เย่เทียนสามารถเอาศักดิ์ศรีเป็นประกันเลย อาวุธตรงหน้าของฮาชิโมโตะ มินาโตะ ต้องเป็นของแท้อย่างแน่นอน ไม่ใช่ของที่แต่งเติมเข้าไปทีหลังอย่างแน่นอน
นี่ถือเป็นการกระตุ้นสติผู้คนที่อยู่ตรงนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกคนต่างพากันได้สติ แล้วมองเย่เทียนด้วยสายตาที่เดือดดาล!
“ไอ้หมอนี่มันมาจากไหน? ไม่ใจกล้าไปหน่อยเหรอ?”
“กล้ามาล่วงเกินหัวหน้าตรงนี้ แกคงเบื่อที่จะมีชีวิตแล้วใช่มั้ย?”
“พวกเรา จัดการหมอนี่ที่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนี่ซะ!”
พวกยามที่อยู่รอบๆ ต่างมุงกันเข้ามา ต่างพากันจ้องมองเย่เทียนด้วยสายตาที่เดือดดาล และอยากสับเย่เทียนให้เป็นพันเป็นหมื่นชิ้น!
“พวกคุณจะโมโหขนาดนี้ไปทำไม?”
เย่เทียนขยับเท้าแล้วพุ่งไปหลบอยู่ข้างหลังฮาชิโมโตะ มินาโตะ มือหนึ่งบีบไปที่คอของฮาชิโมโตะ มินาโตะ แล้วพูดเบาๆ ว่า “อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ ผมน่ะ พอตกใจแล้วจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เดี๋ยวถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้า จะมาโทษผมไม่ได้นะ!”
พอถูกเย่เทียนควบคุมตัวไว้ ฮาชิโมโตะ มินาโตะทั้งโกรธทั้งตกใจ
ที่ตกใจเพราะไม่คิดว่าเย่เทียนจะใจกล้าขนาดนี้ กล้าลงมือกับเธอที่นี่ ส่วนเรื่องที่โกรธคือ มือของเย่เทียนได้วางลงบนจุดที่ไวต่อความรู้สึกของเธอ!
แต่ตอนนี้พอชีวิตตกอยู่ในมือของคนอื่น ฮาชิโมโตะ มินาโตะก็ไม่กล้าทำอะไรโดยพลการ ถ้าเกิดทำให้เย่เทียนโกรธเข้า ใครจะไปรู้ว่าเขาจะยอมตายไปด้วยกันรึเปล่า!
“เย่เทียน อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!”
ฮาชิโมโตะ คันนะเองก็ไม่กล้าทำอะไรโดยพลการเหมือนกัน ทำหน้าบึ้งตึงแล้วตะโกนออกมา “ถ้าน้าเล็กของเธอเป็นอะไรแม้แต่ปลายเล็บ แกก็อย่าหวังจะได้ออกไปจากที่นี่เลย!”
เย่เทียนหันมองฮาชิโมโตะ คันนะอย่างไม่รีบร้อน และไม่ได้ใส่ใจคำขู่ของฮาชิโมโตะ คันนะเลยสักนิด
“ฉันมันคนที่ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว การที่ได้ตายไปพร้อมกับสาวสวยแบบนี้ มันก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว”
พอเห็นท่าทางของเย่เทียนที่เหมือนไม่ได้สนใจชีวิต ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นจะไปกล้าทำอะไรได้ยังไง กลัวว่าเย่เทียนจะลงมือขึ้นมาจริงๆ
“พวกคุณมีอะไรทำก็รีบไปทำไป! คุณชายเย่แค่ล้อเล่นกับฉันเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก!”
แต่ฮาชิโมโตะ มินาโตะที่เป็นตัวประกันกลับเหลือบมองไปที่ฮาชิโมโตะ คันนะด้วยสายตาที่รักใคร่ พยายามอดกลั้นความโกรธในใจเอาไว้
หลังจากความแตกตื่นชั่วขณะ เธอก็ได้กลับมาใจเย็นอีกครั้ง การเข้ามาเดินอยู่ในเส้นทางสายนี้ เธอจะกลัวตายไม่ได้แต่เธอจำเป็นต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของฮาชิโมโตะ คันนะ!
“แต่…..”
ทุกคนต่างตื่นตกใจ มองหน้ากันไปมา แล้วจะให้กลับไปประจำตำแหน่งจริงๆ ได้ยังไง?
เย่เทียนก็นึกไม่ถึงว่าฮาชิโมโตะ มินาโตะจะพูดแบบนี้ออกมาเหมือนกัน จึงต้องหันมองเธอด้วยความตกใจไปทีหนึ่ง แล้วยิ้มอย่างขบขันออกมาที่มุมปาก
“ทำไม? หรือว่าคำพูดของฉันมันไม่มีค่าแล้วใช่มั้ย ยังไม่รีบถอยไปอีก!”
พอเห็นยามหลายคนยังยืนอึ้งกันอยู่ ฮาชิโมโตะ มินาโตะจึงเริ่มทำหน้าบึ้งตึงขึ้นมา
อย่างไรก็ตาม เธอก็เป็นผู้นำสูงสุดของกิลด์แห่งความลับประจำสาขานี้ จึงต้องมีความน่าเกรงขามระดับหนึ่งอยู่แล้ว
ภายใต้การตวาดของเธอ ยามทุกคนก็ถึงกับตกใจ ไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของฮาชิโมโตะ มินาโตะ ต่างพากันจ้องมองเย่เทียนด้วยสายตาที่ดุร้าย แล้วค่อยๆ ถอยหลังไป
สายตาของพวกยามนั้นแสดงออกชัดเจนมาก ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะกำลังถอย แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฮาชิโมโตะ มินาโตะ เย่เทียนก็ไม่มีทางได้เดินออกจากที่นี่อย่างแน่นอน!
ผ่านไปไม่นาน ยามทุกคนก็ได้ถอยออกไปไกลกว่าห้าเมตร ทำให้เย่เทียนได้มีพื้นที่ปลอดภัยขึ้นมาครู่หนึ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่