ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 437

ตอนแรกเย่เทียนแค่อยากมาช่วยจี้เยียนหรันเล็กๆน้อยๆ เผื่อได้เงินรางวัล แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอปลาตัวใหญ่

เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าคนพวกนี้จะกล้าขนาดนี้ และบุคคลเป้าหมายเป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่!

ส่วนขุนนางชั้นผู้ใหญ่ท่านนี้เป็นใครนั้น ให้เย่เทียนคิดด้วยนิ้วโป้งเท้ายังรู้เลย ว่าต้องเป็นถังเหวินหลง

อีกทั้งเป็นไปได้สูงว่าอาจเกี่ยวข้องกับหลัวสามและโลกนักบู๊!

ก่อนหน้านี้ตอนไปเขตทหารที่เจียงหนาน ถังเหวินหลงไม่เต็มใจแม้แต่จะเชิญกินมื้อเที่ยง หลังจากมอบใบคุณสมบัติให้ตนเสร็จก็ไล่เขาไปทันที

แต่หลัวสามกลับไม่ได้ออกมากับตนด้วย อยู่ประชุมกับถังเหวินหลงที่เขตทหารของจียงหนานต่อ นี่ก็เพียงพอที่จะให้คิดได้

ทำให้เย่เทียนสงสัยอย่างเลี่ยงไม่ได้ ว่าตกลงแล้วอะไรที่ทำให้หลี่เหวินกับพวกคิดสังหารถังเหวินหลงทั้งที่เสี่ยงขนาดนี้?

และเพราะเช่นนี้ เย่เทียนจึงเหยียบทำลายอุปกรณ์สื่อสารอย่างไม่ลังเล กลัวว่าจะมีข้อมูลอะไรลั่วไหลออกไป

“ผมเป็นคนมีเหตุผล ตราบใดที่พวกคุณให้ความร่วมมือ บอกผมว่าทำไมถึงอยากลอบสังหารขุนนางชั้นผู้ใหญ่ แล้วผมจะลองพิจารณาเว้นศพพวกคุณให้ครบ32!”

ทันทีที่พูดออกมา หลี่เหวินและคนอื่นๆก็ระเบิดหัวเราะออกมา

“พ่อหนุ่ม สมองแกโดนประตูหนีบจนเอ๋อไปแล้วเหรอ?”

“หมอนี่คงไม่ใช่ตัวตลกที่โหวจื่อส่งมาหรอกใช่ไหม?”

“โลกนี้มันโหดร้าย สมองมีปัญหาก็ไปโรงพยาบาลจิตเวชซะ อย่าเที่ยวออกมารนหาที่ตาย!”

ในสายตาหลี่เหวินพวกเขา คนตัวคนเดียวอย่างเย่เทียนไม่ได้น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย

ไม่ว่าจะเป็นกำลังคนหรืออาวุธ พวกเขาล้วนได้เปรียบกว่ามาก มีอะไรต้องกลัว?

“ไอ้น้องแหกตาดูให้ชัดๆ ยังอยากให้พวกเราให้ความร่วมมือแก คิดว่าตัวเองเป็นใคร?! ”

ความตึงเครียดบนใบหน้าหลี่เหวินหายไปไม่น้อย ปรากฏความเย้าหยอกเบาๆ ไม่เอาเย่เทียนมาใส่ใจ

“ฟังจากที่พวกคุณพูด คงไม่ให้ความร่วมมือกับผมใช่ไหม?”

เย่เทียนเบ้ปาก ประกบมือเข้าหากันยืดเส้นยืดสาย จนเกิดเสียงดังกร็อบแกร๊บออกมา

“ร่วมมือ! พวกเราต้องให้ความร่วมมือสิ!”

หลี่เหวินยิ้มเยาะแปลกๆ พลางพูดด้วยสีหน้าโหดๆ：“ฉันรับรองว่าจะให้ความร่วมมือแกเป็นอย่างดี ให้แกได้ลิ้มลองโทษที่เจ็บปวดที่สุดในโลก แล้วค่อยให้แกตาย!”

ไม่รอให้เย่เทียนตอบกลับ หลี่เหวินขี้เกียจพูดพล่ามต่อ มือใหญ่โบกลงล่าง ออกคำสั่งกับลูกน้องโดยไม่ลังเล

“ยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบไปจับมันมาให้ฉัน!”

“ไอน้อง ยอมให้จับแต่โดยดี อย่างน้อยอาจเจ็บปวดน้อยลง!”

“หวังว่าแกได้กลับชาติไปเกิดใหม่ได้ดีๆหน่อย ชาติหน้าอย่าเกิดเป็นคนโง่อีกล่ะ!”

พวกที่แอบเข้าใกล้เย่เทียนโดยไม่ให้รู้ตัวเมื่อครู่ ตอนนี้ไม่ปิดบังอีกต่อไป เพิ่มความเร็วในการเคลื่อนไหว ตรงไปยังเย่เทียนด้วยรอยยิ้มน่าขยะแขยง

แม้พวกเขามีอาวุธในมือทุกคน แต่เย่เทียนเหรอจะใส่ใจปัญหาเล็กน้อยแค่นี้?

เขาเบ้ปากอย่างรังเกียจ ไม่มองพวกลูกน้องนั่นแม้น้อย พวกมันก็ร่วงตกลงไปด้านหลังหลี่เหวินแล้ว

“อะไรกัน? คุณคิดจะรุมกันงั้นเหรอ?”

“ถ้าฉันรุมแล้วแกจะทำไม? มีปัญญาก็เข้ามาจัดการฉันสิ!”

หลี่เหวินหัวเราะเยาะ พูดเย้ยหยันเย่เทียนตามอำเภอใจ

“ผมไม่เคยเจอใครต่ำต้อยเท่าคุณเลย ถึงขนาดร้องขอให้คนอื่นจัดการคุณ”

“ช่างเถอะ ใครใช้ให้ผมเป็นคนดีล่ะ? ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นผมจะฝืนใจทำให้คุณสมปรารถนาก็แล้วกัน!”