ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 460

คนเราอยู่บนโลกใบนี้ ไม่ว่าจะในฐานะอะไร ก็ต้องทำในสิ่งที่จำใจบ้างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

อย่างจระเข้ ไม่ว่าเขาจะต่อกรกับเชิ่งหู่ด้วยความตั้งใจจริงหรือไม่ แต่เพื่อทำให้ตำแหน่งของตัวเองมั่นคง เขาจำต้องทำให้คนใต้บัญชาดู

เย่เทียนก็เช่นกัน ต่อให้จระเข้คุกเข่าขอร้อง เขาก็ยังเลือกที่จะตัดแขนเขาหนึ่งข้าง ทั้งหมดนี้ก็ทำให้คนอื่นดูทั้งนั้น

กริ๊งกริ๊งกริ๊ง!

ไม่ว่ายังไงหลังจากออกจากฮันเตอร์บาร์แล้ว เย่เทียนที่เหนื่อยมาทั้งวันก็ไม่มีความคิดจะไปเดินเตร็ดเตร่ที่ไหนอีก เขากำลังจะโบกแท็กซี่กลับไปพักผ่อนที่โรงแรม มือถือในกระเป๋ากางเกงกลับดังขึ้นเสียก่อน

เย่เทียนหยิบมือถือออกมาเพื่อดู พบว่าเป็นเบอร์แปลก จึงตัดสายโดยไม่ลังเล

ยุคนี้เบอร์มิจฉาชีพเยอะจนนับไม่ถ้วน ใครจะรู้ว่าโทรมาขายตึกหรือปล่อยกู้?

กริ๊งกริ๊งกริ๊ง!

แต่ไม่รอให้เย่เทียนเก็บมือถือเข้ากระเป๋า มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงเป็นเบอร์แปลกเบอร์เดิม

“ใครน่ะ?”

เย่เทียนขมวดคิ้วทันที และรับสายด้วยความรำคาญ

“สวัสดีค่ะคุณเย่ ฉันคือเลขาส่วนตัวของประธานเจิ้ง เจิ้งเหวยหวา คุณเรียกฉันว่า安吉尔ก็ได้ค่ะ”

เสียงผู้หญิงน่าฟังชื่นมื่นดังมาจากปลายสาย เธอพูดอย่างมีมารยาท “ประธานเจิ้งให้ฉันมาถามคุณเย่ว่าตอนนี้พอจะว่างมั้ยคะ? ประธานเจิ้งอยากชวนคุณมาทานมื้อดึกที่ร้านอาหารซุ่นซิงค่ะ”

“ทานมื้อดึก?”

เย่เทียนผงะ สีหน้าฉายแววมีเลศนัย

เดิมทีภาพลักษณ์เจิ้งเหวยหวาในใจเขาไม่เลว ถึงยังไงเจอกันครั้งแรกอีกฝ่ายก็ให้เงินมาตั้งหนึ่งล้านนี่นา

แต่ช่วงนี้เกิดอะไรหลายอย่างกับบริษัทแซ่เฉิน ตัวการที่อยู่เบื้องหลังที่สืบมาได้ก็คือบริษัทแซ่เจิ้งแห่งเมืองเอก

บัดนี้เขามาอยู่ที่เมืองเอกได้รวมแล้วไม่กี่ชั่วโมง เจิ้งเหวยหวาออกปากเชิญตัวเองไปคุยด้วยไวขนาดนี้ น่าสงสัยแฮะ!

“ว่างสิ! ในเมื่อประธานเจิ้งออกปากเชิญ ต่อให้ฉันไม่ว่างก็ต้องว่าง!”

เขาพึมพำกับตัวเองในใจ เย่เทียนไม่ลังเลเลยสักนิด เขารับปากด้วยความที่ตัวเองมีความสามารถจึงใจกล้า

เย่เทียนไม่มัวเสียเวลา เขาโบกแท็กซี่และตรงไปที่ร้านอาหารซุ่นซิง

เสียงเวลาเดินทางกว่าครึ่งชั่วโมง ในที่สุดรถแท็กซี่ก็จอด

ดูจากภายนอกการตกแต่งของร้านอาหารซุ่นซิงแม้จะดูไม่หวือหวาทว่าแฝงความหรูหราเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าเป็นสถานที่มีระดับ

เย่เทียนเพิ่งเดินเข้ามาด้านในก็มีบริกรสาวสวยมากมายปรากฏสู่สายตา แต่ละคนสวมชุดกี่เพ้าสีแดงผ่าสูง แต่งแต้มใบหน้าอย่างพิถีพิถัน ล้วนแต่เป็นผู้มีโฉมงาม

“สายัณสวัสดิ์ค่ะคุณผู้ชาย ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?”

เมื่อเห็นร่างของเย่เทียนปรากฏ ก็มีบริกรสาวสวยเข้ามาต้อนรับทันที ใบหน้าฉายรอยยิ้มหวานแบบมืออาชีพ

“คนสวย คุณเจิ้งเหวยหวาแห่งบริษัทแซ่เจิ้งนัดผมมาทานมื้อดึกที่นี่ ไม่ทราบว่าเขามาหรือยัง?”

“ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายท่านแซ่อะไรคะ?”

บริกรสาวสวยเลือกที่จะไม่ตอบเย่เทียน แต่ถามด้วยความระแวงก่อน

“ไม่ต้องเรียกท่าน ผมแซ่เย่!”

เย่เทียนยิ้มเล็กน้อย อุทานในใจว่าที่นี่สมกับที่มีระดับ มีจรรยาบรรณจริงๆ

“คุณเย่ ประธานเจิ้งมาถึงนานแล้วค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ”

เมื่อได้รับคำตอบที่แน่นอนแล้ว บริกรสาวสวยถึงเดินนำทางเย่เทียนอยู่ด้านหน้า

“คืนนี้ประธานเจิ้งพาคนมากี่คนเหรอ?”

เย่เทียนรีบเดินโอนเอนตามเข้าไป สองมือสอดเข้ากางเกงด้วยท่าทีเกียจคร้าน และแสร้งทำเป็นสบายๆ