ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 420

ห้องน้ำชายฉินโหลวชั้นสอง

“ไม่ใช่ พวกคุณเป็นใครกันแน่? ดูเหมือนผมไม่เคยล่วงเกินอะไรพวกคุณนะ?”

มองพวกเฮียเมิ่งที่ดูสบายๆ กลับปิดตายทางเข้าออกห้องน้ำ เย่เทียนขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที

“น้องชาย นายไม่ได้ล่วงเกินพวกเราจริงๆ แต่นายไปล่วงเกินบางคนที่ไม่ควรล่วงเกินนะ!”

เฮียเมิ่งเผยให้เห็นฟันซี่ใหญ่ ถอนหายใจแล้วพูดว่า “พวกพี่ก็แค่รับเงินคนอื่นมา แล้วช่วยคนอื่นบรรเทาทุกข์!”

เมื่อเย่เทียนได้ยิน สีหน้ายิ่งเปลี่ยนเป็นแปลกใจมากขึ้น เดิมก็ทายไม่ออกแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นคนส่งแพะรับบาปมาหาที่ตาย

“ผมเป็นพลเมืองดีที่ปฏิบัติตามกฎหมายแมาตลอด ผมไม่เคยทำเรื่องละอายใจ คุณแน่ใจนะว่าคนที่คุณตามหาคือผม คุณบอกผมได้ไหมว่าใครกันแน่ที่ต้องการแก้แค้นผม"

เย่เทียนคิดไปคิดมาก็เดาไม่ออกว่าใครคือคนที่อยู่เบื้องหลัง แกล้งทำเป็นโง่ให้ถึงที่สุด สีหน้าก็เหมือนบริสุทธิ์

เฮียเมิ่งได้ยิน ค่อยๆกวาดสายตามองเย่เทียน มุมปากเผยรอยยิ้มที่เจตนาไม่ดีขึ้นมา

“น้องชาย พวกเราก็มีกฎของพวกเรา พี่ไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นคนเชิญพวกเรา”

“พอแล้ว พวกเราก็อย่ายืดเยื้อเวลาเลย นายก็เชื่อฟังยอมรับความซวยของนาย นายจ้างนั่นก็ไม่ได้ให้ตัดแขนขาหลายอย่างนั้น ให้พวกพี่ซ้อมนาย แล้วถ่ายรูปส่งไป”

“วางใจเถอะ พวกพี่จะออมมือหน่อย รับประกันนายพักที่โรงพยาบาลวันสองสวันก็สามารถฮึกเหิมประดุจมังกรและเสือที่ผาดโผนแล้ว!”

เฮียเมิ่งพูดอย่างนี้ มือขวาก็ยกสูงขึ้นมา ขอเพียงเขาออกคำสั่ง ลูกน้องหลายคนที่อยู่ด้านหลังก็จะกระโจนเข้าหาเย่เทียนทันที

“นาย คำพูดพวกนี้ของนายหมายความว่าไง? พวกนายคิดจะทำอะไร?!”

“อย่า อย่าโทษที่ผมไม่เตือนพวกนาย ผมไม่ใช่จะสามารถล่วงเกินได้ง่ายๆ ถ้าพวกนายกล้าทำไรขึ้นมา ผมรับประกันจะไม่ปล่อยพวกนายไว้!”

เย่เทียนในใจดูถูก บนใบหน้ากลับจงใจแสดงท่าทางที่น่าหวาดกลัว เสียงดังขึ้นมา

“ฮ่าๆ! ยังจะไม่ปล่อยพวกเรา? ไอ้น้องสมองคงไม่ใช่ว่าเคยถูกประตูหนีบมานะ?”

“เวลานี้ยังกล้าขู่พวกเรา นายกลัวว่าจะไม่ใช่คนโง่?”

พวกเฮียเมิ่งทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้น แต่ละคนมองเย่เทียนเหมือนมองคนโง่ คิดไม่ถึงว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้เด็กนี่ยังกล้าคุยโวโอ้อวดไม่ละอายใจ

เย่เทียนเห็นสถานการณ์ ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแต่ส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา

เฮียเมิ่งตัวเขาคิดว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ โดยไม่รู้ว่านัยน์แววตาของเย่เทียนพวกเขาเป็นแค่แมลงเต้นรำ ไม่เพียงพอที่จะทำให้หวาดกลัวสักนิด!

“น้องชาย พี่เตือนนายหนึ่งประโยค เป็นคนอย่าลืมภาพลักษณ์มากเกินไป ไม่งั้นนายจะต้องได้รับความลำบากอย่างแน่นอน!”

เฮียเมิ่งเตือนอย่างขมขื่น มือขวายกสูงขึ้นมาเท่ากับว่าออกคำสั่งแล้ว

ลูกน้องที่มองดูสถานการณ์อยู่ด้านหลัง รีบก้าวเท้าออกมา พุ่งกระโจนไปทางเย่เทียน ทันใดนั้นก็ทำท่าล้อมไว้

ในเวลานี้ ข้างนอกบังเอิญมีคนเข้ามา ทำให้ดึงดูดสายตาพวกเฮียเมิ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

“ไม่เห็นว่ากำลังทำธุระอยู่เหรอ? ไสหัวออกไป!”

พวกเฮียเมิ่งตำหนิ เกือบจะทำให้ชายใส่เเว่นที่กำลังจะเข้าไปตกใจฉี่รดกางเกง หันตัวกลับไปอย่างว่าง่าย ถอยออกไปอย่างเชื่อฟัง

นี่ก็เป็นแค่ภาพยนตร์เล็กๆ ไม่มีผลกระทบใดๆต่ออารมณ์ของพวกเฮียเมิ่ง หันศีรษะมาอีกครั้ง ใบหน้ายิ้มอย่างเย็นชามองไปทางเย่เทียน

“เห็นแก่ส่วนที่นายเสนอมาให้ฉัน2ประโยค งั้นฉันก็จะยกเว้นบอกนายสองประโยค”

“นายต้องคิดให้ดีๆ ไม่แน่ผลที่ตามมานายอาจจะรับไม่ไหว!”

เย่เทียนส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา บิดคอไปมา