ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 65

“ลอง? ลองยังไง? หรือว่าเอานิ้วฉันให้เขาฟันงั้นเหรอ?”

เมี่ยวเสว๋ปินส่งเสียงเยาะเย้ยแบบหน้าได้ใจเต็มที่ ไม่ได้หันหน้ามองไปดูที่มาของเสียงในวินาทีแรก

“ถ้านายอยาก ก็ได้นะ!”

เสียงผู้หญิงคนนั้นลอยมาอีกครั้ง

นี่ทำให้เมี่ยวเสว๋ปินยักคิ้วยกใหญ่ เขาอยู่ที่เจียงหนันอย่างไรก็ถือว่าเป็นบุคคลแนวหน้า ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดจาแบบนี้กับเขา

“ฉันอยากดูหน่อยสิ เป็นใคร......”

เขาพูดพลางหันหน้า แต่ตอนที่มองผู้มาเยือนแจ่มชัด ชั่วขณะนั้นเสียงหยุดลงฉับพลัน ราวกับเป็ดตัวผู้ที่โดนจับคอไว้ ชั่วพริบตาเดียวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

“คุณหนูใหญ่ฉิน?”

ทุกคนมองผู้มาเยือนชัดเจนแล้ว ต่างสีหน้าเปลี่ยนกันยกใหญ่

เห็นเพียง ฉินโล่หยินถูกทุกคนรุมล้อม ก้าวเดินเข้ามาจากด้านนอก ใบหน้าที่งดงามดูไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธเคือง สายตายิ่งสงบนิ่งไร้ที่เปรียบอย่างชัดเจน

หลังจากที่เธอปรากฏตัวขึ้น คนในเหตุการณ์มึนงงในชั่วพริบตาเดียว

บางทีฉินโล่หยินอาจไม่รู้จักคนในงาน แต่คนในงาน แทบจะไม่มีใครไม่รู้จักเธอ

เพราะเจียงหนันที่กว้างใหญ่ มีเกือบครึ่งหนึ่งเป็นของตระกูลฉิน!

“ฉินโล่หยิน? หล่อนปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เยี่ยนจื่อเฉินยักคิ้ว สายตาที่มองทางฉินโล่หยินเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“ท่านเทียน!”

และในเวลานี้ หลิวชิงตามมาข้างกายฉินโล่หยิน ก้าวมาตรงหน้าเย่เทียนก่อนก้าวหนึ่ง พยักหน้าโค้งตัว ราวกับเคารพนับถืออย่างมาก

“หลิวชิง! พี่ใหญ่ของแก๊งไผ่เขียว!”

“เขา เขาเรียกเย่เทียนว่าอะไร......”

“ฉันคงไม่ใช่กำลังฝันอยู่มั้ง? พี่ใหญ่แก๊งไผ่เขียวที่ยิ่งใหญ่ นึกไม่ถึงเรียกเขาว่า‘ท่านเทียน’?”

ทุกคนได้ยินคำเรียกของหลิวชิง พากันสีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน

เย่เทียนมองหลิวชิงแล้ว ถามแบบสงสัย “นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ครับท่านเทียน ผมเข้ามาหาท่านเป็นเพื่อนคุณหนูใหญ่ฉินครับ!”

หลิวชิงตอบอย่างสุภาพ ระหว่างที่พูด ในสายตาเขามีเจตนาร้ายนิดหน่อย กวาดตามองทั้งสี่ด้านรอบหนึ่ง

“ท่านเทียนครับ เจอเรื่องยุ่งยากอะไรหรือเปล่าครับ? ต้องการความช่วยเหลือของผมหรือเปล่าครับ?”

หลังจากพูดคำนี้ออกมา ทุกคนในเหตุการณ์สีหน้ายิ่งซีดในชั่วพริบตา

นี่เป็นถึงพี่ใหญ่แก๊งไผ่เขียวเลยนะ แค่พูดไปอย่างสบายๆ ก็สามารถกำจัดการมีอยู่ของพวกเขาทิ้งได้!

ถ้าเย่เทียนเล่าเรื่องเมื่อสักครู่ออกมา กลัวแต่ว่าพวกเขาก่อเรื่องไว้จำเป็นต้องแบกรับผลไว้เอง

การแสดงออกของเมี่ยวเสว๋ปินโดดเด่นที่สุดในนั้น ทั้งตื่นตกใจ หวาดกลัว สงสัย อารมณ์สารพัดเปลี่ยนแปลงไม่นิ่ง

“มาหาฉัน?”

เย่เทียนได้สติกลับมา มองทางฉินโล่หยิน

ฉินโล่หยินเดินขึ้นมา หัวเราะเล็กน้อย “คุณเย่ ก่อนหน้าที่ฉันเคยบอกว่า คุณปู่ของฉันอยากเจอคุณ”

เย่เทียนคิดแล้ว ถึงแม้ไม่อยากพัวพันกับตระกูลฉินสักเท่าไร แต่เขาก็ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงพยักหน้าตอบตกลงไป

“เอาแบบนี้ งั้นไปเลยดีกว่า ในเมื่อฉันก็ไม่มีธุระอะไรแล้ว”

ตั้งแต่ต้นจนจบ เดิมทีเย่เทียนไม่ได้หันไปมองพวกเขาสักนิด ราวกับมองเห็นพวกตัวตลกเต้นแร้งเต้นกาอย่างนั้น เพิกเฉยต่อพวกเขาถึงที่สุด

เมี่ยวเสว๋ปินสีหน้าเปลี่ยนอย่างรุนแรง ท่าทีนี้ของเย่เทียน เทียบกับการเอาเท้าทั้งคู่มาเหยียบเขาไว้ ยังจะรู้สึกแย่กว่ามากทีเดียว

รู้สึกว่าเย่เทียนที่เขาดูถูกมาโดยตลอด คาดไม่ถึงยังสามารถสร้างความสัมพันธ์กับนายท่านฉินได้ ถ้าเย่เทียนอยากทำอะไรเขาสักหน่อย ไม่ต้องพูดถึงเขาเลย แม้แต่กิจการครอบครัวของเขา ล้วนแล้วแต่จะโดนโดยถ้วนหน้า

นึกถึงตรงนี้ อารมณ์เมี่ยวเสว๋ปินยิ่งหวาดกลัวและกังวล

“ดี”

ฉินโล่หยินก็ไม่พูดมากเช่นกัน พยักหน้ารับปากอย่างรวดเร็วมาก ก่อนจะไป ยังหันหน้ามาสั่งหลิวชิง