ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 594

“ใครวะ! ใครที่มันใจกล้าหน้าด้านมาตีลูกชายของฉัน”

ทันใดนั้น ฝูงชนที่มุงอยู่หน้าประตูห้องคนไข้ก็สลายตัว เผยให้เห็นชายวัยกลางคนหน้าตาเกรี้ยวกราด

ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากตู้เฮิงฉุน?!

ในฐานะคนระดับสูงสุดของตู้ซื่อกรุ๊ป หนึ่งในผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของโรงพยาบาล ตู้เฮิงฉุนมีอำนาจเด็ดขาดในโรงพยาบาลแน่นอน

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำไมตู้เคอหลินสามารถทำตามอำเภอใจในโรงพยาบาล แต่ไม่มีใครว่าอะไรเลย

หรือพูดให้ถูกคือ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครอยากยุ่ง แต่ไม่กล้ายุ่งเลยต่างหาก!

ส่วนคนที่มีอำนาจอย่างแท้จริง ตราบใดที่ตู้เคอหลินไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา พวกเขาก็ไม่ยุ่งไม่เข้าเรื่องหรอก

ตู้เฮิงฉุนโกรธมาก เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าตู้เคอหลินจะโดนคนอื่นทำร้ายในโรงพยาบาลของตัวเอง

หลังจากฝูงชนที่มามุงสลายตัวกันแล้ว ตู้เฮิงฉุนก็เห็นตู้เคอหลินที่กองอยู่บนพื้น โดยเฉพาะเมื่อเห็นแขนขาที่ผิดรูปผิดร่างของตู้เคอหลิน เขาโมโหจนแทบจะมีไฟพ่นออกมาจากตาได้

"ใครเป็นคนทำ!"

สีหน้าตู้เฮิงฉุนมืดมนถึงขีดสุด เขาตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด "ใครมันบังอาจขนาดนี้ กล้าหักขาของลูกชายฉัน?!"

"พ่อครับ! ในที่สุดพ่อก็มา ช่วยผมด้วย! ช่วยผมด้วยครับ!"

พอเห็นว่าตู้เฮิงฉุนมา สภาพตู้เคอหลินราวกับคว้าฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตเขาได้ รีบตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

"ลูกชาย บอกพ่อมา ใครในสองคนนี้หักแขนหักขาของลูก? หรือว่ามีส่วนทั้งคู่?"

ตู้เฮิงฉุนรีบวิ่งเข้าไปในห้องคนไข้ ก้าวฉับไวเข้าไปหาตู้เคอหลิน และตรวจดูอาการบาดเจ็บของเขาคร่าวๆ ก่อนจะเบนสายตาไปที่เย่เทียนและพี่หวัง

"เขา เขานั่นแหละครับ!"

การมาถึงของตู้เฮิงฉุนช่วยให้ตู้เคอหลินมีที่พึ่งพิง แต่เนื่องจากแขนขาโดนหัก เขาได้แต่มองเย่เทียนอย่างโกรธแค้น​​ และพูดอย่างชิงชัง "พ่อครับ ไอ้สารเลวคนนั้นแหละที่หักแขนหักขาของผม!"

ตู้เฮิงฉุนได้ฟัง ก็หันมองเย่เทียนด้วยสีหน้าอึมครึม เอ่ยเสียงเย็นชา "ไอ้หนุ่ม แกกล้าหาญดีนี่ คิดว่าฉันตู้เฮิงฉุนเป็นคนที่รังแกได้ง่ายๆเหรอ?"

"เถ้าแก่ตู้ กินข้าวมั่วๆได้ แต่พูดจามั่วๆไม่ได้นะครับ!"

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย ชี้ไปที่พี่หวัง และพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า “ขาของคุณชายตู้หักโดยเจ้านี่ คุณอย่ามาปรักปรำผมนะครับ”

พี่หวังได้ฟัง สีหน้าย่ำแย่ลงในบัดดล คิดไม่ถึงเลยว่าเย่เทียนจะต่ำช้าขนาดนี้ ปัดให้ทุกอย่างออกจากตัวเองหมด

“เถ้า เถ้าแก่ตู้ ไม่เกี่ยวกับผมนะครับ เขาเป็นคนสั่งให้ผมลงมือครับ….”

เมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของตู้เฮิงฉุน พี่หวังไม่รอช้า รีบออกมาอธิบายทันที

“เขาบอกให้แกทำแกก็ทำเหรอ ถ้าเขาให้แกไปตาย แกก็จะไปตายจริงๆใช่มั้ย”

แต่ไม่รอให้พี่หวังพูดจบ ตู้เฮิงฉุนก็ขัดขึ้นด้วยความโมโห

“ไม่ใช่นะครับเถ้าแก่ตู้ เขาข่มขู่ผมนะครับ!”

พี่หวังอธิบายด้วยหน้าตาสลด “เขาบอกว่าถ้าผมไม่ทำร้ายคุณชายตู้ เขาก็จะทำให้ผมเป็นเหมือนกับคุณชายตู้ เขาจะหักแขนหักขาของผมครับ!”

“แกไสหัวไปไกลๆเลย เดี๋ยวฉันค่อยคิดบัญชีกับแกทีหลัง”

ตู้เฮิงฉุนคำรามเสียงดุดัน และจ้องเย่เทียนเขม็ง

เมื่อเห็นท่าทางกราดเกรี้ยวของตู้เฮิงฉุน พี่หวังกล้าพูดอะไรอีกที่ไหน เขายอมถอยไปด้านข้างแต่โดยดี

“ไอ้หนุ่ม แกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงอำมหิตสั่งคนอื่นมาหักแขนหักขาของลูกชายฉัน”

ตู้เฮิงฉุนมองเย่เทียนอย่างพิจารณา พบว่าเย่เทียนที่ยืนอยู่ตรงข้ามมีรอยยิ้มจางๆอยู่บนใบหน้า ท่าทางไม่กลัวเกรงเลยสักนิด จึงทำให้เขาระแวงขึ้นมา