ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 545

“ฉันพูดกับตู้เคอหลินว่าคนแค่นี้ไม่พอให้ฉันได้วอร์มร่างกายเลยนะ”

เย่เทียนเหยียบชายหยาบกร้านร่างใหญ่สองคนอย่างเกียจคร้านและมองไปในห้องที่ตู้เคอหลินเพิ่งจะถูกพยุงขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ขี้เล่น

“แก......”

เมื่อมองเห็นเหล่าอันธพาลที่ทางเดินล้มพับกันไป ตู้เคอหลินก็ตะลึงอย่างตกใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เขาไม่เคยคิดฝีนเลยว่าเย่เทียนจะต่อสู้เป็นขนาดนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าอันธพาลหลายสิบคนจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

แม้ว่าในห้องตอนนี้จะมีชายร่างกำยำอยู่เจ็ดแปดคนแต่ก็รู้ได้เลยว่าคนไม่กี่คนนี้จะไม่สามารถขวางทางเย่เทียนได้อย่างแน่นอน！

สีหน้าของหลู่อี้นั้นไม่ดีนัก เหงื่อเม็ดโตไหลลงจากหน้าผากของเขา ปากแข็งจนพูดอะไรไม่ออก

สถานการณ์ที่เปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะว่าเขาได้ประเมินเย่เทียนต่ำไปและกำลังยืนอยู่อีกฝั่ง

“พวกนายยังเตรียมอะไรมาอีกไหม？”

เย่เทียนไม่ได้สนใจว่าทั้งสองคิดอะไร เขาเดินยิ้มกริ่มอย่างสบายๆเข้าไปในห้องและพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ยิ้มว่า “หากไม่มี งั้นก็ตาฉันล่ะนะ！”

“ไป！ไปให้หมด！”

ทันใดนั้นสีหน้าของตู้เคอหลินเปลี่ยนไปตะขิดตะขวงพร้อมกับผลักอันธพาลสองคนที่อยู่ข้างกายขึ้นไปและถอยหลังออกมา

เพียงแต่พวกอันธพาลต่างมองหน้ากันไปมาและไม่มีใครกล้าที่จะเริ่มเข้าไป

ล้อเล่นอะไรกัน พวกเพื่อนที่อยู่ด้านนอกกว่ายี่สิบคนนอนอยู่บนระเบียงทางเดิน พวกเขาแค่ไม่กี่คนเข้าไปเกรงว่าก็จะเป็นการฆ่าตัวตายน่ะสิ？

“นาย！นาย！พวกนายสองคนอยู่ก่อน ส่วนคนอื่นไสหัวไปซะ！”

เย่เทียนเหลือบมองดูอันธพาลที่สีหน้าดูน่ากลัวเล็กน้อยนี้พร้อมกับยิ้มและชี้ไปทางหลู่อี้และตู้เคอหลินสองคนนี้

อันธพาลเจ็ดหรือแปดคนมองหน้าและต่างเห็นความตื่นตระหนกในสายตาของกันและกันจึงไม่กล้าพูดอะไร จากนั้นทยอยก้าวเท้าเลี่ยงเย่เทียนและเดินจากไป

“แก พวกแกทำอะไรกันน่ะ？กลับมาเดี๋ยวนี้！”

ตู้เคอหลินตกตะลึงพร้อมกับตะโกนคำรามออกมาด้วยความโกรธ

น่าเสียดายที่อันธพาลไม่กี่คนนั้นได้กลัวความรุนแรงของเย่เทียนที่แสดงออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าตู้เคอหลินจะแหกปากตะโกนอยู่ด้านหลังยังไง พวกเขาก็ไม่แม้แต่จะหยุดก้าวเดิน

แม้แต่อันธพาลชุดสุดท้ายที่อยู่ในห้องก็ยังปิดประตูให้อีกด้วย

เย่เทียนพยักหน้าอย่างพอใจพร้อมกับหยิบเก้าอี้มานั่งขวางประตูเอาไว้และไม่พูดจา ได้แต่มองไปที่หลู่อี้พักหนึ่แงละถอนสายตามามองตู้เคอหลินอีกพักหนึ่ง

“ฉัน ฉันจะบอกอะไรแกให้ ทางที่ดีแกต้องให้ฉันออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย！”

หลังจากรอสักพัก ตู้เคอหลินที่ตื่นตระหนกจนแทบหายใจไม่ออกก็ได้แสร้งทำเป็นตะโกนออกมาอย่างสุขุม “พ่อของฉันคือตู้เฮิงฉุน ฉันเป็นชายหนุ่มคนเดียวในตระกูลตู้ หากแกกล้าทำอะไรฉันแม้แต่นิดเดียว พ่อของฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่！”

เย่เทียนหัวเราะอย่างโง่เขลา ลูกผู้ลากมากดีก็ยังเป็นลูกผู้ลากมากดีอยู่วันยังค่ำ แต่มีตาหามีแววไม่ถึงได้ยังกล้ามาขู่ตนเช่นนี้อีก？

อีกทั้งยังไม่เรียนรู้จากหลู่อี้ที่ยืนเงียบๆอยู่ตรงนั้นราวกับนักเรียนที่กระทำความผิดและยืนก้มหัวลงเล็กน้อย นี่สิถึงจะเป็นท่าทีของการรู้สึกผิด！

“ประธานหลู่ อาจจะเป็นไปได้ว่าท่านไม่ค่อยเข้าใจว่าสิ่งที่ผมเกลียดมาที่สุดก็คือการทรยศหักหลัง แต่ว่า.....”

"ท่านเองก็ไม่ใช่คนของผม ฉะนั้นเรื่องนี้จึงไม่เรียกว่าเป็นการทรยศ อย่างมากก็ถือว่าเป็นคำพูดที่เชื่อถือไม่ได้ก็พอ！"

“ผมเป็นคนมีเหตุผลและพอจะเข้าใจความคิดของนักธุรกิจอย่างท่าน ผมจะไม่โทษท่าน”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่เทียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้สนใจตู้เคอหลินแต่สายตากลับมองไปที่ร่างของหลู่อี้

“คุณเย่ คุณอยากให้ผมทำอะไรก็พูดมาเถอะ！”