ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 635

ความสามารถของทาคาโอะ อูโนะที่เป็นถึงลูกศิษย์ชั้นยอดของอิจิโร ยามาโมโตะ ปรมาจารย์แห่งดาบนั้นจะดูถูกไม่ได้ เขาได้พุ่งใส่เย่เทียนราวกับเสือชีตาร์

ไม่เพียงเท่านั้น ระหว่างที่พุ่งเข้าไปด้วยความเร็วอยู่นั้น เขาก็ได้ซิ่งชักดาบเล่มหนึ่งออกมาทันที คว่ำมือแล้วจับดาบเอาไว้ ในขณะที่เข้าโจมตี ก็ยังสามารถป้องกันได้อย่างดีเยี่ยม

แต่ว่า ทาคาโอะ อูโนะก็ไม่ได้เข้าโจมตีเย่เทียนอย่างตรงๆ เขาเริ่มวิ่งรอบเย่เทียนอย่างระมัดระวังขึ้นมา

ดวงตาสีดำของเย่เทียนเริ่มหรี่เล็กลง เพียงแค่นี้ ก็สามารถมองออกแล้วว่าทาคาโอะ อูโนะเป็นแค่คนธรรมดารึเปล่า

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เย่เทียนพูดยุเขาไปขนาดนั้น เขาก็ยังสามารถใจเย็นไม่ปล่อยให้ตัวเองขาดสติ แสดงข้อได้เปรียบของร่างกายที่เตี้ยกว่าออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เย่เทียนก็ไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้น พอเห็นทาคาโอะ อูโนะได้โจมตีเข้ามาจากทางด้านข้าง เขาจึงบิดขาทันทีเขาไม่ได้ถอยแต่กลับรุกเข้าไปแทน พยายามหลบออกจากใบดาบที่แหลมคม แล้วสวนหมัดกลับไปอย่างแรง

“รนหาที่ตาย!”

ทาคาโอะ อูโนะยิ้มเยาะออกมา เมื่อเอากำปั้นมาเทียบกับใบดาบ ต่อให้เป็นคนที่ไม่มีสมองก็ยังรู้เลยว่าใครได้เปรียบกว่ากัน!

เขาได้พลิกข้อมือ คมดาบได้ร่ายรำอยู่กลางอากาศได้อย่างสวยงาม และได้พุ่งลงไปหาข้อมือของเย่เทียน

แคร็ง!

ใบดาบไปฟันลงบนพื้นเวทีอย่างแรง เสียดสีกันจนเกิดประกายไฟที่แสบตาขึ้น

บังเอิญว่าพื้นเวทีนี้มันแตกต่างกับพื้นเวทีทั่วไป มันเป็นเวทีที่ถูกสร้างขึ้นจากหินแกรนิตโดยเฉพาะ ถ้าเป็นพื้นเวทีทั่วไปไม่แน่ก็อาจจะถูกการฟันที่รุนแรงของทาคาโอะ อูโนะในครั้งนี้ขาดเป็นสองเสี่ยงไปแล้วก็ได้

อย่างไรก็ตาม เย่เทียนก็สามารถหลบออกจากดาบทาชิของทาคาโอะ อูโนะได้อย่างมีสติ เขาได้บิดขาแล้วเข้าประชิดอีกครั้งและซัดกำปั้นใส่หน้าของทาคาโอะ อูโนะเหมือนเดิม

ทาคาโอะ อูโนะตอบสนองได้อย่างดีเยี่ยม เขารีบป้องกันการโจมตีของเย่เทียนเอาไว้ อาศัยแรงกระแทกนั้นกระโดดถอยหลังไปสองก้าว สร้างระยะห่างขึ้นสองเมตร

การประมือกันครั้งนี้ เหมือนทั้งคู่จะไม่มีใครด้อยกว่าใคร

แต่ทาคาโอะ อูโนะกลับรู้สึกตกใจ การปะทะกันเมื่อกี้ ทำให้มือของเขาถึงกับชา นึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะมีพละกำลังที่มากมายขนาดนี้

ทีนี้ เขาจึงไม่กล้าประมาทอีกแม้แต่น้อย สายตาที่มองไปยังเย่เทียนก็ยิ่งเคร่งขรึมมากกว่าเดิม

เขาได้ก้าวขาซ้ายออกไปข้างหน้าครึ่งก้าว แล้วชักดาบทาชิที่เงางามออกมาอีกเล่ม เล่มหนึ่งหันใบดาบออกอีกเล่มหันใบดาบเข้า เป็นการโจมตีและป้องกันในเวลาเดียวกัน

พอเย่เทียนได้เห็นอย่างนั้น ดวงตาสีดำคู่นั้นก็ค่อยๆ หรี่เล็กลง แอบปรากฏลำแสงที่เยือกเย็นออกมาแวบหนึ่ง

“ย้า!”

วินาทีต่อมา ทาคาโอะ อูโนะก็ได้ส่งเสียงออกมา แล้วพุ่งเข้าใส่เย่เทียนอีกครั้ง ดาบทั้งสองเล่มได้โจมตีใส่เย่เทียนอย่างกับห่าฝนที่บ้าคลั่ง ทำเหมือนกับถ้าไม่เห็นเลือดก็ไม่ยอมหยุด

เย่เทียนขมวดคิ้วอย่างแรง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับดาบสองเล่ม เขาก็จำเป็นต้องหลบหลีกอย่างต่อเนื่อง เหมือนกำลังหนีไปรอบเวทีอย่างน่าอนาถ

“ไอ้หนู แกเก่งนักไม่ใช่รึไง? ทำไมถึงเอาแต่หลบล่ะ?”

ทาคาโอะ อูโนะหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วพูดเยาะเย้ยใส่เย่เทียนอย่างสะใจ “กับแกยังกล้าพูดจาใหญ่โตว่าจะท้าดวลกับอาจารย์ มันก็เป็นได้แค่ฝันเท่านั้นแหละ!”

“โง่เง่า!”

เย่เทียนเหลือบมองทาคาโอะ อูโนะ จังหวะที่หลบออกจากคมดาบได้อย่างน่าประหลาด จึงได้พูดสวนไปว่า “ดูไม่ออกรึไงว่าผมกำลังออมมือให้คุณอยู่น่ะ? ถ้าทำให้คุณต้องลงจากเวทีเร็วขนาดนั้นละก็ ผมกลัวคุณจะอับอายจนคิดฆ่าตัวตายนะสิ!”

“แกไอ้สารเลว คอยดู ฉันจะสับแกแล้วเอาไปให้หมากิน!”

พอเห็นเย่เทียนใกล้ตายเต็มทียังกล้ากวนประสาทตน ทาคาโอะ อูโนะก็เดือดดาลอย่างหนัก ระหว่างที่คำรามออกมา การโจมตีจากมือก็รุนแรงยิ่งกว่าเดิม

ดวงตาสีดำคู่นั้นของเย่เทียนได้แสดงอารมณ์ขบขันออกมาแวบหนึ่ง ไม่ว่าทาคาโอะ อูโนะจะโจมตีเข้ามายังไง เขาก็สามารถหลบได้อย่างฉิวเฉียดตลอด และไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว!

“สมแล้วที่ทาคาโอะ อูโนะเป็นถึงศิษย์รักของปรมาจารย์ยามาโมโตะ ฝีมือช่างร้ายกาจจริงๆ!”