ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 609

เมื่อเห็นหยางซิงไห่ที่อยู่ในอันตรายภายใต้การโจมตีของงูพิษเหล่านี้ เขาจึงปล่อยผู้หญิงคนนั้นไว้และรีบวิ่งไปช่วยหยางซิงไห่ทันที

แน่นอนว่างูพิษพวกนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เทียนอยู่แล้ว ดังนั้นใช้เวลาไม่นาน งูพิษก็ถูกเย่เทียนจัดการจนหมด

แต่ทว่า งูพิษพวกนี้ทั้ง ๆ ที่กลัวจนตัวสั่น แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้ง ๆ ที่แพ้ไปแล้ว แต่ก็ยังจ้องมาที่เย่เทียนอย่างไม่คลาดสายตา

ฟ่อ ฟ่อ!!

และในขณะนั้นเอง เย่เทียนก็ได้ยินเสียงแปลกๆ บางอย่างดังมาจากด้านหลัง เขาจึงรีบหันไปมอง

“บ้าเอ๊ย!”

เมื่อชำเลืองมองไป สีหน้าของเย่เทียนก็เปลี่ยนไปทันทีและถึงกับอุทานออกมา

เมื่อกี้ งูหลามยักษ์ยังดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดอยู่เลย แต่ตอนนี้มันกลับฟื้นตัวกลับมาแล้วใช้หางที่หนายาวของมันพันตัวผู้หญิงและเตรียมจะเลื้อยหนีออกไป!

ผู้หญิงคนนั้นเป็นเบาะแสเดียวที่เย่เทียนจะตามหาเซ่เจียได้ แล้วเย่เทียนจะปล่อยมันหนีไปได้อย่างไร เขาจึงรีบตามไป

ฟ่อ!

แต่ทว่า ในตอนที่เย่เทียนเห็นงูหลามยักษ์กำลังจะหนี งูหลามยักษ์ก็รู้ตัวและรีบหนีให้ไวที่สุด

ไม่เพียงแค่นั้น งูพิษฝูงที่ถูกเย่เทียนจัดการไปก่อนหน้านี้ก็กระโดดเข้ามาตรงกลางระหว่างเย่เทียนกับงูหลามยักษ์ตัวนั้น เพื่อขัดขวางไม่ให้เย่เทียนตามทัน!

"ไอ้เวรเอ๊ย……"

เย่เทียนถึงกับตากระตุก เขาไม่คิดเลยว่างูพิษพวกนี้จะฉลาดขนาดนี้ เมื่อเห็นเจ้านายตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย พวกมันก็แบ่งหน้าที่กันเพื่อจะพาหญิงสาวหนีไป

"ไอ้สัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย รีบหลบให้พ้นทางนะ กล้าขวางทางอีก ข้าจะฆ่าให้หมดทุกตัวเลย!"

เมื่อเห็นเจ้างูหลามยักษ์กำลังจะหนีไปได้ เย่เทียนรีบร้อนจนไม่สนใจว่างูพิษพวกนั้นจะฟังเข้าใจหรือไม่ ได้แต่ตะโกนใส่พวกมันอย่างเย็นชา

ก่อนหน้านี้เขายังสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเสียเงินและแรงไปมากเท่าไหร่ กว่าจะเลี้ยงงูจนเชื่องขนาดนี้ แต่ตอนนี้เมื่อหญิงสาวกำลังจะหนีไปได้ เขาก็ไม่มีเวลามาคิดอะไรมากอีก

ฟ่อ ฟ่อ!!

จู่ๆ สายตาของงูพิษพวกนี้ก็เหมือนมีวิญญาณ จากนั้นพวกมันอ้าปากกว้างแล้วส่งเสียงแปลกประหลาดออกมาพร้อมกัน

"ตาย! ไปตายซะ!"

ทันใดนั้น หยางซิงไห่ที่สูญเสียการควบคุมตัวและตกอยู่ในห้วงจินตนาการก็ลุกขึ้นมาแล้วตัดต้นไม้ข้างทางอย่างบ้าคลั่ง

"ให้ตายสิ……"

เย่เทียนอุทานออกมาอีกครั้ง เขาคิดไม่ถึงเลยว่าสัตว์เลื้อยคลานพวกนี้จะทำเรื่องแบบนี้ได้ เขาจึงคิดจะทำอะไรบางอย่าง

แต่มันก็สายไปแล้ว จู่ ๆเย่เทียนก็รู้สึกเวียนหัวอย่างกะทันหัน และสายตาก็เริ่มพร่ามัวจนมองอะไรไม่ค่อยชัด มันเหมือนเห็นภาพของเฉินหวั่นชิง จี้เยียนหรันและเซ่เจียอย่างเลือนราง

เย่เทียนถึงกับตะลึง เพราะภาพลวงตาที่งูพิษพวกนี้สร้างขึ้นมันร้ายแรงกว่าภาพลวงตาที่ผู้หญิงคนนั้นสร้างขึ้นมาตั้งหลายเท่า เขาจึงรีบตั้งสติโดยการกัดริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง!

ทันทีที่เย่เทียนได้สติกลับมา และเมื่อมองไปข้างหน้าอีกครั้ง งูพิษพวกนั้นก็ไม่อยู่แล้ว!

ไม่เพียงแค่นั้น งูหลามยักษ์ที่พาตัวผู้หญิงคนนั้นหนีไปก็หายไปแล้วเหมือนกัน!

"ต้องเสียเงินไปเท่าไรกับงูพิษพวกนี้กันนะ กว่าจะฝึกมันมาได้ขนาดนี้!"

เย่เทียนถอนหายใจยาวๆ และรีบตรงไปในจุดที่งูหลามยักษ์หายตัวไปตามสัญชาตญาณของเขา เพื่อหาร่องรอยการหายไปของงูหลามยักษ์

แต่น่าเสียดายที่งูหลามยักษ์นั้นฉลาดเกินไป เพราะมันไม่ได้หนีเข้าไปในป่าแต่กลับหนีไปตามถนนคอนกรีต จึงไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆ ก่อนหายตัวไปเลย!

"ให้ตายสิ! ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่? งูพิษพวกนี้ก็ไวเหมือนผีเลย!"

เย่เทียนถอนหายใจอย่างไม่หยุดและส่ายหัวอย่างจนใจ