ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 633

“อ้า!”

ทันทีที่เย่เทียนนับถอยหลังเสร็จ นักสู้ตัวสูงก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดอันรุนแรงที่ส่งจากภายในสู่ภายนอก เขาทนไม่ได้จนโอดครวญออกมา แล้วล้มลงกับพื้นดังปึ้ง

ภาพที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนถึงกับช็อกไปตามๆ กัน เย่เทียนแค่ตบไปที่นักสู้ตัวสูงเบาๆ แล้วทำไมเขาถึงล้มแล้วล่ะ?

“คุณยังจะมัวอึ้งอยู่ทำไม? เขาล้มไปแล้ว ยังไม่รีบขึ้นมาประกาศชัยชนะให้ผมอีก? เย่เทียนไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น พอเห็นกรรมการยังไม่ขึ้นมา จึงเบ้ปากอย่างไม่พอใจ

พอกรรมการได้ยินอย่างนั้น ถึงตั้งสติได้ และรีบขึ้นไปบนเวทีตรวจดูอาการของนักสู้ตัวสูง

“ผมขอประกาศว่า ผู้ชนะในแมตช์นี้เป็นชายนิรนามที่มาจากฝั่งตะวันออก…..!”

ผ่านไปไม่นาน กรรมการก็หันมาโบกมือให้พนักงานที่อยู่ข้างล่าง ถึงได้เดินเข้าไป จับมือของเย่เทียนอยากที่จะประกาศผลการต่อสู้ แต่กลับไม่รู้ว่าเย่เทียนชื่อว่าอะไร

“ผมชื่อเย่เทียน เย่เทียนมาจากเย่เทียน เทียนที่มากจากเย่เทียน!”

ทำไมเย่เทียนจะไม่เข้าใจสายตาที่กรรมการสื่อมา จึงได้อธิบายไปพร้อมกับรอยยิ้ม

“ผมขอประกาศว่า ผู้ชนะในแมตช์นี้เป็นผู้เข้าแข่งขันชายนิรนามที่มาจากฝั่งตะวันออกเย่เทียน!”

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกไป เหล่าผู้ชมใต้เวทีที่เสียเงินก็ได้โห่ร้องออกมาอย่างไม่พอใจ

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมผู้เข้าแข่งขันตัวสูงถึงล้มไปทั้งอย่างนั้นล่ะ?”

“ล้มมวยชัดๆ! นี่มันต้องเป็นการล้มมวยแน่นอน!”

“ประท้วง! ประท้วง! ผู้เข้าแข่งขันตัวสูงต้องล้มมวยแน่นอน!”

“คือ….”

พอเห็นทุกคนกำลังโห่ร้อง กรรมการก็ทำหน้าไม่ถูกขึ้นมา และไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

ความจริงแล้ว ถึงเขาจะเป็นคนตรวจดูอาการของนักสู้ตัวสูงจริง แต่ก็มองไม่เห็นความผิดปกติตรงไหน จึงอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเป็นการล้มมวยเหมือนกัน

“เขาไม่ได้ล้มมวย!”

ทันใดนั้นเอง น้ำเสียงที่ค่อนข้างชราก็ได้ดังเข้ามาในหูของทุกคน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า “เขาใช้วิชาสกัดจุดของประเทศจีน”

พอทุกคนได้ยินอย่างนั้น ก็รีบหันมองไปทางต้นเสียง ดวงตาสีดำของเย่เทียนก็หันมองไปด้วยเหมือนกัน อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะออกมาที่มุมปาก

คนที่พูดเป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณห้าสิบ ใส่ชุดกิโมโนที่ค่อนข้างหลวม เหมือนกระบี่ที่แหลมคมเล่มหนึ่ง เห็นแล้วก็รู้เลยว่าเป็นคนที่แข็งแกร่ง และไม่กล้าสบตากับแววตาที่ดูไม่สะอาดคู่นั้น

เขาไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นชายที่ครองสังเวียนมานานเป็นอาทิตย์ ชายที่มาจากประเทศหมิง ปรมาจารย์แห่งดาบ อิจิโร ยามาโมโตะ นั่นเอง!

ด้านหลังของปรมาจารย์ยังมีชายสองคนกับหญิงสาวอีกคนยืนอยู่ สวมใส่ชุดกิโมโนเหมือนกัน เป็นวัยรุ่นสามคนที่พกดาบติดตัว บ่งบอกชัดเจนว่าเป็นคนของปรมาจารย์แห่งดาบ

ในสถานที่ที่วุ่นวายอย่างสามเหลี่ยมทมิฬ ยิ่งมีกำลังมากก็ยิ่งมีสิทธิ์มีเสียงมากอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากที่อิจิโร ยามาโมโตะ อธิบายไป ยังจะมีใครกล้าโห่อีก แต่กลับกันเลย ทุกคนเริ่มพูดชมกันขึ้นมาแทน

“ที่แท้ก็เป็นวิชาลึกลับที่มาจากตะวันออกนี่เอง!”

“วิชาของตะวันออกนี่มันร้ายกาจจริงๆ จิ้มแค่ทีเดียวก็ทำให้ แอนดรูว์สู้ต่อไม่ไหวแล้ว”

“ไม่ได้ ฉันเองก็จะไปฝึกวิชาที่ตะวันออกเหมือนกัน!”

อิจิโร ยามาโมโตะ นั้นไม่ได้สนใจคำวิจารณ์ของทุกคนแม้แต่น้อย เมื่อเห็นเย่เทียนกำลังมองมาที่ตน ดวงตาที่ดูไม่สะอาดคู่นั้นก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที และต้องจัดท่านั่งให้ตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังสังเกตเห็นความผิดปกติของอิจิโร ยามาโมโตะ จึงได้โน้มตัวลง ลดเสียงแล้วพูดด้วยภาษาหมิงว่า “ปรมาจารย์แห่งดาบคะ ชายชาวตะวันออกนั่นดูไม่ปกติเท่าไหร่นะคะ”

“ฉันเคยพูดเอาไว้นานแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ห้ามดูถูกคนจีนเด็ดขาด”

อิจิโร ยามาโมโตะ แอบส่ายหน้าเบาๆ แล้วยืดตัวตรงสบตากับเย่เทียนอย่างไม่เกรงกลัว ในใจก็แอบเกิดความรู้สึกที่อยากสู้อันรุนแรงขึ้นมา

มันเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างแปลก คิดดูว่าเขานั้นอายุปูนนี้แล้ว ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้นานแล้ว