ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 450

“ต้าจื้อ ทางด้านคุณเรียบร้อยดีใช่ไหม?”

เมื่อเห็นว่าหยุ่นหมัวสลบไม่ได้สติ เย่เทียนก็หันไปมองสองพี่น้องหยวนซือที่หมดสติไปก่อนหน้านี้ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าอย่างช่วยไม่ได้ แล้วกดโทรหาตี๋ต้าจื้อ

“นอกจากคุณเฉินขอผมไปหาคุณทุกๆ5นาที ก็ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”

ตี๋ต้าจื้อที่ดูแลเฉินหวั่นชิงและคนอื่นๆบนยอดเขาส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

เย่เทียนได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจขึ้นมาหน่อย ที่แท้เฉินหวั่นชิงแคร์เขามากเหมือนกัน!

แม้พูดเช่นนั้น แต่น้ำเสียงเย่เทียนก็ไม่เปลี่ยน สั่งกำชับอย่างปกติ

“เดี๋ยวผมส่งที่อยู่ไปให้ คุณหาข้ออ้างแล้วออกมา พา3คนนี้กลับไปก็พอ ผมมีเรื่องต้องถามพวกเขา”

“อืม”

ตี๋ต้าจื้อพยักหน้าเบาๆ ไม่ถามอะไรมากอย่างรู้งาน

“จริงสิ ในคนนี้มีคนหนึ่งเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดินชั้นกลาง แม้ถูกผมซ้อมจนบาดเจ็บสาหัส แต่คุณก็ต้องระวัง!”

เย่เทียนรีบพูดกำชับออกไป เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

ฟู่!

ทันทีที่พูดออกมาตี๋ต้าจื้อถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ แต่ไม่ทันทีเขาจะได้ถามอะไร เย่เทียนก็วางสายไปเสียแล้ว

แม้เป็นเช่นนั้น แต่ตี๋ต้าจื้อยังรู้สึกตกใจไม่หาย

ก่อนหน้าที่พ่ายแพ้ให้กับเย่เทียน ตี๋ต้าจื้อเคยเดาว่าเย่เทียนเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดิน หรือไม่ก็ระดับดินชั้นสูง คิดไม่ถึงว่าตอนนี้แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับดินชั้นกลางยังพ่ายแพ้

ถ้าเดาจากส่วนนี้ งั้นเย่เทียนเป็นแดนระดับดินชั้นกลาง?

และอาจเป็นไปได้สูงว่าเป็นระดับดินชั้นต่ำ!

บวกกับที่เย่เทียนเป็นปรมาจารย์ปรุงยา……

ตี๋ต้าจื้อแอบรู้สึกดีใจ จากท่าทีที่เย่เทียนแสดงออกในตอนนี้ ถ้าพัฒนาได้อย่างราบรื่น วันข้างหน้าคงประสบความสำเร็จไปถึงผู้แข็งแกร่งระดับฟ้า?

มีเพียงผู้แข็งแกร่งระดับดินเท่านั้น ที่สามารถสร้างกองกำลังแข็งแกร่งบนโลกได้ ถ้ามีผู้แข็งแกร่งระดับฟ้าเป็นผู้นำ กองกำลังที่สร้างขึ้นอาจเป็นอันดับหนึ่งของโลกเลยก็ว่าได้!

แต่เย่เทียนไม่รู้ว่าตี๋ต้าจื้อคิดอะไรอยู่ หลังจากวางสาย ตรวจดูหยุ่นหมัวและคนอื่นๆทั้ง3

เมื่อมั่นใจว่าหยุ่นหมัวทั้ง3ยังไม่ฟื้นขึ้นมาชั่วขณะ เย่เทียนก็ไม่สนใจพวกเขาอีก รีบกลับไปบนยอดเขา

ณ บนยอดเขาภูเขาเฟิ่งหวง เนื่องจากเรื่องงูพิษก่อนหน้านี้ ทุกคนก็ยังยืนอยู่ที่เดิม รอเย่เทียนกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ

ผ่านไปประมาณ1ชั่วโมง ใยที่สุดเย่เทียนก็โผล่มาต่อสายตาของทุกคนเสียที

“เย่เทียน คุณเป็นอะไรไหม?”

เมื่อเห็นเย่เทียนปรากฏตัว เฉินหวั่นชิงก็รีบเข้าไปหาทันที

“ที่รัก ถ้าผมเป็นอะไร คุณคิดว่าผมยังยืนอยู่ตรงนี้ได้เหรอ?”

เมื่อเห็นหญิงสาวสีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ เย่เทียนก็ยิ้มๆออกมา รู้สึกการทุ่มเททั้งหมดก่อนหน้านี้นั้นคุ้มค่าแล้ว

“ทำไมคุณไปนานขนาดนั้น? ไม่รู้เหรอว่าพวกเราเป็นห่วง? ”

หลังจากมองสำรวจเย่เทียน แล้วมั่นใจว่าเย่เทียนไม่เป็นอะไร เฉินหวั่นชิงก็โล่งใจ แต่จงใจทำสีหน้าบูดบึ้ง

“ใช่ๆ! จู่ๆก็วิ่งออกไป แผ่นดินไหวเมื่อครู่ก็ยังไม่กลับมา หวั่นชิงสีหน้า……”

แซ่เจียยืนขึ้น สาดคำพูดใส่เย่เทียนทันที