ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 390

ตอนที่เย่เทียนเจอหน้าหลิวชิง เขาก็ได้เข้าใจว่าทำไมหลิวชิงถึงหายตัวไป เข้าใจว่าทำไมรู้เรื่องเชิ่งหู่แล้วก็ยังไม่ไปช่วย

ไม่ใช่อื่นใด หลิวชิงได้เสียแขนไปแล้วข้างหนึ่ง!

มือซ้ายของเขาถูกคนตัดไปตั้งแต่หัวไหล่ลงไป มือขวาก็เสียไปสองนิ้ว ไม่ได้ดีไปกว่าเชิ่งหู่เลย

ด้วยสภาพของเขาตอนนี้ เมื่อไหร่ที่โผล่หัวออกไป ก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น!

นอกจากหลิวชิง ยังมีสมาชิกของมังกรฟ้าอีกสิบกว่าคนที่เย่เทียนเคยเห็นหน้า

คนพวกนี้ถ้าไม่ใช่หัวหน้าที่ทุ่มเทของมังกรฟ้า ก็เป็นสมาชิกที่ซื่อสัตย์ของมังกรฟ้า ต่อให้ตอนนี้มังกรฟ้าจะถูกลบชื่อไปแล้ว พวกเขาก็ยังรวมตัวอยู่ด้วยกัน

“คุณชายเย่!”

ทุกคนที่เห็นการปรากฏตัวของเย่เทียนต่างพากันตื่นเต้นขึ้นมา แต่เย่เทียนกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด

ไม่นึกเลยว่าช่วงที่ตัวเองเดินทางไปจ๊กกลาง เจียงหนันจะเกิดเรื่องที่ใหญ่โตแบบนี้ขึ้น

ภาพของเมื่อวานยังคงวนเวียนอยู่ในสายตา แต่มาวันนี้กลับกลายเป็นภาพที่น่าอนาถไปซะแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นเชิ่งหู่ หรือว่าหลิวชิง ถ้าแขนขาของพวกเขายังอยู่ เย่เทียนก็สามารถต่อให้พวกเขาได้ แต่ตอนนี้พวกเขาคงต้องกลายเป็นคนพิการไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ

เย่เทียนไม่ใช่คนที่มีเมตตาอะไร แต่พอได้เห็นภาพนี้กับตา ในใจก็ยากที่จะรับไหวเหมือนกัน

“ตอนนี้เหลือกันแค่นี้แล้วใช่มั้ย?”

สายตามองผ่านทุกคน ร่างกายของพวกเขาทุกคนต่างได้รับบาดเจ็บ แต่สีหน้ายังถือว่าใช้ได้ “คุณชายเย่ ตอนนี้รวมๆ กันแล้ว พวกเรายังเหลืออีกราวๆ สามร้อยครับ”

หลิวชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ “การทรยศของหยางซิงเป็นสิ่งที่เราคาดไม่ถึง ทำเอาเราตั้งตัวไม่ทัน”

“ที่สำคัญ คิดว่าเบื้องหลังของหยางซิงน่าจะมีนักบู๊คอยหนุนหลังอยู่ เกรงว่าฝีมือน่าจะร้ายกาจด้วยครับ!”

“พวกคุณยังไม่ต้องคิดอะไรมากมายขนาดนั้น พักรักษาตัวอย่างวางใจก่อนเถอะ!”

เย่เทียนขมวดคิ้วขึ้นมา แต่ก็อดทนไม่ได้ถามออกมา ยื่นมือไปตบๆ ที่ไหล่ของหลิวชิง แล้วลองถามไปว่า “ไม่อย่างนั้น รอจนพวกคุณหายดีแล้ว ผมค่อยส่งพวกคุณไปอยู่ต่างประเทศเป็นไง?”

