ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 592

“คุณชายตู้ คุณไม่เป็นไรนะคะ? ทำไมมือข้างนี้ของคุณถึงหักไปด้วยล่ะ?”

เมื่อได้ยินเสียงโหยหวนของตู้เคอหลิน เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลทั้งหลายรีบวิ่งเข้าไปในห้องคนไข้ ไม่นานนักก็พบว่ามือขวาของตู้เคอหลินก็หักด้วยเช่นกัน

“ไล่เขาไป! รีบไล่เขาออกไปเดี๋ยวนี้! ฉันไม่อยากเห็นเขา”

โดนเย่เทียนหักแขนหักขาครั้งแล้วครั้งเล่า ตู้เคอหลินกลัวเย่เทียนถึงขีดสุด จะอยากเห็นเย่เทียนอีกที่ไหน

เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลทั้งหลายได้ฟังจึงเงยหน้ามองเย่เทียน แล้วหันไปมองตู้เคอหลินที่มีสีหน้าหวาดกลัว จะไม่รู้ได้ยังไงว่าเย่เทียนคือตัวการ

ชั่วขณะนั้น สายตาที่เหล่าเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลมองเย่เทียนเริ่มไม่เป็นมิตรขึ้นมา

ยังไงซะไม่พูดถึงฐานะของตู้เคอหลิน แต่เขายังเป็นคนไข้ของโรงพยาบาลอีกด้วย โดนคนหักแขนหนึ่งข้างในโรงพยาบาล ถ้าปล่อยให้อีกฝ่ายไปง่ายๆแล้วเรื่องนี้แพร่ออกไปเดาได้เลยว่าจะมีผลกระทบต่อโรงพยาบาลขนาดไหน

“พี่หวัง ไม่เกี่ยวกับเขาค่ะ”

เมื่อสัมผัสได้ว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียด พยาบาลสาวที่ยืนอยู่ข้างเย่เทียนรีบออกตัวให้ เธอออกมายืนขวางอยู่หน้าเย่เทียน ตะโกนใส่เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเหล่านั้น “คุณ คุณชายตู้คิดจะลวนลามฉันก่อนค่ะ เขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณชายตู้ เขาแค่จะช่วยฉันค่ะ”

เหล่าเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลได้ฟังก็หันมาสบตากัน และเห็นแววตามาดมั่นจากอีกฝ่าย

พยาบาลสาวเป็นเพื่อนร่วมงานของพวกเขา พวกเขาย่อมรู้จักนิสัยของเธอดี และรู้ด้วยว่าตู้เคอหลินเป็นลูกชายเจ้าสำราญ จึงมั่นใจว่าสิ่งที่พยาบาลพูดเป็นความจริง

แต่ไม่ว่าสาเหตุของเรื่องนี้คืออะไร ตอนนี้มืออีกข้างของตู้เคอหลินก็หักไปแล้ว ถ้าปล่อยให้เย่เทียนไปหลังจากนี้พวกเขาคงอยู่ในโรงพยาบาลต่อไปไม่ได้

คิดมาถึงตรงนี้ บุรุษพยาบาลที่ถูกเรียกว่าพี่หวังเป็นฝ่ายออกตัวก่อน เขาบอกกับพยาบาลสาว “เสี่ยวอวี้ ไม่ว่ายังไงเขาก็ทำร้ายคุณชายตู้ พวกเราจะปล่อยเขาไปเฉยๆไม่ได้”

พอเขาออกตัว เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่เหลือก็พากันออกตัวตาม ต่างมองเย่เทียนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร

“พวกแกฟังที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือไงวะ ฉันบอกให้พวกแกไล่เขาไป ไม่ใช่….”

ตู้เคอหลินที่อยู่ด้านหลังเหล่าเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลได้ฟัง คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าพวกนี้จะทึกทักเอาเองว่าจะให้เย่เทียนอยู่

พี่น้องตระกูลเซียวยังนอนอยู่ในห้องคนไข้ชั้นล่างอยู่เลย ขนาดพวกเขายังไม่ใช่คู่มือของเย่เทียน คนพวกนี้น่ะเหรอจะสู้เย่เทียนได้?

น่าเสียดาย เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเหล่านั้นไม่ได้สนใจเสียงคำรามของเย่เทียนเลย แต่ละคนก้าวไปหาเย่เทียนแล้ว

พยาบาลสาวที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวอวี้สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เธอหันกลับไปพูดกับเย่เทียนอย่างตึงเครียด “คุณ คุณรีบไปเถอะค่ะ ฉันจะลองดูว่าพอจะหยุดพวกเขาได้มั้ย”

“วางใจเถอะ ปลาซิวปลาสร้อยแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก”

เย่เทียนคลี่ยิ้มเห็นฟันขาว เอื้อมมือดันพยาบาลสาวไปด้านข้าง และพุ่งเข้าไปหาพี่หวังที่เดินเข้ามา

พี่หวังไม่คิดเลยว่าเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายที่มีคนมากกว่า เย่เทียนยังกล้าเป็นฝ่ายริเริ่มจู่โจม กว่าเขาจะตั้งสติได้ กำปั้นใหญ่เท่ากระสอบทรายก็เข้ามาใกล้ตาขึ้นเรื่อยๆ!

ฟู่วฟู่ว!

ในเมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะเข้าข้างคนเลว เย่เทียนก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไร เขาใช้หมัดต่อยเข้าไปอย่างหนัก ส่งเสียงคำรามประหนึ่งผ่าทะลุอากาศชวนใจหาย กำปั้นกระแทกเข้าหน้าของพี่หวังอย่างดุเดือด

น่าสงสารพี่หวัง แม้จะรับรู้ถึงอันตรายแล้ว คิดจะหลบ แต่ร่างกายขยับไม่ทันความคิด

บูม!

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น พี่หวังโดนหมัดเย่เทียนเข้าที่ใบหน้า เจ็บจนร้องครวญคราง และถอยหลังกรูดอย่างควบคุมไม่ได้

เย่เทียนไม่คิดจะหันมองเขาอีกแม้แต่น้อย ขยับเท้ารัวๆและมาอยู่ข้างกายอีกคนด้วยความเร็วแสง พร้อมปล่อยหมัดออกไปอย่างแรงอีกครั้งจนอีกฝ่ายล้มลงกับพื้น!