ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 547

อากาศแจ่มใสไร้เมฆ เครื่องบินขนส่งทางทหารลำหนึ่งได้บินจากเมืองเจียงหนันไปยังเมืองจิน

เย่เทียนนอนอยู่บนที่นั่งของเครื่องบินอย่างเกียจคร้านพร้อมกับหรี่ตามองดูท้องฟ้าและเมฆสีขาวโพลนที่ด้านนอกหน้าต่าง มีบางครั้งที่เขาถอนสายตาออกจากเซวหมานจื่อกับหยุนเหมิงหยานสองคนที่อยู่ตรงข้ามเขา

ด้านข้างของเขามีจี้เยียนหรัน ตำรวจคนงามนั่งอยู่ด้วย

แน่นอนว่าหล่อนไม่ได้อยากเข้าร่วมการคัดเลือกของทีมสายฟ้าเพียงแต่มาเป็นคนนำให้แก่เย่เทียนเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอะไรวุ่นวายขึ้น

หลังจากจัดการกับตู้เคอหลินเสร็จ เขาก็ได้ทำอาหารให้แก่เฉินหวั่นชิงด้วยตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่จะล้างจานก็ได้รับโทรศัพท์จากถังเหวินหลงที่แจ้งเขาให้เตรียมตัวจัดกระเป๋าให้เรียบร้อยเพื่อขึ้นเที่ยวบินตอนเที่ยงในวันพรุ่งนี้

ไม่มีทางเลือกอื่น เขาทำได้เพียงแต่จองตั๋วเครื่องบินในตอนเช้าตรู่และพารีบพาเฉินหวั่นชิงกลับไปที่เมืองเจียงหนัน เมื่อมาถึงได้ทันเวลาพอดีจึงได้ทำการทักทายเฉินหวั่นชิงและขึ้นเครื่องบินขนส่งไปยังเมืองจิน

เซวหมานจื่อกำลังจีบหยุนเหมิงหยานอยู่และในบางเวลาก็มีเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุข ช่างน่าอบอุ่นเสียจริง

ในทางกลับกัน สีหน้าของจี้เยียนหรันดูหนักใจ ดวงตาของหล่อนเต็มไปด้วยความกังวลและนั่นทำให้คนต่างพากันสงสาร

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า？ทำไมท่าทางของหล่อนถึงได้ดูเศร้าโศกนัก？”

เมื่อเย่เทียนสังเกตสีหน้าของจี้เยียนหรันก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปอย่างกังวล

“ฉันไม่เป็นอะไร”

จี้เยียนหรันเอ่ยปากพร้อมกับกวาดตามองไปที่เซวหมานจื่อที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างระแวดระวังและในที่สุดก็ได้ส่ายหัวออกมาเล็กน้อย

เย่เทียนไม่รู้ว่ามันไปมาอย่างไรแต่เห็นได้ชัดว่าจี้เยียนหรันไม่อยากจะพูด เขาเองจึงไม่ได้ถามอะไรไปมากนัก ได้แต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับลุกขึ้นมาต้องการไประบายความต้องการของร่างกายในห้องน้ำ

จี้เยียนหรันตกใจในทันทีพร้อมกับรีบคว้าแขนเสื้อของเย่เทียนเอาไว้และพูดอย่างประหม่าว่า “นายจะทำอะไร？”

“พี่สาว ผมจะไปห้องน้ำ！”

เมื่อเห็นอาการประหม่าของหญิงสาว ตาของเย่เทียนก็กระตุกเล็กน้อยก่อนจะพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “อยู่บนเครื่องบินฉันจะทำอะไรได้ล่ะ？คงกระโดดลงไปไม่ได้หรอกใช่ไหม？หรือว่าหล่อนอยากจะไปกับฉัน？”

“ใครจะอยากไปกับนายกันล่ะ คนอันธพาล！”

เมื่อจี้เยียนหรันได้ยินเช่นนั้นจึงรีบปล่อยแขนของเย่เทียนที่หล่อนจับอยู่ ใบหน้าอันสวยงามของหล่อนแดงก่ำ

เย่เทียนถึงกับพูดไม่ออก นี่ฉันก็แค่จะไปเข้าห้องน้ำทำธุระ？ทำไมฉันถึงกลายเป็นคนอันธพาลได้ล่ะ？คงไม่ได้ไม่อดกลั้นจนตายหรอกนะ？

หลังจากครุ่นคิดอยู่ในใจ เย่เทียนก็ได้เดินไปเข้าห้องน้ำ

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเย่เทียน จี้เยียนหรันก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้ลุกขึ้นมาและเดินตามรอยเท้านั้นไป

หยุนเหมิงหยานที่กำลังหัวเราะกับเซวหมานจื่อก็รู้สึกได้จึงตกใจและพูดแปลกๆว่า “จี้เยียนหรัน หล่อนจะไปไหนน่ะ？”

“ฉัน ฉันหนาวนิดหน่อยน่ะเลยจะไปเอาผ้าห่มเสียหน่อย”

หลังจากที่จี้เยียนหรันได้โกหกและตามรอยเท้าเย่เทียนไปที่หางของเครื่องบิน

เพียงแต่หลังจากหาผ้าห่มเจอ หล่อนไม่ได้มากลับนั่งที่ในทันทีแต่กลับยืนอยู่ตรงประตูห้องน้ำรอเย่เทียนออกมา

เมื่อเย่เทียนเข้าห้องน้ำทำธุระอย่างเมามันส์จนเรียบร้อยก็ได้เปิดประตูออกมาพบกับจี้เยียนหรันที่ยืนกอดผ้าห่ม เขาตกใจในทันที “หล่อนมายืนทำอะไรตรงนี้？”

จี้เยียนหรันรวบรวมความกล้าและพูดออกมา “เย่เทียน ฉันมีเรื่องอยากพูดกับนาย”

“เอ๊ะ？！”

ดวงตาทั้งสองของเย่เทียนหรี่ตาลง ดวงตาสีเข้มสองข้างจ้องมองไปราวกับเห็นจิตวิญญาณของจี้เยียนหรัน “หล่อนคงไม่ได้จะโน้มน้าวให้ฉันไม่ไปร่วมงานคัดเลือกของทีมสายฟ้าหรอกใช่ไหม？”

เมื่อเย่เทียนเข้าห้องน้ำทำธุระอย่างเมามันจนเรียบร้อยก็ได้เปิดประตูออกมาพบกับจี้เยียนหรันที่ยืนกอดผ้าห่ม เขาตกใจในทันที “หล่อนมายืนทำอะไรตรงนี้？”