ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 432

“เจ้าหนุ่มนี่โผล่มาจากไหนกันแน่? ถึงขั้นใช้การฝังเข็มพลังชี่เป็น?”

“เป็นไปไม่ได้? เขาอายุแค่เท่าไหร่เอง!”

“หรือว่า เขาจะเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์แพทย์ที่ไม่ออกจากเขาอะไรทำนองนั้น?”

ชายชราชุดราชวงศ์ถังพูดทิ้งบอม ทำให้ทุกคนค่อยๆส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันออกมา

ในทางกลับกัน สีหน้าพึงพอใจของลู่โหย่วจื้อได้หายไปแล้ว และถูกแทนที่ด้วยสีหน้าอึมครึม

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเย่เทียนไม่เพียงแค่สามารถรักษาอาการป่วยของลุงคนนั้นได้ เขายังรู้จักการฝังเข็มพลังชี่อีกด้วย!

เขาไม่อยากจะเชื่อ แต่เขารู้สถานะของชายชราชุดราชวงศ์ถังดี แม้เขาเป็นศิษย์ของว่านชิงเฟิง ก็ไม่กล้าถามอะไรทั้งนั้น!

จนถึงตอนนี้ในที่สุดเขาก็คิดได้ เข้าใจแล้วว่าทำไมว่านชิงเฟิงถึงเรียกเย่เทียนว่าหมอเทพเย่ คงเห็นถึงฝีมือการฝังเข็มพลังชี่ของเขาแล้ว?

“สารเลว เขาจะใช้การฝังเข็มพลังชี่เป็นได้ยังไง? ถ้าเขาใช้เป็นคงดีมากๆ!”

ลู่โหย่วจื้อคับแค้นในใจ ไม่มีกะจิตกะใจกับการแข่งครั้งนี้แล้ว คิดแค่ว่าอยากออกไปจากที่ที่ทำให้เขาขายหน้าแห่งนี้โดยเร็วที่สุด

เพียงแต่ลู่โหย่วจื้อเพิ่งหันไป ก็เห็นเงาดำๆแวบหนึ่งผ่านหน้า แล้วมีร่างร่างหนึ่งมาขวางทางเขาไว้

จะเป็นใครได้อีกนอกจากเย่เทียน?!

“คุณมายืนทำไมตรงนี้? ยังไม่รีบหลีกให้ผมอีก! ”

ลู่โหย่วจื้อลนลาน แต่ก็กลับมาปกติอย่างรวดเร็ว พลางพูดตำหนิด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คุณยังมีหน้ามาถามผมอีกเหรอว่าจะทำอะไร?”

เย่เทียนส่ายหัวไปมา กระตุกยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ผมอยากถามคุณว่า เมื่อกี้คุณเห็นผู้ป่วยอาการผิดปกติ ทำไมต้องตะโกนเรียกคนเสียงดังด้วย?”

“ผะ ผมนึกว่าคุณรักษาผิดพลาด ผมกลัวเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องเรียกคนให้มาดูสิ!”

ลู่โหย่วจื้อไม่คิดว่าตัวเองผิดสักนิด มีท่าทางว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว

“คุณยังคิดว่าตัวเองไม่ผิดอีกเหรอ?”

เย่เทียนเลิกคิ้วพลางพูดเสียงดัง：“ในฐานะที่คุณเป็นหมอคนหนึ่ง พบว่าผู้ป่วยมีอาการผิดปกติ ปฏิกิริยาแรกของคุณไม่ใช่รีบเข้าไปตรวจ แต่กลับจงใจร้องตะโกนเสียงดังให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะผม”

“คุณไม่เห็นเหรอว่าเมื่อกี้ผู้ป่วยหายใจลำบาก? คุณให้คนเข้ามามุงเยอะขนาดนี้ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวกหรือเปล่า? พูดมาสิว่าตกลงแล้วคุณผิดไหม?!”

ดวงตาสีดำเข้มของเย่เทียนเย็นยะเยือก เขารู้ดีว่า ลู่โหย่วจื้อไม่พอใจตนเอามากๆ แต่เขาไม่ได้แคร์

แต่ลู่โหย่วจื้อกลับไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของผู้ป่วย เพียงเพราะอยากเห็นเขาขายหน้า เรื่องนี้เย่เทียนทนไม่ได้จริงๆ!

“คุณพูดอะไร?!”

ลู่โหย่วจื้อมีสีหน้าเคร่งขรึมเข้าไปอีก “ผมเห็นว่าผู้ป่วยอยู่ในสถานการณ์อันตราย ผมกลัวคุณจัดการไม่ได้เลยเรียกทุกคนมานี่ผิดเหรอ?”

“คนที่อยู่ตรงนี้ก็ไม่ใช่คนนอกอะไร เป็นสมาชิกสมาคมแพทย์แผนจีนทั้งนั้น มีผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์มากมาย ให้พวกเขาจัดการไม่ดีกว่าเหรอ?”

“มันก็แค่ข้ออ้างของคุณ! ”

“ยังไงผมก็รู้สึกว่าการเป็นหมอคนหนึ่ง ควรมีจิตใจที่เมตตาต่อโลก แต่คุณกลับปล่อยให้ความริษยาในใจมาบดบัง ตัดสินใจอย่างไร้สติปัญญา”

“คนอย่างคุณ ไม่เหมาะที่จะเป็นหมอเลยสักนิด!”

เห็นท่าทีไร้สติของลู่โหย่วจื้อ คิ้วที่ขมวดเป็นปมของเย่เทียนกลับคลายลง

เดิมทีเขาแค่อยากกดความอวดดีของลู่โหย่วจื้อ แต่ใครจะไปคิดว่าลู่โหย่วจื้อไม่กลับใจ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วยังไม่ยอมรับผิด คนที่ไม่กล้ายอมรับผิดแบบนี้คงก่อเรื่องใหญ่เข้าสักวัน!

“คุณเป็นใคร? คุณไม่ใช่สมาชิกสมาคมแพทย์แผนจีนของเรา คุณมีสิทธิ์อะไรบอกว่าผมไม่คู่ควรกับการเป็นหมอ?!”