ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 459

จระเข้มองภาพเย่เทียนที่เดินใกล้ห้องเข้ามาเรื่อยๆผ่านกล้องวงจรปิด ในใจขมขื่นเต็มทน เสียใจเหลือเกินที่ตอนนั้นทำแบบนั้นกับเชิ่งหู่

รู้ทั้งรู้ว่าเย่เทียนแข็งแกร่งมาก แต่ก็ดันไปมีปัญหากับเขา นี่มันต่างอะไรจากรนหาที่ตาย?

"ไอ้สารเลวหยางซิง! ไหนมันบอกว่าจะจัดการเย่เทียนไง?"

คิดมาถึงตรงนี้ จระเข้แค้นจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนั้นหยางซิงมาหาถึงที่ เขาจะตัดสินใจแบบนั้นได้ยังไง?

น่าสงสารจระเข้ที่จนตอนนี้ยังไม่รู้ว่าหยางซิงไปดื่มชากับยมบาลแล้ว

ยังไงซะรู้แล้วว่าพวกลูกน้องจะมาถึงในอีกห้านาที ถึงแม้จระเข้จะว้าวุ่นใจ แต่ก็ต้องข่มเอาไว้ ตั้งใจกับตัวเองว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องอดทนต่อไปให้ได้อีกห้านาที

นี่ก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผล มดมันยังรักตัวกลัวตาย ไม่ถึงนาทีสุดท้าย ใครจะอยากตายกัน?

แกร๊ก!

แทบจะขณะเดียวกับที่จระเข้ตัดสินใจได้ เสียงเปิดกลอนก็ดังมาจากประตูห้อง ในที่สุดร่างของเย่เทียนก็สะท้อนสู่สายตาของจระเข้

ในมือของเย่เทียนจับขาข้างหนึ่งไว้ พี่ตงนอนหน้าช้ำดำเขียวอยู่บนพื้น ส่งเสียงโหยหวนเจ็บปวด

หลังจากจัดการลูกน้องไปได้สิบกว่าคนแล้ว เย่เทียนก็จับพี่ตงที่พยายามหลบหนีไว้ได้ ในขณะที่เขาบอกทางก็กระชากลากถูกเขามาทั้งทางอย่างโหดเหี้ยม

ตุ้บ!

เมื่อเห็นว่าในที่สุดก็พบคนที่ต้องการ เย่เทียนไม่ทำอะไรพี่ตงอีก เขาโยนพี่ตงไปด้านข้างและนั่งบนโซฟาด้วยท่าทีเหนื่อยล้า

"นายคือจระเข้ใช่มั้ย?"

เย่เทียนหยิบขวดเหล้าบนโต๊ะขึ้นมากระดกหนึ่งอึกโดยไม่เกรงใจ ก่อนจะยิ้มบางๆและทอดสายตาไปที่จระเข้

"คุณ คุณชายเย่ สวัสดีครับ"

จระเข้กลืนน้ำลายด้วยสัญชาตญาณ ข่มความหวาดผวาในใจและยิ้มทักทาย

"อย่าเลยๆๆ! นายอย่าเรียกฉันว่าคุณชายเย่เลย!"

เย่เทียนรีบโบกมือ และพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ "ยังไงซะตอนนี้นายก็เป็นพี่ใหญ่ที่ปกครองหนึ่งในสามของเมืองเอก ฉันเป็นแค่คนต้อยต่ำที่มาจากนอกเมือง รับไว้ไม่ไหวหรอก!"

“คุณชายเย่ ผมผิดไปแล้วครับ ให้โอกาสผมสักครั้งเถอะครับ ไว้ชีวิตเลวทรามของผมเถอะ”

จระเข้ได้ฟังดังนั้น ร่างใหญ่ของเขาก็สั่นงึกงัก และคุกเข่าลงโดยไม่ให้ตั้งตัว ตบหน้าตัวเองอย่างแรง วิงวอนทั้งที่น้ำตาไหลพราก

“ผิดเหรอ? ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ”

“ยังไงซะนายก็เป็นผู้นำสูงสุดของแก๊งหย่งเซ่งเหลียน ต่อให้ทำอะไรผิดก็ต้องถูกอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?”

ตอนแรกเย่เทียนก็ตกใจเหมือนกัน แต่ไม่นานนักเขาก็ได้สติ หยิบขวดเหล้าบนโต๊ะมารินให้ตัวเองด้วยท่าทีสบายใจ และมองจระเข้ด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

"คุณชายเย่ ผมผิดไปแล้วครับ! ผมรู้ตัวแล้วจริงๆครับว่าทำผิดไป!"

“ผมไม่น่าหลงเชื่อข้อเสนอของหยางซิง ไม่น่าไปแก้แค้นเชิ่งหู่เลยครับ”

จระเข้ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลร้องขอชีวิต ตรงแก้มโดนตัวเองตบจนแดงเถือกและบวมเป่ง เห็นได้ชัดว่าเขาลงมือหนักจริง

"เห็นแก่ที่นายรับรู้อย่างลึกซึ้งว่าตัวเองผิด ฉันจะไว้ชีวิตของนายก็ได้ แต่……"

"ยังไงซะนายก็ตัดขาสองข้างของเชิ่งหู่ไปแล้ว สร้างบาดแผลให้เขาชั่วชีวิต ถ้าปล่อยนายไปแบบนี้ ออกจะสบายนายเกินไป"

"เอาอย่างนี้! นายตัดแขนตัวเองหนึ่งข้าง แล้วฉันจะไม่ถือสาเรื่องนี้อีก!"

เห็นจระเข้ยอมลดตัวต่ำขนาดนี้ เย่เทียนก็ไม่ใช่ฆาตกรที่ชื่นชอบการฆ่าคน เขาเกิดความคิดอยากปล่อยเขาไปขึ้นมา