ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 431

“เหอะ! ผมไม่เคยเห็นใครฝังเข็มแค่ครั้งเดียวแล้วสามารถรักษาโรคหัวใจได้มาก่อน!”

“โม้ซะขนาดนั้น ไม่กลัวโม้จนฟ้าถล่มหรือไง?”

เมื่อได้ยินเย่เทียนอธิบายอย่างสบายๆ ลู่โหย่วจื้อไม่เชื่อแม้แต่น้อย

เย่เทียนเหลือบมองเขาด้วยหางตาแวบหนึ่ง เพราะผลจะออกมาเป็นยังไงอีกสักครู่คงได้รู้กัน เขาขี้เกียจเถียง

ไม่ว่าพูดยังไง ภายใต้การกระทำของเย่เทียน สีหน้าของผู้ป่วยยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นบริเวณหน้าผาก มือสองข้างจับแขนเก้าอี้ไว้แน่น ดูเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

บวกกับการหายใจเข้าออกอย่างหนักของผู้ป่วย ราวกับหายใจลำบากเอามากๆ คล้ายอาการโรคหัวใจกำเริบ

ลู่โหย่วจื้อเห็นเช่นนั้น ไม่เพียงไม่รู้สึกกังวลแม้แต่น้อย ถึงขั้นรู้สึกดีใจเล็กน้อย!

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ป่วยรายนี้จริงๆ อย่าหวังเย่เทียนจะได้เข้าสมาคมแพทย์แผนจีนอย่างราบรื่นเลย เกรงว่าคงได้เข้าคุกเสียก่อน!

คิดเช่นนั้น เขารีบแสร้งร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ อย่างกับกลัวคนอื่นไม่รู้อย่างไรอย่างนั้น

“เร็วเข้า!ใครก็ได้!”

“ตรงนี้มีคนฝังเข็มมั่วๆให้ผู้ป่วย ทำให้ผู้ป่วยอาการกำเริบ ต้องจัดการอย่างเร่งด่วน!”

ที่จริงลู่โหย่วจื้อไม่จำเป็นต้องร้องตะโกนหรอก สายตาของผู้คนจับจ้องไปที่เย่เทียนกับผู้ป่วยตั้งนานแล้ว

เพราะกฎการแข่งขันครั้งนี้คือการเขียนแผนวินิจฉัย ไม่ได้บอกไว้ว่าต้องลงมือรักษาผู้ป่วยจริงๆ ไม่อยากเป็นจุดสนใจคงยากแล้วล่ะ!

ทว่าการแข่งขันรั้งนี้ มีแค่ชายหนุ่งฝีมือดีภายในสมาคมแพทย์แผนจีนเท่านั้นถึงจะเข้าร่วมได้ บวกกับยังมีผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์อีกมากมาย คนอื่นๆจึงไม่ค่อยใส่ใจนัก

ตอนนี้ท่ามกลางเสียงร้องตะโกนของลู่โหย่วจื้อ ทุกคนก็ถูกดึงความสนใจ ค่อยๆทยอยเดินกันเข้ามา

ว่านชิงเฟิงที่นั่งคุยเล่นกับเหล่าชายชราบนที่นั่งผู้ตัดสิน ได้ยินเรื่องที่รุนแรงขนาดนี้ก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปทันที

เห็นผู้คนค่อยๆล้อมกันเข้ามา ลู่โหย่วจื้อก็ยิ้มเยาะออกมา ค่อยๆถอยหลบไปท่ามกลางฝูงชน สองมือกอดอกเตรียมพร้อมดูละคร

เย่เทียนขมวดคิ้วเบาๆ คิดไม่ถึงว่าลู่โหย่วจื้อจะเลวทรามขนาดนี้ ถ้าทำให้เขาต้องโทษข้อหารักษาสุ่มสี่สุ่มห้าจริงๆ ผลที่ตามมาไม่อยากจะคิดเลย!

ทว่า ตนฝังเข็มสุ่มสี่สุ่มห้าจริงๆงั้นเหรอ?

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“อนุญาตแค่เขียนแผนวินิจฉัยและคำแนะนำในการรักษาไม่ใช่เหรอ? ใครมันลงมือรักษา?”

“ใช่ๆ!ใครช่างร้ายกาจเช่นนี้? ไม่มีทักษะทางการแพทย์ยังกล้าทำสุ่มสี่สุ่มห้า?”

ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน ว่านชิงเฟิงและคนอื่นๆที่อยู่ตรงที่นั่งกรรมการก็รีบเดินมาถึงเสียที

“นี่เป็นผู้ป่วยในความดูแลของใคร? ใครทำการรักษาตามอำเภอใจ?!”

เห็นสีหน้าแดงก่ำ และหายใจลำบากของผู้ป่วย เหล่านักวิทยาศาสตร์การแพทย์ที่มีชื่อเสียงก็ถึงกับตกใจ และตำหนิออกมา

เย่เทียนยักไหล่ไปมา แล้วยืนขึ้น “ท่านปู่ว่าน ผมเอง”

“คนนี้คือใคร? ไม่เคยเห็นมาก่อน!”

“คงไม่ใช่คนในสมาคมแพทย์แผนจีนของเรา?”

“ไม่มีทักษะทางการแพทย์ยังกล้าทำสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่กลัวถึงแก่ชีวิตคนจริงๆเหรอ?”

ผู้คนจับจ้องไปที่เย่เทียน พลางชี้นิ้วพูดต่างๆนานๆ

“ยะ เย่ ……ทำไมคุณถึงสะเพร่าแบบนี้?”

ว่านชิงเฟิงก็อึ้งเช่นกันพลางรีบวิ่งไป นึกว่าเย่เทียนเกิดความสะเพร่าอะไรขณะทำการรักษา

“คุณว่าน คุณรอก่อน!”