ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 544

“ฉันเชื่อว่าด้วยประสบการณ์การทำธุรกิจมาหลายสิบปี ท่านคงจะไม่ถูกคนโง่เง่าเช่นนี้ข่มขู่ให้ตกใจกลัวได้ ฉันมีหลายเหตุผลที่น่าเชื่อว่ามีคนที่มีความสามารถยุยงท่านให้ทำเช่นนี้อย่างแน่นอนใช่ไหม？”

เย่เทียนหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วจิบจากนั้นหันไปมองหลู่อี้และขณะเดียวกันก็ชี้นิ้วไปที่ตู้เคอหลินที่อยู่ด้านตรงข้าม

“แกว่าใครว่าโง่เง่า？”

ตู้เคอหลินโกรธจัดในทันทีพร้อมกับวางมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะและมองไปที่เย่เทียนพร้อมกับหยั่งเชิงใช้วิธีนี้กดดันเย่เทียน

“ว่าใคร！”

น่าเสียดายที่เย่เทียนไม่แม้แต่จะมองเขาเลยด้วยซ้ำ ดวงตาสีเข้มยังคงจับจ้องไปที่หลู่อี้ น้ำเสียงที่เย็นชาทุ้มต่ำของเขาพูดวนซ้ำอีกรอบ

เมื่อมองไปที่ดวงตาสีเข้มที่ไร้ซึ่งอารมณ์ของเย่เทียน หลู่อี้ก็ตื่นตระหนกและพลั้งปากออกมา “เป็นคนของตระกูลคุณที่เมืองจิน....”

เมื่อคำพูดหลุดออกมา หลู่อี้ก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วและปิดปากแน่นอีกครั้ง

แต่ข้อมูลเล็กน้อยแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเย่เทียนแล้ว！

ตระกูลของตนที่เมืองจิน？！

ใบหน้าของเย่เทียนมืดมนในทันที เขาไม่ได้คาดคิดว่าญาติในสายเลือดของตัวเองจะเหี้ยมโหดขนาดนี้ ต้องการกำจัดให้สิ้นซาก

เขาไม่ได้สงสัยถึงความถูกต้องของข้อมูลเลยสักนิด หนึ่งคือสิ่งที่มาจากตระกูลเย่นั้นมีคุณสมบัติพอที่จะข่มขู่หลู่อี้ได้ สองคือหลู่อี้ได้โพล่งปากออกมาเอง！

ขนาดที่ว่าเย่เทียนสามารถคาดคะแนได้อย่างกล้าหาญเลยว่าคนที่โทรมาหาหลู่อี้จะต้องเป็นคนอายุน้อยของตระกูลเย่ เผลอๆอาจจะเป็นเย่ย่งเล่อก็เป็นได้

การคาดเดาของเขานั้นมีอ้างอิง เมื่อตอนงานครบรอบวันเกิดของเฉินชังไห่ เขาเองก็ได้ฉลองกับเย่ย่งเล่อและต่อมาก็ได้รับความช่วยเหลือจากคุณย่าในการคัดเลือกเข้าร่วมทีมสายฟ้าอีกด้วย

อาจเป็นไปได้ว่าเย่ย่งเล่อเป็นกังวลว่าคุณย่าจะพาเขากลับบ้านถึงได้ทำตัวน่ารังเกียจเช่นนี้！

แต่น่าเสียดาย เย่เทียนจะไปรู้ได้อย่างไรว่าหลู่อี้ถูกเหลียงเยว่หรูหลอก？

“เด็กเหลือขอ ขนาดคนในครอบครัวยังอยากให้นายเกิดเรื่องเลย ไหนลองบอกสิว่าการมีชีวิตอยู่จะไปมีความหมายอะไร？！”

ตู้เคอหลินไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อได้ยินว่าขนาดคนในตระกูลของเย่เทียนยังอยากจะจัดการเขา ตู้เคอหลินจึงได้หัวเราะดังลั่นในทันที

“เมื่อได้ยินนายพูด นายยังอยากจะฆ่าฉันอีกเหรอ？”

เย่เทียนกลับมารู้สึกตัวพร้อมกับมองไปที่ตู้เคอหลินด้วยใบหน้าที่ขี้เล่น

“เรื่องนี้ฉันเองก็ยังไม่ได้คิดไว้ชัดเจนหรอก ตู้เคอหลินส่ายหัวเบาๆพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “ต้องให้ฉันลองใช้ผู้หญิงของนายก่อนนะ หากเธอปฏิบัติรับใช้ฉันอย่างดี ไม่แน่ว่าฉันอาจปล่อยพวกนายไปก็ได้”

เมื่อเสียงของเขาสิ้นสุดลง โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้น

“เด็กเหลือขอ อีกเดี๋ยวรอดูผู้หญิงของนายแสดงต่อหน้าฉันได้เลย！”

มุมปากของตู้เคอหลินขดรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาในทันทีพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

เขาเห็นร่างของเย่เทียนปรากฏตั้งแต่ตอนที่เขาอยู่บนชั้นสองจึงรีบสั่งให้คนที่อยู่ด้านล่างไปนำตัวเฉินหวั่นชิงที่อยู่ที่โรงแรมมา

“อะไรนะ？ที่โรงแรมไม่มีคนงั้นเหรอ？！”

แต่ในวินาทีถัดมา รอยยิ้มบนใบหน้าของตู้เคอหลินก็ค้างงันและตกตะลึงไปหมด

เขาได้ตรวจสอบโรงแรมที่เย่เทียนกับเฉินหวั่นชิงพักอยู่อย่างแน่ชัดแล้วว่าเฉินหวั่นชิงไม่ได้ตามมาด้วย งั้นก็ควรต้องอยู่ที่โรงแรมสิ？ทำไมถึงหาไม่เจอ？

หรือว่าเย่เทียนรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาจะลงมือกับเฉินหวั่นชิงจึงจัดการเตรียมให้เฉินหวั่นชิงออกไปก่อน？

“ไม่คิดเลยว่าเด็กเหลือขออย่างแกจะฉลาดเหมือนกัน！”