ณ โรงพยาบาลประชาชนเจียงหนัน
เฉินหวั่นชิงค่อยๆ ตื่นขึ้นมาบนเตียงผู้ป่วย เมื่อลืมตาขึ้น เธอก็สังเกตเห็นมีคนอยู่ข้างเธอและเธอก็อดไม่ได้ที่จะหันมองไป
ซึ่งคนที่เธอก็เห็นก็คือเย่เทียนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือยังถือกระเป๋าของเธอไว้!
"คุณมาอยู่นี่ได้ไง?"
สายตาของเฉินหวั่นชิงเย็นชาและถามอย่างเฉยเมย
"ผมได้ข่าวว่าคุณประสบอุบัติเหตุ ผมเลยเข้ามาเยี่ยมคุณหน่อย"
เย่เทียนตอบอย่างไม่สนใจความเฉยเมยของเฉินหวั่นชิง
"มาเยี่ยมฉันเหรอ? ฉันว่าคุณอยากขโมยเงินของฉันมากกว่านะ!"
เฉินหวั่นชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่รังเกียจ และมองไปที่กระเป๋าที่อยู่ในมือของเย่เทียน
เย่เทียนไม่รู้จะอธิบายยังไงและพูดต่อไปว่า "ผมเป็นคนแบบนั้นเหรอ? กระเป๋าใบนี้ของคุณจะมีเงินสักเท่าไรกันเชียว มันมีค่ามากพอที่จะให้ผมขโมยงั้นเหรอ?"
เฉินหวั่นชิงถอนหายใจและพูดว่า "คุณก็เป็นคนแบบนี้แหละ! คุณได้ข่าวว่าฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาล คุณเลยอยากจะฉวยโอกาสตอนที่ฉันยังไม่ตื่นแล้วมาขโมยเงินของฉันล่ะสิ? เย่เทียน ทำไมคุณนับวันยิ่งหน้าด้านขนาดนี้ ขนาดเงินของผู้หญิงคุณยังคิดจะขโมยด้วยเหรอ!"
เย่เทียนรู้สึกว่าถูกมีดปักเข้าตรงกลางหัวใจ การจินตนาการของผู้หญิงคนนี้มันจะเวอร์เกินไปไหม?
เหตุผลที่เขามา จริงๆ แล้วก็เพื่อจะมาเปลี่ยนยันต์สีเหลืองที่อยู่ในกระเป๋าของเฉินหวั่นชิง
แต่เย่เทียนก็รู้ดีว่าเฉินหวั่นชิงไม่อยากเจอเขา จึงไม่ได้ตั้งใจที่จะรบกวนเธอ
ใครจะไปรู้ว่าเฉินหวั่นชิงจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเขากำลังหยิบกระเป๋าของเธอพอดี ถูกเข้าใจผิดว่าจะขโมยเงินเลยทีนี้!
ช่างเป็นเรื่องตลกจริงๆ!
เย่เทียนคือใคร? เป็นถึงราชาทหารรับจ้างเลยนะ จำเป็นต้องขโมยเงินแล้วทำเรื่องน่าอับอายอะไรแบบนี้ด้วยหรือ?
เมื่อเห็นว่าเย่เทียนไม่พูดอะไร เฉินหวั่นชิงก็คิดว่าตัวเองนั้นเดาถูก และเธอก็มองไปที่เขาด้วยสายตารังเกียจ
เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเย่เทียนเมื่อสองสามวันก่อน เธอจึงพูดอย่างตอกย้ำและประชดประชันว่า "ยังไง ไม่ใช่ว่าคบหากับเจ้าหญิงของตระกูลเหลียงแล้วเหรอ นางไม่ได้เอาเงินให้คุณใช้เหรอ? แล้วผู้หญิงก่อนหน้านี้ที่เจอกันในร้านกาแฟล่ะ ไม่ใช่ลูกค้าของคุณหรอกเหรอ?"
ทันทีที่พูดจบ เฉินหวั่นชิงก็รู้สึกผิดเล็กน้อย
เธอไม่ชอบเย่เทียนก็จริง แต่คำพูดนี้ ดูเหมือนว่ามันจะแรงไปเหน่อย
สีหน้าของเย่เทียนเริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ
"เฉินหวั่นชิง พวกเธอเป็นแค่เพื่อนของผมนะ ผมเย่เทียนไม่ใช่เป็นคนเหลืออดอย่างที่คุณคิดหรอก ไม่จำเป็นต้องขายตัวเพื่อแลกกับเงินหรอกนะ! ผมจะบอกคุณนะ ตอนนี้ผมมีเงิน! ผมมีเงินสองล้านอยู่ในมือด้วย!”
"ถ้างั้นก็เอาออกมาให้ฉันดูสิ!"
เดิมทีเฉินหวั่นชิงเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเย่เทียนแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ
"ผม……"
ขณะที่เย่เทียนกำลังจะยื่นมือออกไปหยิบบัตรเครดิต แต่ทันใดนั้นเขาก็คิดได้ว่า เขาเอาบัตรเครดิตให้จี้เยียนหรันไปช่วยซื้อสมุนไพรแล้ว และตอนนี้บัตรเครดิตไม่ได้อยู่กับตัวเขาด้วย
เมื่อเห็นอย่างนี้น้ำเสียงของเฉินหวั่นชิงก็แข็งขึ้น "ไม่มีล่ะสิ? คิดจะตอแหลก็ทำให้มันเนียนๆ หน่อย!"
"ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณอีกแล้ว"
ในขณะที่พูดอยู่ เฉินหวั่นชิงก็หันหน้าหนี ไม่แม้แต่จะมองเย่เทียนเลยด้วยซ้ำ
เย่เทียนโกรธมากและกำหมัดแน่นๆ!
แต่เขานั้นเป็นถึงราชาทหารรับจ้างและเป็นเทพแห่งการสังหารที่ทำให้กองกำลังมืดนับไม่ถ้วนต่างพากันกลัวไปหมด แต่ในตอนนี้เขากลับต้องโกรธเหมือนเด็กเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินหวั่นชิง
เย่เทียนรู้สึกอึดอัดใจมาก ในใจยังคิดว่าทำไมเขาต้องมาทนรับอารมณ์ของเธอคนนี้ด้วย!
แต่ในไม่ช้าเย่เทียนก็ใจเย็นลง เขาได้เปลี่ยนยันต์สีเหลืองในกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว และเขาก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ
จนกระทั่งเย่เทียนออกไปแล้ว เฉินหวั่นชิงถึงจะหันกลับมาและมองดูเย่เทียนที่กำลังเดินออกไป
สุดท้าย เธอถอนหายใจเบาๆ แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาและเทของที่อยู่ในกระเป๋าออกมาดู
เครื่องสำอาง มือถือ กระเป๋าตังค์ยังอยู่เหมือนเดิม แต่ข้างในไม่ได้มีเงินอยู่แล้ว
สำหรับบัตรเครดิต เย่เทียนไม่มีทางรู้รหัสผ่านของเธอ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอาเงินจากบัตรของเธอไปได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่