ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 617

“ให้ตายเหอะ! ข้าไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม? รีบตบข้าที”

“เรื่องจริงหรือเรื่องโกหก? แม้แต่กรรมการยังมั่นใจไอ้หมอนั่น?”

“ไอ้หมอนั่นโผล่ออกมาจากไหน แต่ก่อนไม่ไเคยได้ยินชื่อแบบนี้เลยนี่!”

ทุกคนต่างก็ซุบซิบกัน แววตาที่มองเย่เทียนที่เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก

โดยเฉพาะโอชิ ตบหน้าเขาแรงๆ ไปหนึ่งที นึกถึงเขาแต่ก่อนที่ยังคงหัวเราะเยาะเย่เทียนโดยที่ไม่รู้กำลังของตัวเอง วันนี้เย่เทียนกลับเป็นคนที่แม้แต่กรรมการยังมั่นใจ เขาท้าทายเย่เทียนขนาดนั้น รนหาที่ตายชัดๆ!

ยังไง กรรมการต่างก็เป็นสมาชิกของทีมสายฟ้า พวกเขาเคยมีประสบการณ์การแข่งขันคัดเลือกผู้มีความสามารถ จะเป็นคนธรรมดาได้ยังไง?

พอนึกถึงแบบนี้ โอชิคิดดูแล้วว่าทำไมปีนี้เขตทหารเจียงหนันถึงจะถอยโอกาสให้การเข้าแข่งขันคัดเลือกบุคคลมีความสามารถให้เย่เทียน เห็นเย่เทียนกำลังเดินกลับมาอย่างช้า เขาจะกล้าชักช้า ไม่รีบไปต้อนรับได้ยังไง

“มีอะไร นายยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ?”

มองโอชิที่เดินไป เย่เทียนเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วมองเขาด้วยความสงสัย

“คือว่า...นึกไม่ถึงเลยว่าความสามารถของคุณจะแกร่งขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ผมมองคุณผิดไปแล้ว”

โอชิพึมพำเสียงเรียบไปสักพัก แล้วแอบเรียบเรียงคำพูด จากนั้นก็พูดออกมาตรงๆ “สิ่งที่ผมโอชิเคารพที่สุดที่ก็คือผู้แข็งแกร่ง เรื่องก่อนหน้านี้ผมไม่ดีเอง ผมต้องขอโทษจริงๆ!”

เย่เทียนได้ยิน ทันใดนั้นก็หลุดยิ้ม นึกไม่ถึงว่าไอ้หมอนี่จะตรงไปตรงมาขนาดนี้ กลับไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจจนเกินไป ด้วยเหตุนี้จึงพูดขึ้นยิ้มๆ “ไหนๆ คุณก็พูดถึงขั้นนี้แล้ว ผมยอมรับคำขอโทษของคุณนะ ทว่า......”

“ผมขอเตือนคุณหนึ่งคำ บนโลกนี้ยังมีคนมีความสามารถอีกเยอะ หวังว่าวันข้างหน้าคุณจะมองคนให้ดี ถ้าเจอคนที่พูดยาก คุณ คงต้องซวยแน่!”

“ขอบคุณครับ”

โอชิตะลึงงันในใจ จะกล้าพูดมากอีกได้ยังไง เขาจึงพยักหน้าเต็มแรงแล้วแสดงท่าทีที่เคารพต่อเย่เทียนอย่างมาก

“พวกนาย ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกพวกนายแล้วว่าเย่เทียนไม่ได้ง่ายขนาดนั้น พวกนายไม่เชื่อเอง”

เซวหมานจื่อส่ายหัว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร “ต้องรู้ว่าข้าไม่ได้ผลประโยชน์อะไรจากเขานะ ตอนนี้พวกนายเชื่อหรือยัง?!

เมื่อทหารที่อยู่ภายใต้ถังเหวินหลงได้ยินต่างก็ก้มหน้าด้วยความละอายใจ แล้วจะกล้าเถียงเซวหมานจื่อได้ยังไง

สำหรับพวกนี้ เย่เทียนไม่ค่อยสนใจมาตลอดอยู่แล้ว ตอนนั้นก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากพวกเขา จึงเดินจากไปจากด้านข้าง

“เย่เทียน คุณปลอมตัวเป็นหมูกินเสือนี่มันสุดยอดจริงๆ รู้แบบนี้ตั้งแต่แรก ผมก็คงไม่ฝึกให้ร่างกายบึกบึนขนาดนี้หรอก จะได้เหมือนคุณไง ดีแค่ไหน!”

“ทำไมผมถึงเพิ่งสังเกตเห็นคนที่ได้อายุแต่งงานแล้ว แต่ยังทำตัวเหมือนเด็กได้?”

เย่เทียนกลอกตามองบนใส่เซวหมานจื่อด้วยความไม่เป็นมิตร แล้วพูดอย่างจนปัญญา “พวกเขามองผมเป็นศัตรูขนาดนี้ ก็คงนึกว่าผมคือคุณชายที่เข้ามาด้วยใช้เส้นสายน่ะสิ ตอนนี้คลายความเข้าใจผิดไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องเกี่ยวอะไรกันอีกต่อไป”

ขณะที่พูด นัยน์ตาสีดำสนิทของเย่เทียนกวาดมองไปโดยรอบ แล้วหยุดอยู่ที่ชายคนหนึ่งที่ค่อยๆ เดินกลับไปที่เขตชมการต่อสู้ และสายตาก็เคร่งขรึมทันที

นี่คือชายที่สักหงส์รายล้อมไปด้วยไฟบนแขน ใบหน้าคล้ายกับเย่หย่งโซ่เล็กน้อย และนั่นก็คือพี่ชายแท้ๆ ของเย่หย่งโซ่ เย่หย่งหง!