ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 553

ณ โรงพยาบาลประชาชนที่หนึ่งของเมืองจิน

แขนของตู้เคอหลินได้ใส่เฝือกแข็งทั้งแขนไปแล้ว นอกจากความอ่อนเพลียแล้ว เขายังดูโอเคทุกอย่าง

ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างเขาได้แต่พิงอยู่บนไม้ค้ำยันด้วยสีหน้าหนักหน่วงและไม่ได้พูดอะไรสักคำ ซึ่งเขาก็คือหลู่อี้

แม้เย่เทียนไม่ได้ทำร้ายเขาที่เกาะนกนางนวล แต่เขาได้กระโดดลงจากชั้นสองจนทำให้ข้อเท้าบิดและไม่มีทางหายภายในสองสัปดาห์อย่างแน่นอน

“คุณชายตู้ครับ แขนของคุณผมทำได้แค่ใส่เฝือกไว้ก่อน ส่วนอนาคตมันจะขยับได้หรือไม่ ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันนะครับ”

หลังจากแพทย์ในชุดคลุมสีขาวตรวจดูอาการของตู้เคอหลินอย่างละเอียดแล้ว เขาก็ส่ายหัวอย่างหนักใจ

“คุณหมายความว่าไง?!”

หลู่อี้ที่ได้ยินเช่นนี้สีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที เขาได้แต่ขมวดคิ้วแน่นๆ แล้วถามอย่างใจร้อน

“จะว่าไปมันก็แปลกนะครับ เพราะดูจากผลเอกซเรย์แล้ว ไหล่ของคุณชายตู้ไม่ได้ดูแย่มาก ก็แค่กระดูกมีการเคลื่อนที่นิดเดียวครับ แต่ว่า......”

แพทย์อาวุโสส่ายหัวอย่างจนใจและพูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร ทำไมแขนของคุณชายตู้ไม่มีการตอบสนองเลย จากประสบการณ์ในการรักษาผู้ป่วยของผม นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้เจอกับอาการที่แปลกประหลาดเช่นนี้ครับ”

“นี่มัน......”

หลู่อี้ถึงกับใจหาย เขาไม่คิดเลยว่าอาการจะสาหัสขนาดนี้

อีกอย่าง แพทย์ในเกาะนกนางนวลเคยบอกสาเหตุที่คล้ายคลึงกันแล้ว ตอนนั้นพวกเขายังคิดว่าทักษะทางการแพทย์ในเกาะนกนางนวลไม่เพียงพอ จึงได้รีบกลับมารักษาในเมืองหลวงเมืองจิน แต่ไม่คาดคิดเลยว่าแพทย์ที่นี่ก็จะพูดเหมือนกัน

ทันใดนั้น แสงวาบประกายขึ้นในความคิดของหลู่อี้ เขาคิดในใจว่า จะเป็นไปได้ไหมที่เย่เทียนแอบทำอะไรมากกว่านั้น?

แม้จะเกิดความสงสัย แต่ใบหน้าของหลู่อี้ก็ไม่ได้แสดงอาการใดๆ เขาจึงหันออกไปเล็กน้อยเพื่อมองไปที่ชายวัยกลางคนที่ดูน่าเกรงขามและยืนอยู่ตรงขอบเตียง

ซึ่งชายผู้นี้ก็คือพ่อแท้ๆ ของตู้เคอหลิน ตู้เฮิงฉุนผู้ทรงอิทธิพลต่อวงการธุรกิจ!

สีหน้าของตู้เฮิงฉุนบูดบึ้งอย่างน่าเกลียดมาก เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเย่เทียนจะกล้าทำร้ายลูกชายเขา ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยทำโทษด้วยการตีมาก่อนเลยด้วยซ้ำ!

เมื่อได้ยินประโยคก่อนหน้านี้ของแพทย์อาวุโส ตู้เฮิงฉุนขมวดคิ้วแน่นๆ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะใช้วิธีไหน แต่คุณจำเป็นต้องรักษาลูกชายผมให้ได้!”

เหงื่อเย็นเท่าเมล็ดถั่วเขียวถึงกับร่วงหล่นจากหน้าผากของแพทย์อาวุโสคนนั้น เขาไม่กล้าปฏิเสธเลยด้วยซ้ำ ได้แต่พยักหน้าตอบอย่างจำใจ “คุณตู้ครับ แต่ผมทำได้เพียงพยายามอย่างสุดความสามารถนะครับ”

“นี่คุณ......” ตู้เฮิงฉุนตวาดส่งเสียงดัง

“พ่อครับ ช่างมันเถอะครับ!”

แต่ว่า ก่อนที่ตู้เฮิงฉุนจะตำหนิ ตู้เคอหลินที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ส่ายหัวอย่างขมขื่น “มันเป็นความผิดของผมเองครับ พ่ออย่าไปกดดันคุณหมอเขาเลยครับ”

“ลูกพ่อ ลูกไม่ต้องห่วง พ่อจะหาคนมารักษาลูกให้ได้!”

เมื่อเห็นสภาพของตู้เคอหลิน มันกลับทำให้ตู้เฮิงฉุนโกรธมากขึ้น

แววตาหลู่อี้ประกายความเหลืออด ทั้งๆ ที่รู้ว่าตู้เคอหลินแกล้งทำตัวน่าสงสาร แต่ตู้เฮิงฉุนก็ยังถูกหลอก เขาช่างรักตู้เคอหลินคนนี้จริงๆ!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หลู่อี้ตั้งสติแล้วพูดอย่างให้เกียรติว่า “เถ้าแก่ตู้ครับ เรื่องนี้ผมก็มีส่วนด้วย เอางี้ไหมครับ ค่ารักษาพยาบาลของคุณชายตู้ให้ผมเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดได้ไหมครับ หรือถ้าจำเป็นจริงๆ ผมสามารถเชิญแพทย์ศัลยกรรมกระดูกมืออาชีพที่สุดจากต่างประเทศมากรักษาคุณชายตู้ได้นะครับ”

“เหอะ! ตระกูลตู้ของผมไม่ขาดสนเรื่องเงินหรอก!”

ตู้เฮิงฉุนฮึดฮัดไม่พอใจ “หลู่อี้ ผมจะให้เวลาคุณสามวัน คุณต้องรู้ที่อยู่ของไอ้สารเลวคนนั้น ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”

“เถ้าแก่ตู้ นี่คุณกำลังกดดันผมอยู่นะครับ?”

สีหน้าของหลู่อี้เปลี่ยนไปทันทีและตอบอย่างขมขื่นว่า “ประชากรประเทศจีนของผมมีมากกว่าหนึ่งพันล้านคน แล้วคุณให้ผมตามหาคนคนหนึ่งภายในสามวัน คุณจะ......”