มีทั้งคนที่เจ็บ มีทั้งคนที่พิการ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่หยางซิงมีนักบู๊คอยหนุนหลังเลย ต่อให้ไม่ม่ ถ้าขืนพวกเขายังอยู่ต่อ เกรงว่ามีแต่จะตายเปล่าเท่านั้น

ยังไงก็เคยรู้จักกันมา บวกกับพวกเขาก็ช่วยตนไว้เยอะ เย่เทียนจึงไม่อยากให้พวกเขาตัดสินใจทำเรื่องอะไรที่มันโง่เขลาแบบนั้น

“คุณชายเย่! เราไม่ไป!”

ทันทีที่เขาพูดจบ หลิวชิงก็รีบส่ายหน้าแล้วตอบกลับอย่างเกลียดชังว่า “คนทรยศอย่างหยางซิง ทำให้พี่น้องมากมายต้องตาย ถ้าไม่แก้แค้นให้พวกเขา แล้วผมจะมีหน้าอยู่ต่อได้ยังไง!”

“คุณชายเย่ พี่หลิวพูดถูกแล้ว พวกเราไม่ไป!”

“ต่อให้ต้องไปจริงๆ งั้นก็ต้องฆ่าคนทรยศอย่างหยางซิงให้ได้ก่อน!”

คนสิบกว่าคนไม่มีใครยอมไปทันที พอพูดถึงหยางซิง แววตาก็เหมือนลุกเป็นไฟ

พอเห็นสีหน้าที่แน่วแน่ของพวกเขา เย่เทียนก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

การที่เขาจะส่งพวกเขาออกไปด้วยความหวังดี พวกเขากลับไม่ยอมรับมันไว้

แต่ว่า มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไร

ถึงแม้เมื่อก่อนมังกรฟ้านั้นยิ่งใหญ่มาก เป็นราชาแต่เพียงผู้เดียวของเจียงหนัน แต่ความจริงมันกลับไม่เป็นปึกแผ่นความจงรักภักดีภายในนั้นเข้าขั้นเลวร้าย ไม่อย่างนั้นจะตกอยู่ในสภาพอย่างทุกวันนี้ได้ยังไง

การทรยศของหยางซิงในวันนี้ มันก็ทำให้พวกเขาสามัคคีกันขึ้นมา ต่อไปพวกเขาที่เหลือก็ไม่มีทางทรยศอย่างแน่นอน!

“คุณชายเย่ เรื่องนี้มันเป็นความผิดของผม ถ้าตอนนั้นผมไม่ให้หยางซิงขึ้นรับตำแหน่ง ก็คง…”

พอทุกคนนั่งลงอีกครั้ง หลิวชิงก็อยากรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว

“อะไรที่ควรเกิดมันก็เกิดไปแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะมาโทษกันเอง”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เย่เทียนก็พูดขัดขึ้นมาก่อน “ถ้าจะให้โทษ ก็ต้องโทษในความหน้าไหว้หลังหลอกของไปหยางซิง”

กลัวว่าหลิวชิงจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ เย่เทียนจึงได้เปลี่ยนเรื่อง แล้วถามสิ่งที่สงสัยออกไป

“เมื่อกี้คุณบอกว่า คุณสงสัยว่าเบื้องหลังของหยางซิงอาจจะมีนักบู๊หนุนหลังอยู่นั้น คุณมีหลักฐานอะไรรึเปล่า?”

“คุณชายเย่ คุณอาจจะยังไม่รู้ ตอนนั้นคนที่บุกเข้ามาในวิลล่าของผมนั้นมีแค่คนเดียว แถมยังมีโล่ป้องกันกายคอยปกป้องเหมือนกับคนที่ชื่อหวางซานนั่น กระสุนไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย”

หลิวชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึก “แต่ว่า ผมแค่คาดการณ์ว่ามันน่าจะเป็นนักบู๊ระดับดำ ส่วนเรื่องที่ว่าจะน่ากลัวกว่านั้นมั้ยผมที่ไม่ใช่นักบู๊ก็ไม่มีความมั่นใจเลย”