ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 66

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง

ขับรถเข้าสู่เขตคฤหาสน์หรูหราแห่งหนึ่ง

เย่เทียนมองดูแล้วคุ้นตาอยู่บ้าง มีปฏิกิริยาเข้ามา นี่ไม่ใช่หมู่บ้านวิลล่าเจียงเฉิงที่เฉินหวั่นชิงพักอยู่เหรอ?

เพียงแต่ว่า พวกเขาเข้ามาจากอีกทางเข้าหนึ่ง

โดยเฉพาะสถานที่จะไป ไม่ใช่เขตวิลล่าธรรมดา แต่เป็นในที่ดินที่ติดภูเขาข้างลำธาร

ที่ดินผืนนี้ เป็นพื้นที่พิเศษมาโดยตลอด หากไม่ได้รับอนุญาต เดิมทีจะเข้ามาในสถานที่นี้ไม่ได้

ตอนนี้นึกดูแล้ว รู้สึกว่าที่นี่คืออาณาจักรของตระกูลฉิน!

ส่วนที่ดินของตรงนี้ ราคายิ่งไม่เบา เนื้อที่หลายพันไร่เต็มๆ มีเพียงตระกูลเก่าแก่อย่างตระกูลฉินนี้ ถึงสามารถครอบครองที่ดินผืนใหญ่ขนาดนี้ได้

แต่ว่าช่วงเวลาครู่หนึ่ง รถสองคันซึ่งคันหนึ่งอยู่หน้าคันหนึ่งอยู่หลังจอดอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์หรูหราหลังหนึ่ง

“คุณเย่ เชิญค่ะ คุณปู่ฉันกำลังรอคุณอยู่ข้างในค่ะ”

ฉินโล่หยินยกมือขึ้น ยิ้มพูดต้อนรับ

เย่เทียนได้ยินจึงพยักหน้า ไม่พูดอะไรมาก เดินไปด้านในอย่างคล่องแคล่ว

กลางห้องรับแขกด้านในคฤหาสน์ เวลานี้มีหลายคนนั่งอยู่

คนที่อยู่ตรงกลาง คือนายท่านฉินคนนั้นที่ก่อนหน้านี้เย่เทียนเคยช่วยชีวิตเอาไว้ ฉินเจิ้ง

นอกจากนั้นแล้ว ยังมีผู้อาวุโสที่อายุมากหลายคน แบ่งกันนั่งอยู่ที่ตำแหน่งต่ำกว่าฉินเจิ้ง

“คุณปู่คะ หนูเชิญคุณเย่มาแล้วค่ะ”

ฉินโล่หยินเพิ่งเดินเข้าไป ยิ้มพูดไปทางฉินเจิ้งที่อยู่ตรงกลาง

หลายคนในห้องรับแขกกำลังพูดคุยกันอยู่ พอได้ยินเสียงพูดของฉินโล่หยิน สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องมาบนตัวของฉินโล่หยินแล้ว ต่างยิ้มให้อย่างเกรงใจ

“คุณเย่ วันนั้นคุณช่วยชีวิตคนแก่อย่างผมไว้ เป็นบุญคุณใหญ่หลวง ช่วยรับการคำนับของผมด้วย!”

เวลานี้ ฉินเจิ้งลุกขึ้นยืนฉับพลัน กุมหมัดทั้งคู่ อยากคำนับต่อเย่เทียน

เย่เทียนเห็นแบบนี้ก็ขมวดคิ้ว ไม่รอให้ฉินเจิ้งมีปฏิกิริยาใด เขาเดินเข้าไปหาก่อน ประคองมือของฉินเจิ้งไว้แล้วพูดว่า “นายท่านฉิน ก่อนหน้านี้แค่เรื่องเล็กน้อย คุณไม่ต้องมีพิธีรีตองมากขนาดนี้หรอกครับ!”

ฉินเจิ้งได้ยิน หัวเราะฮาๆ พูดว่า “นึกไม่ถึงว่าคุณเย่จะไม่เหมือนคนทั่วไป ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ไม่พิธีรีตองมากแล้ว เชิญนั่ง!”

ตอนที่พูดจา ในสายตาเขามองเย่เทียนแบบสำรวจอย่างละเอียด ท่าทีที่ไม่แสดงตัวต่ำต้อยและไม่โอหังของเย่เทียน ทำให้เขาประเมินเย่เทียนสูงอย่างอดไม่ได้

เย่เทียนก็ไม่พูดมากเช่นกัน ถือโอกาสหาตำแหน่งแล้วนั่งลง พอดีว่านั่งลงด้านข้างฉินเจิงหรงคนนั้นที่เจอกันคราวก่อน

ความจริงฉินเจิงหรงไม่มีความรู้สึกดีอะไรต่อเย่เทียน ตอนนี้เห็นเย่เทียนปรากฏตัวที่ตระกูลฉิน มุมปากวาดรอยยิ้มแปลกประหลาดขึ้น

แต่ว่า ในเวลานี้ เขากลับไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงแค่สายตาที่มองทางเย่เทียนนับวันยิ่งเย็นชา

“ท่านนี้คือบุคคลมีความสามารถสูงท่านนั้นที่ก่อนหน้านี้ลงมือช่วยชีวิตท่านปู่ไว้?”

เวลานี้ ผู้อาวุโสผมสีดอกเลาคนหนึ่งส่งเสียงถาม ในเสียงพูดมีความสงสัยนิดๆ

โดยเฉพาะ อาการป่วยของฉินเจิ้งซับซ้อนอย่างมาก ในความเป็นจริงเกินกว่าขอบเขตของวิชาการแพทย์อยู่บ้าง แต่เย่เทียนสามารถช่วยให้ฉินเจิ้งรอดได้ แถมยังอายุน้อยขนาดนี้ด้วย ไม่แปลกที่คนอื่นจะรู้สึกสงสัยกัน

“ถูกต้อง คือคุณเย่ท่านนี้ค่ะ!”

ฉินโล่หยินมองความสงสัยของผู้อาวุโสท่านนั้นออก จึงใช้น้ำเสียงที่มั่นใจตอบกลับ

“เป็นคนหนุ่มมีอนาคตจริงๆ เหนือกว่าพวกเราคนแก่เหล่านี้ถึงที่สุดเลยนะ!”

มีคนส่งเสียงทอดถอนใจอีก เขาเป็นอาจารย์รุ่นหนึ่งที่ชื่อดังเป็นพิเศษของประเทศจีน รู้จักกันในนามซีเหวินชิง

“ในเมื่อสหายท่านนี้สามารถช่วยให้ท่านปู่ฟื้นได้ แสดงว่าต้องมีทัศนะทางการแพทย์ของตนเองอยู่ พวกเรากำลังพูดคุยถึงอาการป่วยของท่านปู่อยู่พอดี สหายท่านนี้มีความเห็นอะไร พูดออกมาได้เลย”

ผู้อาวุโสสองสามคนพูดมาไม่เท่าไร ก็ดึงเย่เทียนเข้ามาร่วมด้วยโดยตรง