ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 405

“นัง นังบ้านี่ร้ายกาจถึงขั้นวางยาพิษเลยเหรอ?!”

เย่เทียนยิ้มเย็นในใจเมื่อเห็นรอยยิ้มสะใจบนใบหน้าเจ็ดสังหาร ทว่าเขาแสดงสีหน้าเหมือนแตกตื่น

ไม่ว่าเจ็ดสังหารเคลือบพิษแบบไหนที่เล็บ ภายใต้การทำงานของยาแก้พิษ ทุกอย่างล้วนหมดฤทธิ์

ความจริงเย่เทียนไม่มีความคิดจะฆ่าเจ็ดสังหารตั้งแต่แรก เขายังรอสืบที่อยู่ของสมาชิกแก๊งS.P.Lที่เหลือจากเธออยู่!

มิฉะนั้นต่อให้เจ็ดสังหารร้อนแรงขนาดไหน ด้วยนิสัยของเย่เทียนก็ไม่มีทางไปยุแหย่เจ็ดสังหารหรอก

เนื่องจากความทรงจำจากชาติก่อน เย่เทียนคิดเผื่อไว้โดยครอบคลุมทุกด้าน เขารู้ดีว่านักฆ่าหญิงอย่างเจ็ดสังหารปากหนักขนาดไหน

คิดจะทราบที่อยู่ในการหลบซ่อนตัวของสมาชิกแก๊งS.P.Lที่เหลือจากเธอในสถานการณ์ปกติทั่วไปนั้นเป็นไปไม่ได้เลย มีเพียงในสถานการณ์ที่เธอไม่ค่อยเหลือสติถึงจะมีโอกาสบ้าง

และเพราะเหตุนี้ เย่เทียนจึงแกล้งเหยียบย่ำเจ็ดสังหาร หวังให้เจ็ดสังหารสูญเสียความใจเย็นไป

แต่เย่เทียนก็คิดไม่ถึงว่าเจ็ดสังหารจะปล่อยท่าไม้ตายอย่างสิงโตคำราม จนเธอหลุดออกจากพันธนาการโดยเขาตั้งตัวไม่ทัน

โชคดีที่เย่เทียนหัวไว และวางแผนซ้อนแผน อยากเห็นว่าภายใต้ความมั่นใจว่าชนะแน่นอน เจ็ดสังหารจะเปิดเผยข้อมูลที่มีประโยชน์มั้ย

“ประทศจีนของพวกนายมีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ได้ดี แต่ไหนแต่ไรผู้ชนะได้เป็นจ้าว ผู้แพ้ต้องตกเป็นเบี้ย”

“ในโลกใบนี้ ไม่ว่าจะสายอาชีพไหน ไม่มีใครสนกระบวนการหรอก ทุกคนสนแค่ผลลัพธ์เท่านั้น!”

"เมื่อกี้นายบังอาจเย้าแหย่ฉัน ตอนนี้ฉันขอสั่งให้นายคุกเข่าขอร้องฉันถ้านายยังอยากมีชีวิตอยู่!"

เจ็ดสังหารไม่สนใจคำด่าของเย่เทียนเลยสักนิด เธอดึงเก้าอี้และนั่งลงอย่างวางท่า พร้อมออกคำสั่งใส่เย่เทียนอย่างผู้เหนือกว่า

ราวกับเธอสามารถมองเห็นเย่เทียนคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ด้วยสภาพเหมือนหมาข้างถนนที่กระดิกหางขอร้องอ้อนวอนเธอ สะใจจนปากจะฉีกไปถึงหูอยู่แล้ว

"เอ๋?!" เย่เทียนผงะ ก่นด่าในใจว่าทำไมเจ็ดสังหารไม่เป็นตามที่เขาคาดการณ์ไว้ล่ะ และนึกเสียใจกับสิ่งที่ทำไปก่อนหน้านี้มาก

ถ้ารู้มาก่อนว่าเจ็ดสังหารเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ เขาคงไม่ไปแหย่ผู้หญิงคนนี้หรอก

ยังไงซะชาติก่อนเขาก็เป็นพี่ใหญ่อันดับหนึ่งในโลกทหารรับจ้างเมื่อชาติก่อน เย่ซาที่คนนับไม่ถ้วนหวั่นเกรง เขาจะคุกเข่าได้ยังไง

เจ็ดสังหารไม่รู้ว่าเย่เทียนกำลังคิดอะไรอยู่ พอเห็นเย่เทียนทำเหมือนไม่ได้ยิน ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม คิ้วเรียวอดขมวดไม่ได้

"นายได้ยินรึยัง คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!"

"เฮ้อ! เปลืองเซลล์สมองของฉันจริงๆ ฉันอุตส่าห์คิดจะแผนซ้อนแผน”

เย่เทียนส่ายหัวอย่างอ่อนใจ สีหน้าตื่นตระหนกเมื่อกี้หายวับ กลับมีความเย็นชาอย่างปกติเข้ามาแทนที่

"ทำ ทำไมนายถึง....."

การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้ทำให้สีหน้าของเจ็ดสังหารเปลี่ยนไปอย่างมาก เธอชี้นิ้วไปที่เย่เทียนสั่นๆ ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

"เมื่อกี้เธอบอกให้ฉันคุกเข่าหรือเรียกฉันว่าที่รักกันล่ะ?"

แต่ ไม่รอให้เธอได้พูดอะไร เย่เทียนก็กระทืบเท้าอย่างแรงและพุ่งไปหาเจ็ดสังหารด้วยความเร็วแสง มือขวายื่นออกไปกะทันหันและล็อคคอเจ็ดสังหารได้อย่างแม่นยำ หน้าตาล้อเลียนสุดๆ

"นาย นาย....นี่มันเป็นไปไม่ได้! นั่นเป็นพิษแมลงที่ฉันคิดค้นขึ้นมาโดยเฉพาะเลยนะ ไม่มีทางที่นายจะไม่เป็นอะไร!"

เนื่องจากคอของเจ็ดสังหารถูกล็อคเอาไว้ เจ็ดสังหารได้แต่พูดขาดห้วง

พิษแมลงเป็นความสามารถที่เธอภูมิใจมากที่สุด เธอเสียอะไรไปตั้งมากมายเพื่อการนี้ แต่ตอนนี้กลับไม่มีผลอะไรกับผู้ชายคนนี้เลยสักนิด เป็นไปได้ยังไงกัน! จะไม่ให้เธอแปลกใจได้ยังไง!

“เธอหมายถึงของเล็กๆนี่เหรอ น่ารักก็จริง แต่อ่อนแอไปหน่อย”

เย่เทียนยิ้มยิงฟันสดใส และแบมือข้างซ้ายช้าๆ

บนมือซ้ายของเย่เทียนมีแมลงตัวเล็กเท่ามดตัวหนึ่งกำลังขดตัวสั่นๆอยู่บนมือของเย่เทียน ประหนึ่งเย่เทียนเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสยองขวัญ

“นี่มันเป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน! ทำไมแมลงถึงกลัวถึงเช่นนี้?!”