ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 455

เย่เทียนมองพ่อลูกร้านปิ้งย่างที่รักกันมากแล้วอดซาบซึ้งไม่ได้ แม้ว่าเขาจะยังเหลือครอบครัวอีกหลายคนบนโลกนี้ แต่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นเช่นนี้ซะที่ไหน

คิดมาถึงตรงนี้ เย่เทียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาที่มองพวกเหลยหั่วอึมครึมลงอย่างสิ้นเชิง

นักเลงพวกนี้เป็นพวกเดนมนุษย์ชัดๆ เป็นมนุษย์ที่ไม่มีกฎเกณฑ์เลยสักนิด ต้องสั่งสอนเสียหน่อย

“ไอ้หนุ่ม ตอนนี้แกทำให้ฉันไม่พอใจมากๆ ถ้าวันนี้ฉันไม่ให้แกได้เห็นดี แกคงไม่รู้ว่าใครเป็นใคร”

เหลยหั่วไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองกำลังจะถึงคราวเคราะห์ พอเห็นเย่เทียนบังอาจจ้องตัวเองด้วยสีหน้าอึมครึมก็บันดาลโทสะขึ้นมาทันที

พูดจบ เหลยหั่วก็สะบัดมือใหญ่ ออกคำสั่งกับบรรดาลูกน้อง

“พวกแกมัวยืนอึ้งอะไรกันอยู่ ไปล้อมไอ้เด็กระยำที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงคนนี้ไว้ อย่าให้เขาหนีไปไหนได้”

เจ้าพวกนักเลงแทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว พวกเขารุมกันเข้ามายกใหญ่ ล้อมเย่เทียนไว้แน่น

“พี่เหลยหั่ว พี่จะจัดการไอ้หนุ่มนี่ยังไงดีครับ”

“ตามหลักแล้วเราจะหักแขนไอ้หนุ่มนี่หนึ่งข้างหรือจะหักขาเขาหนึ่งข้างดีครับ?”

“พี่เหลยหั่ว ผมว่าหักทั้งแขนทั้งขาของไอ้หนุ่มนี่ดีกว่าครับ”

บรรดานักเลงหัวเราะอย่างชั่วร้ายขณะวางแผน ประหนึ่งว่าเย่เทียนเป็นเนื้อที่รอเชือด ปล่อยให้พวกเขาย่ำยีได้ตามอำเภอใจ!

“เอาตามที่เจ้าผมทองบอก ไปหักทั้งแขนทั้งขาของไอ้หนุ่มนั่นซะ”

เหลยหั่วใช้ความคิดอย่างจริงจัง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างโหดเหี้ยม “จะได้ให้ไอ้หนุ่มนี่รู้ไว้ว่าคนที่ชอบเอาหน้าไม่พบจุดจบที่ดีนักหรอก”

“จะหักแขนขาฉันเหรอ?”

เย่เทียนกระตุกรอยยิ้มเย็นที่มุมปาก สายตาที่มองพวกเหลยหั่วเย็นยะเยือกกว่าเดิม

เรื่องเล็กแค่นี้ก็จะหักแขนขาของเขา เจ้าพวกนี้จะทำเหมือนบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแปเกินไปแล้ว!

“เข้าไปให้หมดเลย เอาให้ไอ้หนุ่มนี่พิการซะ”

เมื่อสัมผัสถึงสายตาเย็นเยียบของเย่เทียนได้ เหลยหั่วก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาในใจ รีบออกคำสั่งให้ลงมือ

บรรดานักเลงพากันคำรามและพุ่งไปหาเย่เทียนที่ถูกล้อมไว้ตรงกลาง

แต่เย่เทียนจะเห็นพวกเขาอยู่ในสายตาได้ยังไง?

พอเห็นพวกนักเลงพุ่งเข้ามาอย่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง เย่เทียนแสยะยิ้มมุมปาก เขาไม่ถอยกับรุก กระโจนเข้าไปหานักเลงสองคนที่พุ่งเข้าด้านหน้า

ตึ้งตึ้ง!

แค่นักเลงธรรมดาสองคนจะปัดป้องการโจมตีของเย่เทียนได้ยังไง พวกเขาพลันรู้สึกเจ็บที่ตัว ร่างกายกระเด็นไปข้างหลังอย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนจะกระแทกลงบนพื้นปูนที่ห่างออกไปสามเมตรอย่างแรง

นักเลงสองคนนั้นรู้สึกเพียงปวดและชาไปทั้งตัว ใจคิดจะลุกขึ้นมาแต่กลับไม่มีแรงเลย ได้แต่นอนหมดแรงโหยหวนอย่างเจ็บปวดอยู่บนพื้น

ภาพนี้เล่นเอาเหลยหั่วตกใจจนตาแทบถลนออกมา คิดไม่ถึงเลยว่าพลังของเย่เทียนจะแข็งแกร่งขนาดนี้ หมัดที่ดูเรียบๆนั่นกลับต่อยลูกน้องเขากระเด็นถึงสองคน

“ควักอาวุธ”

เมื่อเห็นสายตาของเย่เทียนทอดมาที่ตัวเองอีกครั้ง เหลยหั่วก็ยิ่งไม่สบายใจเข้าไปใหญ่ เขารีบตะโกนเสียงรัว

นักเลงที่เหลือก็สะเทือนใจเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าตกใจกับพลังที่เย่เทียนแสดงออกมา

บัดนี้ได้ยินคำสั่งจากเหลยหั่ว พวกเขามองหน้ากันด้วยสัญชาตญาณ ต่างเห็นความแน่วแน่จากนัยน์ตาของกันและกัน และพากันหาอาวุธจากตรงนั้นอย่างพวกขวดแก้วและเก้าอี้ ก่อนจะพุ่งไปหาเย่เทียนโดยไม่คิดชีวิต

ถึงแม้พลังที่เย่เทียนแสดงออกมานั้นดูเก่งกาจ แต่ยังไงซะพี่ใหญ่ของพวกเขาก็คือเหลยหั่ว

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย แตะขาออกไปอย่างแรง ร่างของเขาเร็วถึงขีดสุดประหนึ่งวิญญาณก็มิปาน

เพียะเพียะ!

ทุกคนตั้งตัวกันไม่ทันเลย รู้สึกเพียงตาลาย ก่อนจะได้ยินเสียงตบดังก้องอยู่ที่ข้างหู

“โอ๊ย หน้าฉันเจ็บจังโว้ย”