให้ฉันไปดูสถานการณ์ก่อนค่อยว่ากันนะคะ!"

เย่เทียนที่ดูอยู่ด้านหลังลอบพยักหน้ากับตัวเอง ไม่ตื่นตระหนกแม้ในสถานการณ์ฉุกเฉิน รักษาความสุขุมไว้ได้ สมกับเป็นภรรยาของฉันจริงๆ!

แน่นอนว่าเฉินหวั่นชิงไม่รู้เรื่องหรอกว่าเย่เทียนคิดอะไร เธอกวาดสายตามองไปที่กู้กวนชี

กู้กวนชีเข้าใจได้ในทันที เธอเรียกกลุ่มยามเข้ามากีดกันฝูงชนจนมีหนทางให้เดินในที่สุด

เย่เทียนไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตามฝูงชนเข้าไป พอทอดสายตามองไปแล้วก็ต้องใจหายวาบ

เขาเห็นลุงวัยกลางคนคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่บนพื้น ผมร่วงกว่าครึ่งหัว มีท่าทีว่าหนังศีรษะจะเน่าด้วย แถมยังมีตุ่มหนองขึ้นมาสามสี่ตุ่ม ราวกับแผลไฟไหม้ติดเชื้อ ดูน่าขยะแขยงมาก

เฉินหวั่นรู้แน่ชัดแล้วว่าสถานการณ์ฉุกเฉินมาก จึงหันมองเย่เทียนอย่างขอความช่วยเหลือ

“ฉันขอดูหน่อย!”

เย่เทียนกำลังจะก้าวออกมา ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นกะทันหันจากฝูงชน

และก็เห็นชายหนุ่มในชุดสูทคนหนึ่งก้าวออกมาจากฝูงชน ก้าวฉับไวเข้ามาอยู่ตรงหน้าเฉินหวั่นชิง และยื่นมือออกมา “สวัสดีครับประธานเฉิน ผมคือ พานเหลียงผิงแห่งโรงยาฝูจือ”

“ พานเหลียงผิง? ฉันรู้จักเขา เขาคือหลานของปรมาจารย์การแพทย์แห่งประเทศ ท่านพาน!”

“ฉันก็พอรู้อยู่บ้าง พานเหลียงผิงคนนี้อายุไม่มาก แต่วิชาแพทย์เก่งกาจสุดๆ”

“เขาอยู่ทางเหนือไม่ใช่เหรอ มาเจียงหนันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“จะสนทำไมว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้มีเขาอยู่นี่น่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงวิจารณ์ของทุกคน พานเหลียงผิงมีความยโสฉายอยู่บนใบหน้า สายตาจ้องเขม็งไปที่เฉินหวั่นชิง